ŷ������

عرفان نظرآهاری با یک سبک شاید اندکی تازه که مشخصه اصلی آن سادگی بود، نخستین اثر خود را شروع کرد و مثل دسته ای از هنرمندان که وقتی نخستین آثار آنان با استقبال روبرو می شود، برای جلب نظر مخاطب آنقدر بدون هیچ گونه رشد و تغییری کپی های فراوانی از سبک خود ارائه می کنند که مخاطب را خسته می کنند، در این کتاب با زبانی فوق العاده کلیشه ای نه تنها سبک خود را لوث کرده و به گند کشید، بلکه به اعتقاد من اگر نویسنده ی این اثر فرد اسم و رسم داری نبود، این نوشته ها اصلا ارزش چاپ هم نداشت. بگذریم از اینکه معتقدم نظرآهاری اصلا از اول هم نویسنده نبوده است، بلکه کسی است که صرفا چون نخستین بار دل نوشته هایش با استقبال روبرو شده است، حالا با زور می خواهد نویسنده شده و خودش را کش بدهد.

پیش تر از عزیزانی که عرفان نظرآهاری بت آنان است پوزش می طلبم و از عزیزی که کتاب را هدیه داده است متشکرم!