ŷ������

با خیلی از آدم ها که صحبت می کنی، یک معلم ادبیات یا زبان توی زندگیشون هست که پر رنگ تر از بقیه به یاد مونده، یکی که حرف هاش و خاطره کلاسش رو گذر همه ی این سال ها خاکستری نکرده

فکر می کنم که این جادوی زبان و ادبیاته که ماهیتشون نگه داشتن اندیشه ها، احساسات و ایده های جدید و انتقالشون به آدم های دیگه هست. همیشه با خودم گفتم که ای کاش بتونم یکی از این معلم ها بشم که می مونن و تغییرات کوچک ایجاد می کنند، دوست دارم یکی سال ها بعد به دوستی بگه که من معلمی داشتم که عشق به زبان/کتاب/یادگیری رو ازش یاد گرفتم. کیتینگ مظهر چنین معلمیه. معلمی که تمام انرژی شعر و ادبیات و کلمات رو به کار گرفته تا به این پسران هفده ساله نشان بده که زندگی بیشتر از درس خوندنه، زندگی بیشتر از کسی شدنه و زندگی همین لحظه هاست که ما رو به سوی مرگ می برند، که ما خوراک کرم هاییم و کود برای قاصدک ها

نقدهای مثبت از این فیلم و کتاب زیاد هست و برای همین به سراغ منفی ها رفتم. اینکه "انجمن شاعران مرده" ایده درستی از مطالعه ادبیات در ذهن افراد ایجاد نمی کنه. اینکه کیتینگ این پسران تاثیرپذیر رو با جملاتش در خطر قرار میده و در واقع بهشون یاد نمیده که چطور باید برای خودشون فکر کنن، بلکه ایده های معلمشون رو کورکورانه پیاده می کنند. اینکه اشعار استفاده شده گاهی تکه تکه شدن و در خارج قالب اصلی استفاده شدند. من همه ی این ها رو خواندم و بازهم معتقدم که با کیتینگ نباید اینطور موشکافانه برخورد کرد. چون فقط نماد تغییری هست که ما احتیاج داریم و لزوماً بهترین روش رو برای انجام اینکار انتخاب نکرده. کیتینگ نشانه نیاز به نظام آموزشی ای هست که تفکر انتقادی رو به ذهن های جوان یاد بده

کم پیش میاد که از کتابی/فیلمی یک جمله اینطور دقیق در خاطرم بمونه و توی ذهنم دائم بپیچه

I went to the woods because I wished to live deliberately.

و این آگاهانه و عامدانه و از روی قصد زندگی کردن مهمترین حرف این داستان و تکاپوی این سال های منه

جالبه که در این مورد برعکسه و کتاب از روی فیلم نوشته شده. میشه گفت که کاملا مکمل همدیگه هستن و واقعا توصیه می کنم که بخونید و ببینید. بعضی داستان ها اونقدری ارزش دارند که چشممون رو روی ایراداتی که گذر زمان روشون می گذاره (آگاهانه) ببندیم

99.12.7