ŷ������

پارسال همین موقع های تابستون همنوایی رو خوندم. با وجود نثر به شدت جذاب تمایل خودآزار گونه ای باعث میشد کش بدم قضیه رو. که اصن وقتی کتاب رو میخونم حالم یه جور خوبی بده :)) تمام شد بلاخره. آدم رو با ترس ها و کابوس ها و گذشته و هر چیزی که تلاش میکنیم تا توی گودال دفنش کنیم و خودمونو نبینیم آشتی میده. که اگر جراتش رو داری کتاب رو بخون وبرهنه بایست به تماشای خودت. آخ که من چقدرررر این مرد دیوانه رو دوست دارم!