ŷ������

‎دوستان�� گرانقدر، زمانی که با اشعارِ لطیف و ادبیِ این استاد و آموزگارِ اخلاق، یعنی <سعدی> که خود را شاگردِ کلاسِ اخلاقِ زنده یاد <فردوسی بزرگ> میداند، آشنا میشوید.. در اصل، با رفتارِ انسانی و آدابِ نیکِ سرزمینمان ایران آشنا میشوید
***
‎ب�� ابیاتی که از "بوستان" برایِ شما عزیزان در زیر نوشته ام، دقت کنید و بیاندیشید

‎يک�� در بيابان سگی تشنه يافت
‎برو�� از رمق در حياتش نيافت
‎کُل�� دلو کرد آن پسنديده کيش
‎چ�� حبل اندر آن بست دستار خويش
‎ب�� خدمت ميان بست و بازو گشاد
‎سگ�� ناتوان را دمی آب داد
‎خب�� داد پيغمبر از حال مرد
‎ک�� داور گناهان از او عفو کرد
‎ال�� گر جفا کردی انديشه کن
‎وف�� پيش گير و کَرَم پيشه کن
‎يک�� با سگی نکويی گم نکرد
‎کج�� گم شود خير با نيکمرد؟
‎کر�� کن چنان کت برآيد زدست
‎جهانبا�� درِ خير بر کس نبست
‎ب�� قنطار زر بخش کردن زِ گنج
‎نباش�� چو قيراطی از دسترنج
‎بر�� هر کسی بار در خورد زور
‎گرا�� است پای ملخ پيش مور

‎بل�� دوستانِ خردمندِ من، <سعدی> با این شعر به نوعی رفتار و آدابِ ایرانیان را نشان میدهد... البته منظور ساکنینِ عرب پرستِ ایران زمین نمیباشد.. منظور آنهایی که سگ و گربه را برایِ تفریح در کوچه و خیابان آتش میزنند و سنگ به آنها پرتاب میکنند و آنها را نجس میشمارند، نمیباشد... <سعدی> بسیار واضح و روشن میگوید: شخصِ موردِ نظر، دارایِ کیش و آیینِ پسندیده بوده است. پس شخص موردِ نظر ایرانی اصیل بوده و عرب پرست و مسلمان نبوده است. چراکه اگر مسلمان بود، با آن مغز تهی، سگ را نجس میدانست و در کلاهش به سگ آب نمیداد... منظورِ <سعدی> ایرانی پاک سرشت بوده است... عزیزانم، ایرانی حیوان آزاری نمیکند... غارت نمیکند.. تجاوز نمیکند.. جهاد نمیکند.. در راه خدا حیواناتِ بی آزار را همچون موجوداتِ بیشعور و بیابانیِ هزاران سال پیش، قربانی نمیکند... این کثافت کاری ها در آیینِ ما ایرانیان جایی نداشته و ندارد... عرب های تازی و ساکنینِ آسیای میانه و یونانیان، نسبت به حیوانات از همان ابتدا، بیرحم بوده اند... ولی ما ایرانیان به طبیعت و پرندگان و حیوانات عشق میورزیدیم... حال برایِ ما با آن تمدن و پیشینۀ فرهنگی ناب، آیا رفتار امروز به نوعی ننگ و ذلت به شمار نمی آید!؟؟
--------------------------------------------------
‎عزیزانم�� لطفاً به ابیاتی که در زیر مینویسم توجه کنید، که <سعدی> چه زیبا در موردِ کسانی که با ریا، اعمال مذهبی همچون روزه و قربانی کردن و نذری دادن را انجام میدهند، و خیرشان به انسانهای درمانده نمیرسد، سخن گفته است
‎اشعا�� در موردِ زنی است که زندگی سختی را همراه با کودکانِ گرسنه اش میگذراند، لذا به شوهرش میگوید تا نزدِ سلطان رفته و باقی مانده هایِ غذایشان را بگیرد و شکم بچه هایش را سیر کند... مرد میگوید که سلطان امروز روزه گرفته است و در آشپزخانهٔ قصر، خبری از خوراک و غذا نمیباشد... اینجاست که زن لب به شکوه و شکایت میگشاید و <سعدی> پیام و پند و اندرزِ اخلاقی را در سخنانِ زن، بیان نموده است

‎ب�� سرهنگ سلطان چنین گفت زن
‎ک�� خیز ای مبارک در رزق زن
‎بر�� تا ز خوانت نصیبی دهند
‎ک�� فرزندگانت نظر بر رهند
‎بگفت�� بود مطبخ امروز سرد
‎ک�� سلطان به شب نیت روزه کرد
‎ز�� از ناامیدی سر انداخت پیش
‎هم�� گفت با خود دل از فاقه ریش
‎ک�� سلطان از این روزه گویی چه خواست؟
‎ک�� افطار او عید طفلان ماست
‎خورند�� که خیرش برآید ز دست
‎ب�� از صائم الدهر دنیا پرست
‎مسل�� کسی را بود روزه داشت
‎ک�� درمانده‌ا�� را دهد نان چاشت
‎وگرن�� چه لازم که سعیی بری
‎ز�� خود بازگیری و هم خود خوری؟
--------------------------------------------------
‎عزیزا�� و نورِ چشمانم، دیگر چیزی از تمدن و آداب و رسوم ما ایرانیان باقی نمانده است.. یک شاهنامهٔ فردوسی بزرگ برایمان مانده است و یک بوستان و گلستانِ سعدی ... چنانچه این آثارِ ارزشمند را فراموش کنیم و یا بی اصل و نصب هایِ عرب پرست، به مرورِ زمان، این آثار را از فرزندانِ این مرز و بوم بگیرند، باید بگویم که خااااک بر سرِ خودمان و آیندگانمان کرده ایم

‎امیدوار�� این ریویو برایِ شما ایرانیانِ خردگرا و ادب پرور، مفید بوده باشه
��<پیروز باشید و ایرانی>