ŷ������

Benim bir romanda ilk aradığım, dilin ustalıklı kullanımıdır. İyi anlatımı kurguya yeğ tutarım. Bazı arkadaşlarım “fazla mekanik�� bulsalar da, bu bende böyledir.

Martin Eden, Jack London’ın ilk okuduğum kitabı oldu. Hikaye baştan sona sürükleyiciydi. İtiraf etmeliyim ki, hem kitabın baş kahramanı Martin Eden’ın zorlu yaşam mücadelesi hem de romandaki lirik aşk hikayesi ilk sayfalardan itibaren beni kendisine kilitledi. Son cümleye dek de soluksuz takipte kaldım.

Ama işte dedim ya dil önemli diye, doğrusu başlarda, kitabın ilk üçte birlik bölümünde yazarın dili bana biraz basit, yavan geldi. Bu belki de kitaba bir Dostoyevski romanı sonrasında başlamış olmamdan kaynaklanmıştır, bilemiyorum.

Ama sonra, nasıl olduğunu benim de tam anlamadığım bir şekilde, dildeki o basitliği sevmeye başladım. Daha doğrusu, o basitlik dediğim hadiseyi sonraları sadelik/yalınlık olarak görmeye ve bu yalınlığın kitaba harika bir akıcılık kattığını düşünmeye başladım.

Yazar kitapta okuyucuyu kendisine kilitleyen cinsten nefis iki hikaye zaten yakalamış (bir kişisel gelişim hikayesi, bir de nefes kesen bir aşk hikayesi), hal böyle olunca da, anlatım dili süper-akıcı olsun ki bu hikayeler daha net öne çıkabilsin diye düşünmüş gibi hissettim. Zaten bir noktadan sonra kurgu, dil, anlatılan hikaye hepsi birbirinden beslenmeye başlıyor.

Uzun lafın kısası, büyük keyifle okuduğum bir roman oldu. Herkese tavsiye ederim.