ŷ������

اینقدر که کتابش رو دوست داشتم یکدفعه که تموم شد واقا دلم خواست به جای نوشتن با موبایل , لپ تاپم رو روشن کنم و به یاد قدیما که خیلی چیزا مینوشتم , با انگشت هام ریویو رو تایپ کنم ... یک جایی توی آپدیت های دیشب گفتم یک جور بیماری هیجان هراسی دارم :)) خنده ی حضار ! :)) برای همین خیلی طول کشید تا این کتاب پرهیجان رو تمومش کنم چون هروقت به نقطه ی اوج میرسید من میذاشتمش کنار و تپش قلب میگرفتم :)) باز هم خنده ی حضار :)) خلاصه به هر سختی ای بود به این بیماری غلبه کردم و این اثر خاص موراکامی رو هم تمومش کردم ....

تعریف شخصی من از کتاب : خیلی جاهای کتاب اصلا نمیشد حدس زد اتفاق بعدی چی میتونه باشه یا این دو شخصیت موازی داستان کجا به هم میرسن , در واقع موراکامی ذهن من یکی رو خیلی خوب بازی داد چون اصلا هیچ کجای کتاب مطابق حدس من پیش نرفت ! حتی آخرش که منتظر خیلی چیزها بودم که نشد ! و تقریبا عجیب و یا حتی برعکس روند رمان , کمی ساده تر تمومش کرد جوری که آدم با خودش میگفت با این همه دردسر اخرش این شد ؟! اصلا چرا شد ؟! از این نظر کتاب خاصی بود و به قول دوستان حس هفتمم داشته باشی نمیتونی حدسم بزنی داستان تو رو به کجا میبره و این واقعا برای من درست از آب در اومد ... به نظرم کسی که مثل من موراکامی رو دوست داشته باشه و بدونه موراکامی اجازه میده قلمش برای خودش بلغزه و پیش بره در حالیکه واقعا نقشه ی ذهنی خاصی برای متن داستان نداره , تنها کسانی که این رو بدونن میتونن 607 صفحه از کتاب رو بخونن و در آخر نگن آخیش تموم شد ! در عوض از تموم شدنش لذت ببرن و حس رفع وظیفه نداشته باشن و ...

نقد : یک جاهایی زیادی همه چیز تخصصی میشد ! موسیقی و سبک هاش و نوازندگان یا کلمات نا آشنای تخصصی و اسم های شخصیت های کتاب های مختلف و نویسنده هاشون که هرچند قابل تحمل بود و رنگی به روند کتاب میداد ولی گاهی از خودم میپرسم این اضافات و اظهار فضل ها نبود چی از کتاب میمونست ؟ شاید یه چهارصد پانصد صفحه یا کمتر ... هرچند جدای از نقد این قسمت , برای یک شخص واقعا کتاب خون این بخش هم زیاد آزار دهنده نیست و به چشم اضافه شدن چیزی به معلوماتش دیده و خوانده میشه ...

لپ کلام : به لیست کتاب های مورد علاقم اضافه شد , دلیل اولم اینکه موراکامی عزیزم نوشتتش , دم اینکه جدای از تعصب سر اسم موراکامی , کتاب جذابی بود و تونستم در کنارش کمی مرض هیجان گریزیم رو هرچند خیلی کم , ولی همونقدر محسوس کنار بگذارم و کتاب رو به اتمام برسونم ... پیشنهاد میکنم اگر حال و حوصله ی یک کتاب نسبتا قطور تقریبا هیجان انگیز که اصلا طبق حدس های شما پیش نمیره و دارای یک سبک خاص هست رو دارید حتما بخونیدش و مثل من کند هم پیش نرید , یک ضرب بخونید تا مزه اش رو یکدفعه حس کنید و تپش قلب بگیرید ...