ŷ������

Η ιστορία του βιβλίου νομίζω είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους...
Ένας μεσήλικας ιδαλγός χάνει τα λογικά του διαβάζοντας συνεχώς ιπποτικά μυθιστορήματα και αποφασίζει πως πρέπει και ο ίδιος να δράσει ως ιππότης προστατεύοντας με το σπαθί του και το δόρυ του τους αδύναμους, τους φτωχούς και τις όμορφες δεσποσύνες.

Ο Θερβάντες λοιπόν μέσα από την ζωή και τις περιπέτειες αυτού του ανθρωπάκου, αποδομεί και σατιρίζει τα ιπποτικά μυθιστορήματα που μάλλον ήταν ευρέως διαδεδομένα εκείνη την εποχή.
Ο Δον Κιχώτης μπλέκει σε διάφορες περιπέτειες, γνωρίζει διάφορους ανθρώπους και ανοίγει κωμικοτραγικούς διαλόγους με τον αφελή φίλο του Σάντσο Πάντσα.

Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε το βιβλίο...
Μάλλον θα έλεγα πως αρκετές φορές βαρέθηκα με τις κάπως αφελείς απόψεις του συγγραφέα και τις παρατεταμένες εγκιβωτισμένες ιστοριούλες του. Για μένα το βιβλίο έχει μια κάποια ιστορική αξία αλλά σίγουρα πια δεν μπορεί να με ιντριγκάρει σαν αναγνώστη. Καταρχάς δεν με ενδιαφέρει η σάτιρα πάνω σε ένα είδος λογοτεχνίας που έχει εξαφανιστεί εδώ και χρόνια. Ίσως στην εποχή του να φαινότανε αστείο, αλλά δεν μπορώ να το ξέρω...
Η γραφή του Θερβάντες είναι βαρετή. Γεμάτη αναφορές, λάθη, λογοπαίγνια που μαζί με την κάπως περίεργη μετάφραση των "Γραμμάτων" το βιβλίο ώρες ώρες καταντούσε ανυπόφορο...

Σίγουρα υπήρχαν και οι καλές στιγμές μέσα σε αυτόν τον πρώτο τόμο. Κάποιες περιπέτειες του Δον Κιχώτη μου άρεσαν αρκετά και μπορώ να πω ότι ήταν διασκεδαστικές. Αλλά δυστυχώς ο δεύτερος τόμος δεν με τραβάει...

Και κάτι τελευταίο...
Παρόλο που το βιβλίο φιγουράρει στην κορυφή τον παγκοσμίων λογοτεχνικών δημιουργιών θα έλεγα πως δεν έχει τον οικουμενικό χαρακτήρα των Ομηρικών επών, των έργων του Βιργιλίου και του Δάντη και έτσι χάνει το ειδικό βάρος που θα ήθελε να έχει.

2,5/5