ŷ������

موش ها و آدم ها، خوشه های خشم، شرق بهشت

مغزم از کتاب های ادبیات سال های دبیرستان تربیت شده که به نام اشتاین بک این سه پاسخ رو بده، طوطی وار و بی علاقه
ولی از این به بعد نه
از این به بعد یادم می مونه که تو تاریکی اون شب تب دار یک نفس صحبت های جورج و لنی که کنار آب نشسته بودند رو می خوندم
یادم می مونه که فکر کردم بعضی وقت ها دیوانه وار فقط به یک چیز فکر می کنم، مثل لنی و خرگوش هاش
یادم می مونه که فکر کردم من مثل جورج خیلی جاها می تونستم و می تونم لنی های زندگیم رو رها کنم، ولی خودم نخواستم
که مثل لنی همیشه میگم که می تونم توی غار زندگی کنم و اصلا هم کچاپ نخورم ولی خودم می دونم نمی تونم
که مثل جورج آرزوی زمینم رو انقدر برای خودم بزرگ کردم که می دونم بهش نمی رسم
که من چقدر وقت ها بوده که مثل لنی نخواستم آزاری برسونم ولی به موقع رها نکردم، چون وحشت کرده بودم
که مثل جورج، هرچقدر هم تلاش کنم نمی تونم لنی رو از خودش نجات بدم

هرگز یادم نمیره که من خودم هم لنی هستم و هم جورج
و خودمم که کار خودم رو می سازم

پینوشت: واضحه که همیشه خواندن کتاب به زبان اصلیش بهتر از ترجمه ست. ولی در مورد این کتاب فکر می کنم هیچ ترجمه ای "نمی تونه" حق مطلب رو ادا کنه

98.11.21