ŷ������

خب برای من که دانشم پیرامون فلسفه و خاصه شوپنهاور محدوده، این‌رویکر�� ِ التقاتی ِ داستان لذت‌بخ�� بود. اولاً که مبحث جذاب روان‌درمان�� گروهی رو محور داستان‌پرداز�� قرار داده بود و بعدم که هی لا به‌لا�� متن، گریزی به‌زندگ�� شوپنهاور می‌ز��. باید بگم دیالوگ‌نویسی‌ه�� خیلی قوی بودن. ینی از منظر داستانی، قوی‌تری�� بخش حساب می‌شد��. شخصیت‌پرداز�� هم قابل قبول بود، منتها یه‌مقدا�� گاهی مبالغه‌آمی�� می‌شد��. چه تو خوبی- مثلاً وجدان‌در�� گرفتن ِ استوارت- و چه تو بدی- بوالهوسی‌ها�� اکثر شخصیت‌ها�� مرد در جوونی- و خب ژولیوس و تونی بهترین ساختارو داشتن به‌نظر��. اغراق‌گو�� نبودن. خصوصاً تونی، شخصیت مورد علاقه من بود. :دی رک و صریح و یه‌مقدا�� کله‌خرا��. :))

اما داستان، پرداخت زیادی نداشت. حول جلساتشون می‌چرخی�� و همه‌اتفاق�� هم تو همون‌چارچو�� بودن. چیز غیرمنتظره‌ا�� پیش نیومد و با این‌حال�� به‌خاط�� سلسله�� بحث‌های�� که شخصیت‌ه�� داشتن، تعلیق داستان حفظ شده بود. فقط تصویرسازی داستان به‌شد�� ضعیف بود. من هیچ‌تصور�� از هیچ‌کدو�� شخصیت‌ه��- جز شوپنهاور :)) - نداشتم و محیط داستان بی‌انداز�� گنگ بود. بی‌انداز�� بی‌رن�� و بی‌رو��.

و خب، نمتونم بگم شوپنهاور منو درمان کرد. ولی مطمئنم به‌ذهن�� تلنگر زد. راستش از قبل هم بهش علاقه‌من�� بودم و علاقه‌�� بیشتر هم شد. شاید عجیب باشه. ولی من خیلی جاها درکش می‌کرد�� و خصوصاً بدبینی‌ش�� دوست دارم. شاید به‌خاط�� این‌ک�� منم گاهی خعلی بدبین و بی‌اعتما�� می‌ش�� نسبت به‌همه‌چ��. :دی