ŷ������

دوستان گرانقدر، «نلدکه» یکی از کسانیست که تحقیق زیادی در مورد « قرآن» نموده است... البته نیاز نیست شما بزرگواران وقت به پای خواندن این کتاب بگذارید، ولی چنانچه خردمندانه پی به ریشۀ «قرآن» این کتاب عربی برده اید و دریافتید که این کتاب هم نوشته شده و فراهم شدۀ دست انسان بوده است، آنوقت برای پژوهش دربارۀ نوع نگارش و زبان مورد استفاده و غیره، به سراغ این دسته از کتاب ها بروید... اما بهتر است قبل از آن ماهیت «قرآن» و نویسندۀ آن و هدف آن برای شما مشخص شده باشد... و در این راه به تعصب هیچ موجودی توجه نکنید... فقط و فقط خرد خودتان را راهنما و پیامبر خود قرارداده و فقط و فقط آگاهی خودتان برایتان مهم و اساسی باشد... عزیزانم ترس و تعصب دو عاملیست که مانع از شکوفایی شعور و خرد شما میشود و جلوی آگاه شدن و روشن شدن شما را میگیرد
در صفحۀ 40 از این کتاب «ندلکه» نوشته: زبان قرآن، زبان محاوره ایه اعراب شمالی در دوران «محمد» است... در قرآن کلماتی مأخوذ از دیگر زبان های «سامی» از قبیل: «عبری» و «آرامی» و «سریانی» و «حبشی»، غالباَ به صورت معرب شده آنها به کار رفته اند... شمار این کلمات به صورت کلمات عام یا خاص 319 کلمه برآورد شده است که در بین آنها کلماتی از اصل فارسی همچون «فردوس» و از اصل یونانی همچون «ابلیس» را میتوان یافت یا «کوثر» که به هیچ عنوان عربی نیست و عبریست
البته دوستانِ عزیزم، «سیوطی» شمار واژه های غیر عربی «قرآن» را 107 کلمه بیان کرده و« آرتور جفری» شمار این کلمات را 275 کلمه دانسته و همانطور که میدانید حتی خود واژۀ «قرآن» عربی نیست و از زبان «سریانی» گرفته شده... « قرآن» یکی از چندین و چند کتبِ یهودیان بوده که تکه تکه به همراه کتاب های دیگرشان مانند «فرقان» و «مبین» و غیره را برای «محمد رسول الله» ارسال میکردند، و البته در ماه رمضان و شب قدر، دیگر به زبان غیر عربی این داستان ها و متون دینی را برای وی ارسال نکردند... و به صورت یکجا کتاب «قرآن عربی» را برای وی فرستادند
نلدکه نویسنده این کتاب، به تفاوت در سوره های مکی و مدنی نیز اشاره کرده است... که هر عقل و خرد آگاهی نیز این را میداند که بعد از هجرت «محمد رسول الله» از خیمه سرای مکه به خیمه سرای مدینه و یا همان یثرب، ارتباط او با آن شاخۀ دینی یهودی-مسیحی در سوریه و یا لبنان قطع شده است... و در سوره های مدنی دیگر خبری از صحبت های آرام و نصیحت دوستانه نیست... بلکه مدام از تهدید و جنگ و خونریزی و زکات و تجاوز و غارت به اسم «الله اکبر» سخن رفته است... در صفحۀ 70 از این کتاب نوشته شده: در سوره های مکی هدف «محمد» معتقد کردن مردم به خدای واحد،( منظور بت الله اکبر بوده است) بوده است و در چنین دوره ای فکر جنگ با دشمن برای گسترش دین مطلقاً بخاطر وی راه نمیابد

امیدوارم این توضیحات برایِ شما دوستان آگاه و خردگرا مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»