ŷ������

Με αρκετά βιβλία του Χωμενίδη μου συμβαίνει το εξής: Βρίσκω συχνά την πλοκή και τα επιμέρους επεισόδια εντελώς γελοία, αλλά για κάποιον λόγο δεν μπορώ να σταματήσω να διαβάζω και μόλις τελειώσω την ανάγνωση διαπιστώνω οτι το βιβλίο μάλλον μου αρέσει, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τον λόγο.

Έτσι και με το "Νεαρό άσπρο ελάφι". Αν δηλαδή ρωτούσα κάποιον την υπόθεση της νουβέλας και μου έλεγε "Ο πρωταγωνιστής είναι ένας 50αρης ο οποίος κατ' επιλογήν έχει απομονωθεί στην Κέρκυρα, εδώ και 8 χρόνια δεν έχει βγει καν απο την πόλη, απο επιλογή δεν έχει πραγματικούς φίλους, έχει κόψει κάθε επαφή με την οικογένεια του και το παρελθόν, αποφεύγει τις κοσμικότητες, θέλει όλοι να ξεχάσουν οτι υπήρξε συγγραφέας. Αλλά όταν μία άγνωστη φωνή τον καλεί μέσω τηλεφώνου σε μια άγνωστη κωμόπολη στην Μακεδονία για να τον τιμήσουν για το συγγραφικό του έργο με δέλεαρ δείπνο με κρέας νεαρού άσπρου ελαφιού, αυτός ξεχνάει όλες τους τις αποφάσεις και πηγαίνει" και μου συνέχιζε με τα διάφορα ευτράπελα που συμβαίνουν στο βιβλίο, θα έλεγα κι εγώ "Καλή λακαμία, τι ασυναρτησίες είναι αυτές;"

Έλα όμως που όσο διάβαζα το βιβλίο και κουνούσα το κεφάλι με δυσπιστία, τόσο δεν μπορούσα και να το αφήσω απο τα χέρια μου.... Δεν ξετρελάθηκα κιόλας μαζί του, δεν άλλαξε ο κόσμος μου, δεν θα θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες μετά απο καιρό, ωστόσο για κάποιον απροσδιόριστο λόγο το ευχαριστήθηκα και κρίνοντας απο άλλα έργα του συγγραφέα, πιστεύω οτι μετά απο χρόνια,θα μπορώ να ανακαλέσω την υπόθεση του βιβλίου σε γενικές γραμμές, δείγμα ότι δεν είναι βιβλίο που περνάει απαρατήρητο...

3 ½ απο 'μένα.