What do you think?
Rate this book
Νεαρό άσπρο ελάφι
"... Το άσπρο όμως ελάφι...
Όποιος το έχει δοκιμάσει θα σε διαβεβαιώσει πως η ευτυχία μπορεί να εδρεύει και στον ουρανίσκο. Όποιος το έχει γευτεί, έχει γευτεί παράδεισο.
Τη στιγμή του βίαιου θανάτου του το νεαρό άσπρο ελάφι εκκρίνει μια ουσία ψυχοτρόπο, αγχολυτική, αφροδισιακή, που δεν έχει ανιχνευτεί πουθενά αλλού στη φύση. Που δεν έχει παρασκευαστεί σε κανένα εργαστήριο. Το νεαρό άσπρο ελάφι σκλαβώνει ισόβια όσους ποτέ το έφαγαν: Στην προοπτική μιας δεύτερης φοράς είναι πρόθυμοι να πατήσουν όρκους, να γκρεμίσουν τον κόσμο τους, να προδώσουν τους ανθρώπους τους.
Γιατί να σταθώ εγώ εξαίρεση;"
Πρώην συγγραφέας, πρώην άνθρωπος του κόσμου, πρώην όμορφος, ο Μηνάς Αβλάμης έχει αποσυρθεί εδώ και εφτά χρόνια στην Κέρκυρα. Έχει διαλέξει μια καθημερινότητα κενή από συγκινήσεις και από κραδασμούς. Είναι αποφασισμένος να μην την αλλάξει ποτέ και για κανένα λόγο.
Το νεαρό άσπρο ελάφι θα τον ξαναβγάλει ξαφνικά στον δρόμο και θα τον οδηγήσει σε μια πόλη αλλόκοτη της Δυτικής Μακεδονίας. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με ολόκληρο το παρελθόν του. Τα πιο δικά του πρόσωπα, οι πιο έντονες σχέσεις της ζωής του, θα τον κυκλώσουν για να τον δικάσουν ή για να τον συγχωρήσουν.
Μονάχα όμως ο ίδιος ο Μηνάς Αβλάμης μπορεί να εξιλεωθεί για τη φριχτή, κρυφή αμαρτία που τον συνέτριψε ένα απόγευμα ανοιχτά της Τήνου...
Συνδυάζοντας το ψυχεδελικό ύφος των παλιότερων βιβλίων του με την υπαρξιακή αγωνία των πιο πρόσφατων, ο Χ. Α. Χωμενίδης συνθέτει μία Nέκυια, μια προσωπική κατάβαση στον κόσμο των χαμένων μας παθών και απολαύσεων, που λίγο θέλουν για να ζωντανέψουν. Ή για να βρικολακιάσουν. Το "Νεαρό άσπρο ελάφι" είναι ένα μυθιστόρημα για τις παιδικές μας συγκινήσεις, για τους εφηβικούς μας έρωτες και για τις ενήλικες πανωλεθρίες μας. Στο τέλος όμως, το "Νεαρό άσπρο ελάφι" είναι ένας ύμνος στην αθανασία της αγάπης.
Όποιος το έχει δοκιμάσει θα σε διαβεβαιώσει πως η ευτυχία μπορεί να εδρεύει και στον ουρανίσκο. Όποιος το έχει γευτεί, έχει γευτεί παράδεισο.
Τη στιγμή του βίαιου θανάτου του το νεαρό άσπρο ελάφι εκκρίνει μια ουσία ψυχοτρόπο, αγχολυτική, αφροδισιακή, που δεν έχει ανιχνευτεί πουθενά αλλού στη φύση. Που δεν έχει παρασκευαστεί σε κανένα εργαστήριο. Το νεαρό άσπρο ελάφι σκλαβώνει ισόβια όσους ποτέ το έφαγαν: Στην προοπτική μιας δεύτερης φοράς είναι πρόθυμοι να πατήσουν όρκους, να γκρεμίσουν τον κόσμο τους, να προδώσουν τους ανθρώπους τους.
Γιατί να σταθώ εγώ εξαίρεση;"
Πρώην συγγραφέας, πρώην άνθρωπος του κόσμου, πρώην όμορφος, ο Μηνάς Αβλάμης έχει αποσυρθεί εδώ και εφτά χρόνια στην Κέρκυρα. Έχει διαλέξει μια καθημερινότητα κενή από συγκινήσεις και από κραδασμούς. Είναι αποφασισμένος να μην την αλλάξει ποτέ και για κανένα λόγο.
Το νεαρό άσπρο ελάφι θα τον ξαναβγάλει ξαφνικά στον δρόμο και θα τον οδηγήσει σε μια πόλη αλλόκοτη της Δυτικής Μακεδονίας. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με ολόκληρο το παρελθόν του. Τα πιο δικά του πρόσωπα, οι πιο έντονες σχέσεις της ζωής του, θα τον κυκλώσουν για να τον δικάσουν ή για να τον συγχωρήσουν.
Μονάχα όμως ο ίδιος ο Μηνάς Αβλάμης μπορεί να εξιλεωθεί για τη φριχτή, κρυφή αμαρτία που τον συνέτριψε ένα απόγευμα ανοιχτά της Τήνου...
Συνδυάζοντας το ψυχεδελικό ύφος των παλιότερων βιβλίων του με την υπαρξιακή αγωνία των πιο πρόσφατων, ο Χ. Α. Χωμενίδης συνθέτει μία Nέκυια, μια προσωπική κατάβαση στον κόσμο των χαμένων μας παθών και απολαύσεων, που λίγο θέλουν για να ζωντανέψουν. Ή για να βρικολακιάσουν. Το "Νεαρό άσπρο ελάφι" είναι ένα μυθιστόρημα για τις παιδικές μας συγκινήσεις, για τους εφηβικούς μας έρωτες και για τις ενήλικες πανωλεθρίες μας. Στο τέλος όμως, το "Νεαρό άσπρο ελάφι" είναι ένας ύμνος στην αθανασία της αγάπης.
- GenresFictionLiterature
320 pages, Paperback
First published March 1, 2016
6 people are currently reading
189 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 59 reviews
August 21, 2016
«…Τ� άσπρο όμως ελάφι�
Όποιος το έχει δοκιμάσει θα σε διαβεβαιώσει πως η ευτυχία μπορεί να εδρεύει και στον ουρανίσκο. Όποιος το έχει γευτεί έχει γευτεί παράδεισο. …�
Έτσι ξεκινάει το οπισθόφυλλο του βιβλίου κι εγώ αναρωτιέμαι τι στο καλό ‘σκορόφιδ� μπον � βιβέρ� και κουραφέξαλα είμαι όταν ούτε μια φορά στην πολύχρονη ζωή μου, δεν γεύτηκα τούτο το έδεσμα. Δεν λέω� καλά τα φουα � γκρα και τα χαβιάρια και οι στρουθοκάμηλοι, μα ένα άσπρο ελάφι και δη νεαρό να μην το έχω γευτεί ποτέ;
Κι επειδή δεν ενδημεί εις τα μέρη μας, άρπαξα μετά βουλιμίας το «Νεαρό άσπρο ελάφι» του Χωμενίδη και το καταβρόχθισα σε ένα απομεσήμερο. Μου άρεσε; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Υπόθεσις: Ένας συγγραφέας που έχει αποφασίσει να αποσυρθεί από το συγγραφικό γίγνεσθαι της πατρίδος μας, τη στιγμή ακριβώς που πρόκειται να γράψει το ‘καλύτερ� του έργο�. Ο Μηνάς Αβλάμης (quel banal όνομα!) Ένας συγγραφέας (ο ίδιος) που έχει αποσυρθεί επίσης από την ίδια τη ζωή και κατοικεί τα τελευταία 10 χρόνια στην Κέρκυρα διάγοντας μία πλήρως προβλέψιμη ζωή, μέχρι να φαγωθεί ολοκληρωτικά η πατρική περιουσία. Τίποτα δεν τον ξεκουνάει από όλη αυτή την καθημερινότητα, μέχρι να έρθει η υπόσχεση για ένα πιάτο ‘νεαρ� άσπρο ελάφι�. Και τότε ο Αβλάμης, τα παρατάει όλα. Και υποσχέσεις, και Κέρκυρα, και ερωμένη (είπαμε τα παρατάμε όλα αλλά το πουλί μας δεν το παρατάμε) και πάει στην Κυδωνία, μάλλον τον πάνε σχεδόν σηκωτό στην Κυδωνία (μια μικρή πόλη κάπου χωμένη στη Δυτική Μακεδονία) για να τον τιμήσουν (ταρατατζούμ παμ π αμ) για το μεγάλο λογοτεχνικό του έργο και να του σερβίρουν και το νεαρό άσπρο ελάφι.
Εκεί περιμένει τον ίδιο τον ήρωα αλλά και όλους τους αναγνώστες, ένα πολύ σουρεάλ σκηνικό. Μια πόλη βγαλμένη εξ ολοκλήρου από τη φαντασία του συγγραφέα αλλά και από τις νεανικές του μνήμες. Ένας δήμαρχος που τα έχει όλα και συμφέρει (μου θύμισε ήρωα του Λούκι Λουκ που ο δήμαρχος είναι και τραπεζίτης και νεκροθάφτης και ιδιοκτήτης σαλούν, μόνο που ο δικός μας είναι ιδιοκτήτης ολόκληρου εργοστασίου γεωσκωλήκων), μια ξινή σύζυγος, μια καυτή γκόμενα, ένας έφηβος που καπνίζει στη ζούλα, μια παρακμιακή σχολική παράσταση κι ένα δωμάτιο παιδικό � εφηβικό που έχει έρθει κατ’ευθεία� από τη εποχή �70 � �80, με κρυμμένα Playboy και Penthouse, κλεμμένα stop από το δρόμο και φτηνή λαδομπογιά.
Κι όπως ο κάθε ΄Ελληνας συγγραφέας που τον τελευταίο καιρό σέβεται τον εαυτό του και δημιουργεί έναν ήρωα � συγγραφέα alter ego για να εκφράσει τα σώψυχα του, το ίδιο κάνει κι εδώ ο Χωμενίδης με τον Αβλάμη. Αν και δεν έχω ιδέα, πως έζησε την παιδική και νεανική του ηλικία, είμαι σίγουρο πως σχεδόν όλα τα επεισόδια που μας παρουσιάζει (με φίλους, συγγενείς, καθηγητές και τα τοιαύτα) προέρχονται από το δικό του παρελθόν.
Κι ενώ εν γένει σε όλο αυτό το παράλογο σκηνικό, δεν συμβαίνει και τίποτα το εξτραβαγκάντζικο, ήταν τέτοια η ροή της γραφής, που σε τραβούσε να το διαβάσεις παρακάτω, να δεις τι θα γίνει, θα του σερβίρουν τελικά το νεαρό άσπρο ελάφι στο πιάτο (;) και εν πάση περιπτώσει που το πάει τελικά ο ποιητής.
Λεπτή ειρωνεία, σφάζει με το βαμβάκι τα ‘κακώ� κείμενα� της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία 30 � 40 � 50 χρόνια, όσοι είμαστε μιας πεπερασμένης ηλικίας αναγνωρίζουμε γνώριμα πρόσωπα και καταστάσεις.
Κορυφαία εννοείται η σκηνή του ναυαγίου (δεν λέω άλλα και πολλά είπα)� και το τέλος είναι αυτό που δίνει την υπόσταση στο βιβλίο κι όταν το κλείνεις δεν λες μα ‘τ� βλακείες διάβασα� αλλά ‘εντάξε� ρε φίλε, μ’αρέσε� η φευγάτη γραφή σου…�
Σας δίνω κι ένα δωράκι � μπόνους, απόσπασμα από το βιβλίο�
«Ο ίδιος, ξέρεις, υπαινίχθηκε πως σας συνδέει κάτι πολύ πιο βαθύ από μια επαγγελματική σχέση� Άφησε να εννοηθεί ότι με τη μητέρα σου…�
«Με τη μητέρα μου τι;»
«Για ένα φεγγάρι, προτού γεννηθείς…�
«Τι αηδίες τσαμπουνάει; Σιγά μην και η μαμά μου με εκείνη τη μισή μερίδα!»
«Δε σε ενοχλεί δηλαδή που είχε η Ρίκα εραστές, υπό τον όρο να ήταν του γούστου σου! Για κοίτα κάτι πράγματα� Η αδελφή σου η Ηρώ λεσβία μεν, πουριτανή δε σε ό,τι αφορά τη μάνα της. Εσύ πάλι εστέτ: Την ήθελες μονάχα με ομορφάντρες να κυλιέται στα αμαρτωλά κρεβάτια! Αφήστε επιτέλους τη γυναίκα ελεύθερη, να χαρεί τη ζωή της!»
Ναι ρε φίλε Παπαπά (ο δήμαρχος που πάει μ’όλ�), εμείς τη μάνα μας την θέλουμε να ερωτοχτυπιέται με παίδαρους κι όχι με μισοριξιές�
Μ’αυτ� και με τ’άλλ�, ήρθε η ώρα και της βαθμολογίας� Έξυπνο στη σύλληψη, καλογραμμένο αλλά δεν συγκλονιστήκαμε κιόλας�
Ένα 7,3 καλό δεν είναι;
Όποιος το έχει δοκιμάσει θα σε διαβεβαιώσει πως η ευτυχία μπορεί να εδρεύει και στον ουρανίσκο. Όποιος το έχει γευτεί έχει γευτεί παράδεισο. …�
Έτσι ξεκινάει το οπισθόφυλλο του βιβλίου κι εγώ αναρωτιέμαι τι στο καλό ‘σκορόφιδ� μπον � βιβέρ� και κουραφέξαλα είμαι όταν ούτε μια φορά στην πολύχρονη ζωή μου, δεν γεύτηκα τούτο το έδεσμα. Δεν λέω� καλά τα φουα � γκρα και τα χαβιάρια και οι στρουθοκάμηλοι, μα ένα άσπρο ελάφι και δη νεαρό να μην το έχω γευτεί ποτέ;
Κι επειδή δεν ενδημεί εις τα μέρη μας, άρπαξα μετά βουλιμίας το «Νεαρό άσπρο ελάφι» του Χωμενίδη και το καταβρόχθισα σε ένα απομεσήμερο. Μου άρεσε; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Υπόθεσις: Ένας συγγραφέας που έχει αποφασίσει να αποσυρθεί από το συγγραφικό γίγνεσθαι της πατρίδος μας, τη στιγμή ακριβώς που πρόκειται να γράψει το ‘καλύτερ� του έργο�. Ο Μηνάς Αβλάμης (quel banal όνομα!) Ένας συγγραφέας (ο ίδιος) που έχει αποσυρθεί επίσης από την ίδια τη ζωή και κατοικεί τα τελευταία 10 χρόνια στην Κέρκυρα διάγοντας μία πλήρως προβλέψιμη ζωή, μέχρι να φαγωθεί ολοκληρωτικά η πατρική περιουσία. Τίποτα δεν τον ξεκουνάει από όλη αυτή την καθημερινότητα, μέχρι να έρθει η υπόσχεση για ένα πιάτο ‘νεαρ� άσπρο ελάφι�. Και τότε ο Αβλάμης, τα παρατάει όλα. Και υποσχέσεις, και Κέρκυρα, και ερωμένη (είπαμε τα παρατάμε όλα αλλά το πουλί μας δεν το παρατάμε) και πάει στην Κυδωνία, μάλλον τον πάνε σχεδόν σηκωτό στην Κυδωνία (μια μικρή πόλη κάπου χωμένη στη Δυτική Μακεδονία) για να τον τιμήσουν (ταρατατζούμ παμ π αμ) για το μεγάλο λογοτεχνικό του έργο και να του σερβίρουν και το νεαρό άσπρο ελάφι.
Εκεί περιμένει τον ίδιο τον ήρωα αλλά και όλους τους αναγνώστες, ένα πολύ σουρεάλ σκηνικό. Μια πόλη βγαλμένη εξ ολοκλήρου από τη φαντασία του συγγραφέα αλλά και από τις νεανικές του μνήμες. Ένας δήμαρχος που τα έχει όλα και συμφέρει (μου θύμισε ήρωα του Λούκι Λουκ που ο δήμαρχος είναι και τραπεζίτης και νεκροθάφτης και ιδιοκτήτης σαλούν, μόνο που ο δικός μας είναι ιδιοκτήτης ολόκληρου εργοστασίου γεωσκωλήκων), μια ξινή σύζυγος, μια καυτή γκόμενα, ένας έφηβος που καπνίζει στη ζούλα, μια παρακμιακή σχολική παράσταση κι ένα δωμάτιο παιδικό � εφηβικό που έχει έρθει κατ’ευθεία� από τη εποχή �70 � �80, με κρυμμένα Playboy και Penthouse, κλεμμένα stop από το δρόμο και φτηνή λαδομπογιά.
Κι όπως ο κάθε ΄Ελληνας συγγραφέας που τον τελευταίο καιρό σέβεται τον εαυτό του και δημιουργεί έναν ήρωα � συγγραφέα alter ego για να εκφράσει τα σώψυχα του, το ίδιο κάνει κι εδώ ο Χωμενίδης με τον Αβλάμη. Αν και δεν έχω ιδέα, πως έζησε την παιδική και νεανική του ηλικία, είμαι σίγουρο πως σχεδόν όλα τα επεισόδια που μας παρουσιάζει (με φίλους, συγγενείς, καθηγητές και τα τοιαύτα) προέρχονται από το δικό του παρελθόν.
Κι ενώ εν γένει σε όλο αυτό το παράλογο σκηνικό, δεν συμβαίνει και τίποτα το εξτραβαγκάντζικο, ήταν τέτοια η ροή της γραφής, που σε τραβούσε να το διαβάσεις παρακάτω, να δεις τι θα γίνει, θα του σερβίρουν τελικά το νεαρό άσπρο ελάφι στο πιάτο (;) και εν πάση περιπτώσει που το πάει τελικά ο ποιητής.
Λεπτή ειρωνεία, σφάζει με το βαμβάκι τα ‘κακώ� κείμενα� της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία 30 � 40 � 50 χρόνια, όσοι είμαστε μιας πεπερασμένης ηλικίας αναγνωρίζουμε γνώριμα πρόσωπα και καταστάσεις.
Κορυφαία εννοείται η σκηνή του ναυαγίου (δεν λέω άλλα και πολλά είπα)� και το τέλος είναι αυτό που δίνει την υπόσταση στο βιβλίο κι όταν το κλείνεις δεν λες μα ‘τ� βλακείες διάβασα� αλλά ‘εντάξε� ρε φίλε, μ’αρέσε� η φευγάτη γραφή σου…�
Σας δίνω κι ένα δωράκι � μπόνους, απόσπασμα από το βιβλίο�
«Ο ίδιος, ξέρεις, υπαινίχθηκε πως σας συνδέει κάτι πολύ πιο βαθύ από μια επαγγελματική σχέση� Άφησε να εννοηθεί ότι με τη μητέρα σου…�
«Με τη μητέρα μου τι;»
«Για ένα φεγγάρι, προτού γεννηθείς…�
«Τι αηδίες τσαμπουνάει; Σιγά μην και η μαμά μου με εκείνη τη μισή μερίδα!»
«Δε σε ενοχλεί δηλαδή που είχε η Ρίκα εραστές, υπό τον όρο να ήταν του γούστου σου! Για κοίτα κάτι πράγματα� Η αδελφή σου η Ηρώ λεσβία μεν, πουριτανή δε σε ό,τι αφορά τη μάνα της. Εσύ πάλι εστέτ: Την ήθελες μονάχα με ομορφάντρες να κυλιέται στα αμαρτωλά κρεβάτια! Αφήστε επιτέλους τη γυναίκα ελεύθερη, να χαρεί τη ζωή της!»
Ναι ρε φίλε Παπαπά (ο δήμαρχος που πάει μ’όλ�), εμείς τη μάνα μας την θέλουμε να ερωτοχτυπιέται με παίδαρους κι όχι με μισοριξιές�
Μ’αυτ� και με τ’άλλ�, ήρθε η ώρα και της βαθμολογίας� Έξυπνο στη σύλληψη, καλογραμμένο αλλά δεν συγκλονιστήκαμε κιόλας�
Ένα 7,3 καλό δεν είναι;
June 5, 2016
Το διαβασα σε μια μερα. Οκ δεν πρόκειται για ΤΟ αριστούργημα αλλά για αλλη μια φορά ο Χωμενιδης δεν σε αφήνει να βαρεθεις ουτε για μια σελίδα. Εχει τον τροπο του να φτιάχνει τις ιστορίες του πολυ ζωντανές, να σε ρουφαει η αφήγηση του και να πλαθει εναν κοσμο σχεδον με σαρκα και οστά. Αφηνεις το βιβλίο για λιγο, το ξαναπιανεις και χαιρεσαι που αυτος ο κόσμος ειναι ακομα εκει και σε περιμένει να ξαναβυθιστεις μεσα του. Το απολαυσα αρκετά!
June 11, 2016
Το «Νεαρό άσπρο ελάφι» είναι το πρώτο βιβλίο του Χήστου Χωμενίδη που πέφτει στα χέρια μου. Έχοντας αποφασίσει να δώσω μια ευκαιρία την Νεοελληνική λογοτεχνία ξεκίνησα να διαβάζω έργα των πιο γνωστών συγγραφέων � φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω τα βιβλία του.
Η ιστορία μας ξεκινάει με ένα τηλεφώνημα που δέχεται ο πρώην συγγραφέας Μηνάς Αβλάμης. Η γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής τον καλεί να πάρει μέρος σε μια τιμητική προς αυτόν εκδήλωση σε μια επαρχιακή πόλη. Ο Αβλάμης όμως έχει εδώ και καιρό αποχωρίσει από τα φώτα της δημοσιότητας και ζει πολύ διακριτικά και μοναχικά στην Κέρκυρα. Η αρχική του αρνητική στάση αλλάζει όταν η συνομιλήτρια του για να τον πείσει να παραβρεθεί του ανακοινώνει πως προς τιμήν του θα πιάσουν ένα νεαρό άσπρο ελάφι, το κρέας του οποίου εκκρίνει κατά την διάρκεια του θάνατο μια ουσία που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στην φύση που χαρίζει ευεξία και κάνει ευτυχισμένο αυτόν που το γεύεται.
Για πάνω από μια δεκαετία διάβαζα αποκλειστικά μόνο ξενόγλωσση λογοτεχνία σκεπτόμενη ότι η ελληνική δεν είχε τίποτα να μου προσφέρει. Έκανα μεγάλο λάθος. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκω στην ξενόγλωσση και αυτή είναι η οικειότητα. Το «Νεαρό άσπρο ελάφι» ήταν ένα βιβλίο που μου με έκανε να νιώσω οικεία στο περιβάλλον του, ένιωθα μονίμως πως ήμουν σε μία γωνία και παρατηρούσα την ιστορία να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου. Από την άλλη όμως δεν ένιωσα διαβάζοντας το ότι βούτηξα στα βαθειά της ιστορίας, θεωρώ ότι ο Χρήστος Χωμενίδης δεν άφησε τον ψυχρό και αποξενωμένο από την ζωή συγγραφέα να μας ανοιχτεί πλήρως μένοντας σε μια κατάσταση μετέωρη. Κάποιες στιγμές νόμιζα πως θα έβλεπα τα ενδόμυχα της ψυχής του όμως μετά με πέταγε στην επιφάνεια του ψυχισμού του και κάποιες άλλες στιγμές ένιωθα πως δεν μπορούσα καθόλου να συνδεθώ μαζί του. Αυτό που με έκανε να συνεχίσω να διαβάζω το βιβλίο, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να παρατήσω βιβλία στην μέση, είναι πως συμπάθησα πολύ τον Αβλάμη. Ξέρω πως ο συγγραφέας προσπάθησε πολύ να τον κάνει έναν αντιπαθητικό άνθρωπο αλλά εγώ δεν μπόρεσα να τον μισήσω. Έβλεπα σε αυτόν έναν άνθρωπο τόσο κυριαρχημένο από το ταλέντο του και την ανάγκη να γράψει που άφησε τον εαυτό του να γίνει ο παρατηρητής της ζωής του και όχι ο ήρωας. Για αυτό ίσως η ζωή του πήρε αυτή την κατεύθυνση.
Η όλη ιστορία ήταν ποτισμένη με ένα μυστήριο που έκρυβε μέσα του και κάτι το κακό. Στο μέρος στο οποίο πηγαίνει ο ήρωας μας για την εκδήλωση
Η ιστορία μας ξεκινάει με ένα τηλεφώνημα που δέχεται ο πρώην συγγραφέας Μηνάς Αβλάμης. Η γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής τον καλεί να πάρει μέρος σε μια τιμητική προς αυτόν εκδήλωση σε μια επαρχιακή πόλη. Ο Αβλάμης όμως έχει εδώ και καιρό αποχωρίσει από τα φώτα της δημοσιότητας και ζει πολύ διακριτικά και μοναχικά στην Κέρκυρα. Η αρχική του αρνητική στάση αλλάζει όταν η συνομιλήτρια του για να τον πείσει να παραβρεθεί του ανακοινώνει πως προς τιμήν του θα πιάσουν ένα νεαρό άσπρο ελάφι, το κρέας του οποίου εκκρίνει κατά την διάρκεια του θάνατο μια ουσία που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στην φύση που χαρίζει ευεξία και κάνει ευτυχισμένο αυτόν που το γεύεται.
Για πάνω από μια δεκαετία διάβαζα αποκλειστικά μόνο ξενόγλωσση λογοτεχνία σκεπτόμενη ότι η ελληνική δεν είχε τίποτα να μου προσφέρει. Έκανα μεγάλο λάθος. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκω στην ξενόγλωσση και αυτή είναι η οικειότητα. Το «Νεαρό άσπρο ελάφι» ήταν ένα βιβλίο που μου με έκανε να νιώσω οικεία στο περιβάλλον του, ένιωθα μονίμως πως ήμουν σε μία γωνία και παρατηρούσα την ιστορία να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου. Από την άλλη όμως δεν ένιωσα διαβάζοντας το ότι βούτηξα στα βαθειά της ιστορίας, θεωρώ ότι ο Χρήστος Χωμενίδης δεν άφησε τον ψυχρό και αποξενωμένο από την ζωή συγγραφέα να μας ανοιχτεί πλήρως μένοντας σε μια κατάσταση μετέωρη. Κάποιες στιγμές νόμιζα πως θα έβλεπα τα ενδόμυχα της ψυχής του όμως μετά με πέταγε στην επιφάνεια του ψυχισμού του και κάποιες άλλες στιγμές ένιωθα πως δεν μπορούσα καθόλου να συνδεθώ μαζί του. Αυτό που με έκανε να συνεχίσω να διαβάζω το βιβλίο, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να παρατήσω βιβλία στην μέση, είναι πως συμπάθησα πολύ τον Αβλάμη. Ξέρω πως ο συγγραφέας προσπάθησε πολύ να τον κάνει έναν αντιπαθητικό άνθρωπο αλλά εγώ δεν μπόρεσα να τον μισήσω. Έβλεπα σε αυτόν έναν άνθρωπο τόσο κυριαρχημένο από το ταλέντο του και την ανάγκη να γράψει που άφησε τον εαυτό του να γίνει ο παρατηρητής της ζωής του και όχι ο ήρωας. Για αυτό ίσως η ζωή του πήρε αυτή την κατεύθυνση.
Η όλη ιστορία ήταν ποτισμένη με ένα μυστήριο που έκρυβε μέσα του και κάτι το κακό. Στο μέρος στο οποίο πηγαίνει ο ήρωας μας για την εκδήλωση
September 8, 2016
Βαθμολογία: 7.5/10
Αν και έχω αγορασμένο από το 2013 το "Το σοφό παιδί" (το πέτυχα σε παλαιοβιβλιοπωλείο), το οποίο είναι και το πιο γνωστό βιβλίο του συγγραφέα, η πρώτη μου επαφή με το έργο του έμελλε να είναι το "Νεαρό άσπρο ελάφι", που κυκλοφόρησε φέτος (το πέτυχα και αυτό σε πολύ καλή προσφορά). Χώρια από την τιμή, κάτι στην περίληψη και το εξώφυλλο με τράβηξε και το αγόρασα. Το άρχισα χθες το βράδυ και πριν από λίγο το τελείωσα. Και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος, αν και σίγουρα όχι ενθουσιασμένος.
Ικανοποιητική περίληψη της ιστορίας υπάρχει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, οπότε δεν χρειάζεται να γράψω εγώ μια. Λοιπόν, πρόκειται για μια αρκετά ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη ιστορία, που με τις διάφορες περίεργες και ως ένα σημείο σουρεαλιστικές καταστάσεις κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος. Μέσω της πλοκής, που αποτελείται από διάφορα κωμικοτραγικά γεγονότα, ο Χωμενίδης θίγει ορισμένα θέματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία, με τις λογής λογής παθογένειες, τα καλά της και τα κακά της. Γνωρίζουμε ανθρώπους που μας θυμίζουν πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας, ή και πρόσωπα που έχουμε δει στην τηλεόραση. Παρακολουθούμε καταστάσεις που λίγο έως πολύ έχουμε ζήσει ή θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Διαβάζουμε σκέψεις που μπορεί να έχουν περάσει και από το δικό μας μυαλό, βλέπουμε συναισθήματα που μπορεί να έχουμε βιώσει και εμείς.
Όλα τα παραπάνω, γραμμένα με μοναδικό τρόπο. Η γραφή μου φάνηκε πολύ καλή, άκρως ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, βοήθησε στο να κυλήσει σαν νεράκι η ιστορία. Μου άρεσε ο τρόπος που ο Χωμενίδης συνδύασε το χιούμορ και την κωμωδία, με την σοβαρότητα και το δράμα. Πέρασε τα μηνύματα που ήθελε, μπορεί να έβγαλε και τα εσώψυχα του, παράλληλα όμως δεν μου μαύρισε την ψυχή, ούτε μου έβγαλε την πίστη. Πέρασα καλά.
Αυτά, δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Είναι ένα βιβλίο που με κράτησε μέχρι το τέλος (το οποίο μου φάνηκε ωραίο και ενδιαφέρον μεν, αλλά ίσως κάπως βιαστικό δε), και που μου κράτησε καλή παρέα. Φυσικά δεν με ενθουσίασε κιόλας, αλλά, αλίμονο, δεν χρειάζεται κάθε βιβλίο να σε ενθουσιάζει. Η αγορά του ήταν περισσότερο παρόρμηση της στιγμής (σε συνδυασμό με τιμή, περίληψη και εξώφυλλο), και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Όσο για το μέλλον μου με το έργο του Χωμενίδη, πέρα από το "Το σοφό παιδί", που το έχω σε μια ντάνα βιβλίων πάνω σ'ένα τραπεζάκι, ίσως διαβάσω και άλλα βιβλία του κάποια στιγμή.
Αν και έχω αγορασμένο από το 2013 το "Το σοφό παιδί" (το πέτυχα σε παλαιοβιβλιοπωλείο), το οποίο είναι και το πιο γνωστό βιβλίο του συγγραφέα, η πρώτη μου επαφή με το έργο του έμελλε να είναι το "Νεαρό άσπρο ελάφι", που κυκλοφόρησε φέτος (το πέτυχα και αυτό σε πολύ καλή προσφορά). Χώρια από την τιμή, κάτι στην περίληψη και το εξώφυλλο με τράβηξε και το αγόρασα. Το άρχισα χθες το βράδυ και πριν από λίγο το τελείωσα. Και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος, αν και σίγουρα όχι ενθουσιασμένος.
Ικανοποιητική περίληψη της ιστορίας υπάρχει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, οπότε δεν χρειάζεται να γράψω εγώ μια. Λοιπόν, πρόκειται για μια αρκετά ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη ιστορία, που με τις διάφορες περίεργες και ως ένα σημείο σουρεαλιστικές καταστάσεις κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος. Μέσω της πλοκής, που αποτελείται από διάφορα κωμικοτραγικά γεγονότα, ο Χωμενίδης θίγει ορισμένα θέματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία, με τις λογής λογής παθογένειες, τα καλά της και τα κακά της. Γνωρίζουμε ανθρώπους που μας θυμίζουν πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας, ή και πρόσωπα που έχουμε δει στην τηλεόραση. Παρακολουθούμε καταστάσεις που λίγο έως πολύ έχουμε ζήσει ή θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Διαβάζουμε σκέψεις που μπορεί να έχουν περάσει και από το δικό μας μυαλό, βλέπουμε συναισθήματα που μπορεί να έχουμε βιώσει και εμείς.
Όλα τα παραπάνω, γραμμένα με μοναδικό τρόπο. Η γραφή μου φάνηκε πολύ καλή, άκρως ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, βοήθησε στο να κυλήσει σαν νεράκι η ιστορία. Μου άρεσε ο τρόπος που ο Χωμενίδης συνδύασε το χιούμορ και την κωμωδία, με την σοβαρότητα και το δράμα. Πέρασε τα μηνύματα που ήθελε, μπορεί να έβγαλε και τα εσώψυχα του, παράλληλα όμως δεν μου μαύρισε την ψυχή, ούτε μου έβγαλε την πίστη. Πέρασα καλά.
Αυτά, δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Είναι ένα βιβλίο που με κράτησε μέχρι το τέλος (το οποίο μου φάνηκε ωραίο και ενδιαφέρον μεν, αλλά ίσως κάπως βιαστικό δε), και που μου κράτησε καλή παρέα. Φυσικά δεν με ενθουσίασε κιόλας, αλλά, αλίμονο, δεν χρειάζεται κάθε βιβλίο να σε ενθουσιάζει. Η αγορά του ήταν περισσότερο παρόρμηση της στιγμής (σε συνδυασμό με τιμή, περίληψη και εξώφυλλο), και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Όσο για το μέλλον μου με το έργο του Χωμενίδη, πέρα από το "Το σοφό παιδί", που το έχω σε μια ντάνα βιβλίων πάνω σ'ένα τραπεζάκι, ίσως διαβάσω και άλλα βιβλία του κάποια στιγμή.
June 27, 2016
Κατ' αρχήν, το άσπρο ελάφι δεν είναι κάποιο μυθικό ζώο και ο Χ. Χωμενίδης είναι άκρως απολαυστικός. Όσον αφορά, το μυθιστόρημα, με ενθουσίασε στην αρχή τόσο, που το διάβασα νεράκι. Κάπου στο τέλος μου το χάλασε. Ωράιο πάντως...
August 24, 2019
Μου άρεσε πάρα πολύ η γραφή του Χωμενίδη, το κείμενο είχε ροή και ενώ διαβάζεις το έργο σε κάνει να θέλεις να διαβάσεις όλο και παραπάνω και να προχωρίσεις την ιστορία.
Γέλασα πολλές φορές διαβάζοντας το βιβλίο λόγω των σουρεάλ καταστάσεων και προσώπων που περιγράφονται. Παράλληλα, προβληματίζεσαι και από τις περιγραφές των κακώς κείμενων και συμπεριφορών που συμβαίνουν στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Τα δύο καλύτερα σημεία του έργου θεωρώ ότι είναι η περιγραφή της ζωής του ήρωα με την Αμαλία και η περιγραφή του ναυαγίου -που αποτελεί και την κορύφωση του βιβλίου. Ωστόσο, μου φάνηκε κάπως βεβιασμένο το κλείσιμο/κατάληξη του έργου, δίνει μια εντύπωση βιασύνης σε σχέση με όλο το προηγούμενο κείμενο.
Γέλασα πολλές φορές διαβάζοντας το βιβλίο λόγω των σουρεάλ καταστάσεων και προσώπων που περιγράφονται. Παράλληλα, προβληματίζεσαι και από τις περιγραφές των κακώς κείμενων και συμπεριφορών που συμβαίνουν στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Τα δύο καλύτερα σημεία του έργου θεωρώ ότι είναι η περιγραφή της ζωής του ήρωα με την Αμαλία και η περιγραφή του ναυαγίου -που αποτελεί και την κορύφωση του βιβλίου. Ωστόσο, μου φάνηκε κάπως βεβιασμένο το κλείσιμο/κατάληξη του έργου, δίνει μια εντύπωση βιασύνης σε σχέση με όλο το προηγούμενο κείμενο.
May 4, 2016
Ο συγγραφέας μετά τη «Νίκη» του επανέρχεται, βαδίζοντας για μία ακόμη φορά στα γνώριμα για τον ίδιο μονοπάτια του σουρεαλισμού –ίσω� με περισσότερο μέτρο σε αντίθεση με προηγούμενα έργα του.
Πρωταγωνιστής στο «Νεαρό άσπρο ελάφι» είναι ο Μηνάς Αβλάμης, ο οποίος δηλώνει «πρώην συγγραφέας». Έχει αποτραβηχτεί στην Κέρκυρα όπου ζει πλέον μία σχεδόν βαρετή, μονότονη ζωή, η οποία διαταράσσεται από μία τιμητική πρόσκληση στην άγνωστη Κυδωνία. Το δέλεαρ ομολογουμένως είναι ισχυρό: το επίσημο δείπνο περιλαμβάνει νεαρό άσπρο ελάφι.
Ο πρωταγωνιστής, με αφορμή το ταξίδι του στην Κυδωνία, θα ανατρέξει στο παρελθόν του και θα μιλήσει γι� αυτό. Θα επαναφέρει πρόσωπα και στιγμές που προσπαθούσε να ξεχάσει, θα συμφιλιωθεί με τα λάθη του και θα έρθει αντιμέτωπος με τους μεγαλύτερους φόβους του.
Η ιστορία του Μηνά Αβλάμη κορυφώνεται με ένα φινάλε λυτρωτικό τόσο για τον ίδιο όσο και για τον αναγνώστη. Όσο για το Νεαρό άσπρο ελάφι, αξιοποιήθηκε δεόντως�
Εξαιρετικό βιβλίο!
Πρωταγωνιστής στο «Νεαρό άσπρο ελάφι» είναι ο Μηνάς Αβλάμης, ο οποίος δηλώνει «πρώην συγγραφέας». Έχει αποτραβηχτεί στην Κέρκυρα όπου ζει πλέον μία σχεδόν βαρετή, μονότονη ζωή, η οποία διαταράσσεται από μία τιμητική πρόσκληση στην άγνωστη Κυδωνία. Το δέλεαρ ομολογουμένως είναι ισχυρό: το επίσημο δείπνο περιλαμβάνει νεαρό άσπρο ελάφι.
Ο πρωταγωνιστής, με αφορμή το ταξίδι του στην Κυδωνία, θα ανατρέξει στο παρελθόν του και θα μιλήσει γι� αυτό. Θα επαναφέρει πρόσωπα και στιγμές που προσπαθούσε να ξεχάσει, θα συμφιλιωθεί με τα λάθη του και θα έρθει αντιμέτωπος με τους μεγαλύτερους φόβους του.
Η ιστορία του Μηνά Αβλάμη κορυφώνεται με ένα φινάλε λυτρωτικό τόσο για τον ίδιο όσο και για τον αναγνώστη. Όσο για το Νεαρό άσπρο ελάφι, αξιοποιήθηκε δεόντως�
Εξαιρετικό βιβλίο!
May 12, 2016
Με αρκετά βιβλία του Χωμενίδη μου συμβαίνει το εξής: Βρίσκω συχνά την πλοκή και τα επιμέρους επεισόδια εντελώς γελοία, αλλά για κάποιον λόγο δεν μπορώ να σταματήσω να διαβάζω και μόλις τελειώσω την ανάγνωση διαπιστώνω οτι το βιβλίο μάλλον μου αρέσει, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τον λόγο.
Έτσι και με το "Νεαρό άσπρο ελάφι". Αν δηλαδή ρωτούσα κάποιον την υπόθεση της νουβέλας και μου έλεγε "Ο πρωταγωνιστής είναι ένας 50αρης ο οποίος κατ' επιλογήν έχει απομονωθεί στην Κέρκυρα, εδώ και 8 χρόνια δεν έχει βγει καν απο την πόλη, απο επιλογή δεν έχει πραγματικούς φίλους, έχει κόψει κάθε επαφή με την οικογένεια του και το παρελθόν, αποφεύγει τις κοσμικότητες, θέλει όλοι να ξεχάσουν οτι υπήρξε συγγραφέας. Αλλά όταν μία άγνωστη φωνή τον καλεί μέσω τηλεφώνου σε μια άγνωστη κωμόπολη στην Μακεδονία για να τον τιμήσουν για το συγγραφικό του έργο με δέλεαρ δείπνο με κρέας νεαρού άσπρου ελαφιού, αυτός ξεχνάει όλες τους τις αποφάσεις και πηγαίνει" και μου συνέχιζε με τα διάφορα ευτράπελα που συμβαίνουν στο βιβλίο, θα έλεγα κι εγώ "Καλή λακαμία, τι ασυναρτησίες είναι αυτές;"
Έλα όμως που όσο διάβαζα το βιβλίο και κουνούσα το κεφάλι με δυσπιστία, τόσο δεν μπορούσα και να το αφήσω απο τα χέρια μου.... Δεν ξετρελάθηκα κιόλας μαζί του, δεν άλλαξε ο κόσμος μου, δεν θα θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες μετά απο καιρό, ωστόσο για κάποιον απροσδιόριστο λόγο το ευχαριστήθηκα και κρίνοντας απο άλλα έργα του συγγραφέα, πιστεύω οτι μετά απο χρόνια,θα μπορώ να ανακαλέσω την υπόθεση του βιβλίου σε γενικές γραμμές, δείγμα ότι δεν είναι βιβλίο που περνάει απαρατήρητο...
3 ½ απο 'μένα.
Έτσι και με το "Νεαρό άσπρο ελάφι". Αν δηλαδή ρωτούσα κάποιον την υπόθεση της νουβέλας και μου έλεγε "Ο πρωταγωνιστής είναι ένας 50αρης ο οποίος κατ' επιλογήν έχει απομονωθεί στην Κέρκυρα, εδώ και 8 χρόνια δεν έχει βγει καν απο την πόλη, απο επιλογή δεν έχει πραγματικούς φίλους, έχει κόψει κάθε επαφή με την οικογένεια του και το παρελθόν, αποφεύγει τις κοσμικότητες, θέλει όλοι να ξεχάσουν οτι υπήρξε συγγραφέας. Αλλά όταν μία άγνωστη φωνή τον καλεί μέσω τηλεφώνου σε μια άγνωστη κωμόπολη στην Μακεδονία για να τον τιμήσουν για το συγγραφικό του έργο με δέλεαρ δείπνο με κρέας νεαρού άσπρου ελαφιού, αυτός ξεχνάει όλες τους τις αποφάσεις και πηγαίνει" και μου συνέχιζε με τα διάφορα ευτράπελα που συμβαίνουν στο βιβλίο, θα έλεγα κι εγώ "Καλή λακαμία, τι ασυναρτησίες είναι αυτές;"
Έλα όμως που όσο διάβαζα το βιβλίο και κουνούσα το κεφάλι με δυσπιστία, τόσο δεν μπορούσα και να το αφήσω απο τα χέρια μου.... Δεν ξετρελάθηκα κιόλας μαζί του, δεν άλλαξε ο κόσμος μου, δεν θα θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες μετά απο καιρό, ωστόσο για κάποιον απροσδιόριστο λόγο το ευχαριστήθηκα και κρίνοντας απο άλλα έργα του συγγραφέα, πιστεύω οτι μετά απο χρόνια,θα μπορώ να ανακαλέσω την υπόθεση του βιβλίου σε γενικές γραμμές, δείγμα ότι δεν είναι βιβλίο που περνάει απαρατήρητο...
3 ½ απο 'μένα.
July 24, 2016
Τελευταίο και αυτόβιογραφικό (με βάση τα λεγόμενα του συγγραφέα) βιβλίο που τσουλάει σα νεράκι.
Ο πρωταγωνιστής, δηλώνει από την πρώτη σελίδα, πρώην συγγραφέας ο οποίος έχει καθιερώσει μία καθημερινότητα που δεν έχει καμία σχέση με την πρωτύτερη έντονη ζωή του, γεμάτη φρέσκες ιστορίες, γυναίκες και γράψιμο. Παραδόξως λοιπόν, αποδέχεται, για έναν και μοναδικό ατομικό λόγο, να επισκεφτεί την Κυδωνία και να τιμηθεί για τα βιβλία του, παρά την πολύχρονη αποχή του από την συγγραφή. Απο'κει κι έπειτα ξεκινά ένα ταξίδι με σουρεαλιστικές συναντήσεις και αναδρομικές καταστάσεις. Μέσα από αυτό το τρενάκι αφηγήσεων παλιών ιστοριών, που αφορμάται από το αντάμωμα με παλιούς γνωστούς -αλλά όχι πια γνώριμους- και την εφήμερη επαφή με νέα πρόσωπα, ο πρωταγωνιστής προβαίνει σε εσωτερικούς διαλόγους που κλυδωνίζουν την ρουτίνα του και εν τέλει ανασκάπτουν όλα τα πρωτύτερα βιώματά του που είχε επιλέξει να αποσιωπήσει.
Αν αφεθείς στα εξωπραγματικά στοιχεία της πλοκής του Χωμενίδη, είναι σίγουρο ότι θα απολαύσεις την γυροβολιά στους υφέρποντες φόβους του συγγραφέα, τον καταιγισμό αποσταγμάτων από τον δήμαρχο Παπαπά και το σκοινί ισορροπίας μεταξύ κρυφής ελπίδας και στάσιμης καθημερινότητας του Κουτούζη.
Κλείνοντας, κρατάω την φράση του πρωταγωνιστή που ξεχώρισα "Αυτός ο κόσμος ακριβώς μας έλαχε, ο χειρότερος μα κι ο καλύτερος δυνατός".
Ο πρωταγωνιστής, δηλώνει από την πρώτη σελίδα, πρώην συγγραφέας ο οποίος έχει καθιερώσει μία καθημερινότητα που δεν έχει καμία σχέση με την πρωτύτερη έντονη ζωή του, γεμάτη φρέσκες ιστορίες, γυναίκες και γράψιμο. Παραδόξως λοιπόν, αποδέχεται, για έναν και μοναδικό ατομικό λόγο, να επισκεφτεί την Κυδωνία και να τιμηθεί για τα βιβλία του, παρά την πολύχρονη αποχή του από την συγγραφή. Απο'κει κι έπειτα ξεκινά ένα ταξίδι με σουρεαλιστικές συναντήσεις και αναδρομικές καταστάσεις. Μέσα από αυτό το τρενάκι αφηγήσεων παλιών ιστοριών, που αφορμάται από το αντάμωμα με παλιούς γνωστούς -αλλά όχι πια γνώριμους- και την εφήμερη επαφή με νέα πρόσωπα, ο πρωταγωνιστής προβαίνει σε εσωτερικούς διαλόγους που κλυδωνίζουν την ρουτίνα του και εν τέλει ανασκάπτουν όλα τα πρωτύτερα βιώματά του που είχε επιλέξει να αποσιωπήσει.
Αν αφεθείς στα εξωπραγματικά στοιχεία της πλοκής του Χωμενίδη, είναι σίγουρο ότι θα απολαύσεις την γυροβολιά στους υφέρποντες φόβους του συγγραφέα, τον καταιγισμό αποσταγμάτων από τον δήμαρχο Παπαπά και το σκοινί ισορροπίας μεταξύ κρυφής ελπίδας και στάσιμης καθημερινότητας του Κουτούζη.
Κλείνοντας, κρατάω την φράση του πρωταγωνιστή που ξεχώρισα "Αυτός ο κόσμος ακριβώς μας έλαχε, ο χειρότερος μα κι ο καλύτερος δυνατός".
June 20, 2016
Ναι το τελείωσα σε μια μερα και ηταν απολαυστικό. Αλλα ο σουρεαλισμός δεν με εντυπωσιάζει πια και οι συμβολισμοί ηταν ομιχλώδεις . Ο ήρωας ειναι οντως -και συγγνώμη- λακαμάς! Και παραμένει τέτοιος και μετα το τελος του βιβλίου!
September 28, 2018
Ο Χωμενίδης εκτός από την ικανότητα να σατιρίζει ανελέητα τη νεοελληνική πραγματικότητα,έχει και το αναμφίβολο χάρισμα της ρεαλιστικής γραφής.Κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά,σατιρίζει ανελέητα τους πάντες και τα πάντα,σαρκάζει χωρίς έλεος,βγάζει μεταφορικά τη γλώσσα του και ακροβατεί στα όρια της λεπτής ειρωνίας των θεσμών και αξιών.
Αυτοβιογραφείται και αυτοσαρκάζεται με μια δαιμονισμένη χάρη,με μια γλώσσα τολμηρή,γλαφυρή και έξοχα στοιχημένη,αυθάδη και συνάμα τόσο μετρονομημένη,ως υπηρετεί την κεντρική ιδέα τούτης της ιστορίας,ο συγγραφέας παραδίδει ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα τουλάχιστον στην αρχή.
Ένα βιβλίο γεμάτο με ενδιαφέρουσες ανατροπές μέχρι ουσιαστικά και την τελευταία σελίδα,ο κεντρικός ήρωας ένας πρώην συγγραφέας ο οποίος δέχεται μια απρόσμενη πρόσκληση σε μια φανταστική περιοχή της Χαλκιδικής με δέλεαρ να δοκιμάσει ένα άσπρο νεαρό ελάφι,ο Χωμενίδης φέρνει τον ήρωά του αντιμέτωπο με αναμνήσεις,ηδονές,τραύματα μιας ολόκληρης ζωής και επιχειρεί μια καταβύθιση στο παρελθόν άλλοτε νοσταλγική,άλλοτε εξόχως οδυνηρή.
Από την Αθήνα στην αυτότιμωρητική φυγή στο νησί των φαιάκων και μέχρι στη φανταστική Κυδωνία,στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός της ζωής αλλά και των μικρών και μεγάλων μυστικών του ήρωα.Πρόσωπα καινούργια αλλά και της προηγούμενης ζωής του πλέκουν ένα εξαιρετικό γαϊτανάκι το οποίο μέσω της δεινής συγγραφικής πένας του Χωμενίδη αποτελεί πραγματική αναγνωστική απόλαυση.
Τι ρόλο όμως μπορεί να παίζει σε όλον αυτόν τον αφηγηματικό κυκεώνα ένα μικρό άσπρο ελάφακι και ποσό σημαντικό είναι στην εξέλιξη της μυθοπλασίας;Επειδή αυτό είναι και το μεγάλο,ανατρεπτικό ατού του βιβλίου,θα αποκαλύψω μόνο αυτό που εισέπραξα τελειώνοντας την ανάγνωση του: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο εξιλεωτικό από το να ανατρέπεις έναν επικείμενο θάνατο και να μπορείς μέσω αυτού να χαρίσεις ζωή .»
Αυτοβιογραφείται και αυτοσαρκάζεται με μια δαιμονισμένη χάρη,με μια γλώσσα τολμηρή,γλαφυρή και έξοχα στοιχημένη,αυθάδη και συνάμα τόσο μετρονομημένη,ως υπηρετεί την κεντρική ιδέα τούτης της ιστορίας,ο συγγραφέας παραδίδει ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα τουλάχιστον στην αρχή.
Ένα βιβλίο γεμάτο με ενδιαφέρουσες ανατροπές μέχρι ουσιαστικά και την τελευταία σελίδα,ο κεντρικός ήρωας ένας πρώην συγγραφέας ο οποίος δέχεται μια απρόσμενη πρόσκληση σε μια φανταστική περιοχή της Χαλκιδικής με δέλεαρ να δοκιμάσει ένα άσπρο νεαρό ελάφι,ο Χωμενίδης φέρνει τον ήρωά του αντιμέτωπο με αναμνήσεις,ηδονές,τραύματα μιας ολόκληρης ζωής και επιχειρεί μια καταβύθιση στο παρελθόν άλλοτε νοσταλγική,άλλοτε εξόχως οδυνηρή.
Από την Αθήνα στην αυτότιμωρητική φυγή στο νησί των φαιάκων και μέχρι στη φανταστική Κυδωνία,στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός της ζωής αλλά και των μικρών και μεγάλων μυστικών του ήρωα.Πρόσωπα καινούργια αλλά και της προηγούμενης ζωής του πλέκουν ένα εξαιρετικό γαϊτανάκι το οποίο μέσω της δεινής συγγραφικής πένας του Χωμενίδη αποτελεί πραγματική αναγνωστική απόλαυση.
Τι ρόλο όμως μπορεί να παίζει σε όλον αυτόν τον αφηγηματικό κυκεώνα ένα μικρό άσπρο ελάφακι και ποσό σημαντικό είναι στην εξέλιξη της μυθοπλασίας;Επειδή αυτό είναι και το μεγάλο,ανατρεπτικό ατού του βιβλίου,θα αποκαλύψω μόνο αυτό που εισέπραξα τελειώνοντας την ανάγνωση του: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο εξιλεωτικό από το να ανατρέπεις έναν επικείμενο θάνατο και να μπορείς μέσω αυτού να χαρίσεις ζωή .»
April 29, 2016
Από εκεί που γύριζα την σελίδα και έλεγα τι ανωμαλίες διαβάζω πάλι, τελειώνω το βιβλίο και ένιωσα μια χάρα σαν αυτή που ο ήρωας του βιβλίου ένιωθε τύψεις να νιώσει μετά το συμβάν που τον στοίχισε!
Ένας ηρώας με χιούμορ, αλαζόνας πολλές φορές φορές που πάντα κοιτούσε την πάρτη του ανοίγεται και τελικά ελευθερώνεται.. Πολλές φορές για να συγχωρέσεις τον εαυτό σου ή για να πας παρακάτω πρέπει να τα βγάλεις από μέσα σου. Αυτό ακριβώς κάνει ο Μηνάς και τα καταφέρνει!
Ένας ηρώας με χιούμορ, αλαζόνας πολλές φορές φορές που πάντα κοιτούσε την πάρτη του ανοίγεται και τελικά ελευθερώνεται.. Πολλές φορές για να συγχωρέσεις τον εαυτό σου ή για να πας παρακάτω πρέπει να τα βγάλεις από μέσα σου. Αυτό ακριβώς κάνει ο Μηνάς και τα καταφέρνει!
September 10, 2016
Όχι, τα πέντε αστεράκια δεν είναι για τη γραφή του. Είναι γιατί μόλις το τελείωσα, με έλουσε κρύος ιδρώτας : αν ήμουν εγώ η πρωταγωνίστρια, ποιος θα καταδεχόταν να έρθει σε ένα δείπνο προς τιμήν μου? Ποια φαντάσματα θα είχα να αντιμετωπίσω; Ποιος θα ερχόταν, για να με δικάσει; Και ποιος, για να με συγχωρέσει; Α Παπαπά .....
July 14, 2019
4,5/5 για το Νεαρό Άσπρο Ελάφι του Χωμενίδη, το οποίο αγγίζει αλληλοσυγκρουόμενα θέματα της ανθρώπινης φύσης, για τα οποία νιώθω πολύ "λίγη" να εκφράσω περαιτέρω άποψη στην παρούσα φάση...
April 21, 2019
Θα φτιάξω και εγώ ένα alter ego γιατί πολύ ζήλεψα. Θα είναι μια πανέμορφη, πανέξυπνη, σπιρτώζα, δυναμική και πολύ επιτυχημένη δικηγόρος, γεμάτη όμως, με υπαρξιακές ανησυχίες, τις οποίες έχει ακριβώς επειδή είναι ανώτερη από όλους τους άλλους, που δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες. Με ένα τέτοιο alter ego θα ήμουν πολύ χαρούμενη.
Εν προκειμένω, σκεφτόμουν να γράψω ότι είναι κάπως ρηχό το βιβλιαράκι, αλλά με ειλικρίνεια παραδέχομαι ότι πέρασα καλά διαβάζοντάς το, και ότι ειδικά η κορύφωση στις τελευταίες σελίδες ήταν καθηλωτική.
Εν προκειμένω, σκεφτόμουν να γράψω ότι είναι κάπως ρηχό το βιβλιαράκι, αλλά με ειλικρίνεια παραδέχομαι ότι πέρασα καλά διαβάζοντάς το, και ότι ειδικά η κορύφωση στις τελευταίες σελίδες ήταν καθηλωτική.
August 10, 2016
Ο Χωμενίδης έγραψε μια αρχαία, Ελληνική τραγωδία. Ένας δραματικός ήρωας, γεμάτος ανθρώπινες αδυναμίες, μοιραία «θεϊκά» χτυπήματα που δεν τον αφήνουν ποτέ σε ησυχία, αυτοκαταστροφικά δικά του αλλεπάλληλα λάθη και εις βάρος αγαπημένων, φόβος και παραίτηση από την ίδια του την ζωή μετά από μηνύματα των «θεών», πλαισιωμένος από ένα χορό που θα ζήλευε και ο Αισχύλος, τραγική ειρωνεία, θυσία και λύτρωση.
Ανατριχιαστικά συνεπής στην ραχοκοκαλιά του αρχαίου δράματος σε προκαλεί να ψάξεις στα δικά σου αρχεία για να επιβεβαιώσεις την αρχαιοελληνική καταγωγή σου.
Μοναδικό!
Ανατριχιαστικά συνεπής στην ραχοκοκαλιά του αρχαίου δράματος σε προκαλεί να ψάξεις στα δικά σου αρχεία για να επιβεβαιώσεις την αρχαιοελληνική καταγωγή σου.
Μοναδικό!
February 22, 2017
Ο σουρεαλισμός των πρώτων μυθιστορημάτων του συναντά την υπαρξιακή αναζήτηση των πιο πρόσφατων - that's what he said.
#readathon16 [9/13] ~ [ένα βιβλίο που εκδόθηκε για πρώτη φορά μεσα στο 2016]
#readathon16 [9/13] ~ [ένα βιβλίο που εκδόθηκε για πρώτη φορά μεσα στο 2016]
July 18, 2016
Χειμαρρώδης γραφή,πρωτότυπη πλοκή,δε μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου!για αυτούς και μόνο τους λόγους του βάζω 4 αστεράκια αλλά και γιατί είναι παντοτε ενδιαφέρον να βλέπεις έναν άνθρωπο να συναντά τα φαντάσματα του παρελθόντος του.
August 21, 2019
Πρώτο βιβλίο του Χωμενίδη που διαβάζω, μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις. Η γραφή του είναι πολύ καλή και ξεκούραστη, οι σελίδες φεύγουν νερό. Η ιστορία σουρεαλιστική και χιουμοριστική αν και το δεύτερο μέρος του βιβλίου μου φάνηκε κάπως πιο αδύναμο, με εξαίρεση το τέλος, το οποίο βρήκα αρκετά ικανοποιητικό. Σου αφήνει την αίσθηση ότι ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει, κάτι που ισχύει βέβαια γενικά για όλο το βιβλίο. Πρόκειται για όνειρο, εφιάλτη ή για μια πολύ καλοστημένη φάρσα;
June 26, 2016
3.5 αστερακια αλλα το μισό υπερ του βιβλίου!!!!
Σε ενα σουρεαλ περιβάλλον, απο τη πρώτη κιόλας σελίδα, ο Μηνάς Αβλάμης (ενα alter ego του Χωμενιδη για μένα) έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια του τη ζωή και όλες του τις μέχρι τώρα αποφάσεις. Μέσα απο κωμικές αλλα ταυτόχρονα τραγικές ιστορίες της ζωής του ήρωα του, ο Χωμενιδης δίνει τα αίτια για την παραίτηση από τη ζωη του και μας επιτρέπει να καταλάβουμε την ψυχοσυνθεσή του Μηνά. Αλλά πόσο εύκολα συγχωρούμαι τον εαυτό μας και πόσο εύκολα αντιμετωπίζουμε τις λαθός αποφάσεις μας.
Ωραίο βιβλίο, απλό και γεμάτο!Δεν νομιζω οτί μου ταίριαξε ομως ηλικιακά. Νόμιζω είναι ένα βιβλίο με το οποίο μπορεί εύκολα να ταυτιστεί κάποιος γύρω στα 50, θα βρεί τον εαυτό του σε κάποιες από τις ιστορίες του Μηνά.
Σε ενα σουρεαλ περιβάλλον, απο τη πρώτη κιόλας σελίδα, ο Μηνάς Αβλάμης (ενα alter ego του Χωμενιδη για μένα) έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια του τη ζωή και όλες του τις μέχρι τώρα αποφάσεις. Μέσα απο κωμικές αλλα ταυτόχρονα τραγικές ιστορίες της ζωής του ήρωα του, ο Χωμενιδης δίνει τα αίτια για την παραίτηση από τη ζωη του και μας επιτρέπει να καταλάβουμε την ψυχοσυνθεσή του Μηνά. Αλλά πόσο εύκολα συγχωρούμαι τον εαυτό μας και πόσο εύκολα αντιμετωπίζουμε τις λαθός αποφάσεις μας.
Ωραίο βιβλίο, απλό και γεμάτο!Δεν νομιζω οτί μου ταίριαξε ομως ηλικιακά. Νόμιζω είναι ένα βιβλίο με το οποίο μπορεί εύκολα να ταυτιστεί κάποιος γύρω στα 50, θα βρεί τον εαυτό του σε κάποιες από τις ιστορίες του Μηνά.
July 4, 2016
Κατ'εμέ, προχειροδουλειά...
August 21, 2017
έχει τον τρόπο του ο κ. Χωμενίδης. αγαπώ την γραφή του και τη γλαφυρότητα στις περιγραφές του.
August 10, 2016
Το βιβλιο αυτο μου δημιουργησε αναμικτα συναισθηματα.
Απο τη μια εχει ενδιαφερουσα πλοκη και δεν ειναι προβλεψιμο. Μου αρεσε η αποτυπωση της εικονικης ευμαρειας και της επαρσης των ανθρωπων του τελους του 20ου αιωνα, της κατανοησης και αγαπης που κανεις νιωθει για τους ανθρωπους που γνωριζει απο παιδι παρα την αποκαθηλωση τους (ή ισως και εξαιτιας αυτης και της αποκαλυψης της θνητης και ατελους φυσης τους). Ηταν ενδιαφερουσα η περιγραφη της ζωης ενος ανθρωπου που κατεληξε συγγραφεας για να δημιουργησει ο ιδιος τον κοσμο απ την αρχη μετα τη διαπομπευση και το θανατο του πατερα του, ενος ανθρωπου που εβαλε πανω απ ολα το εργο του (με αποκορυφωμα το περιστατικο του ναυαγιου) και κατεληξε να παρατηρει τη ζωη του προκειμενου να αντλησει υλικο παρα να τη ζει. Στο φιναλε εχουμε επιτελους θριαμβο της ζωης και της ανθρωπιας, κινητοποιηση μετα μετα απο χρονια ημι-ζωης και ακινησιας προκαλουμενης απο τις ενοχες.
Ο Χωμενιδης εχει πετυχει τελεια τον τονο του πενηνταρη, εχει χιουμορ, αθυροστομια, απλο λογο που δεν γινεται ωστοσο απλοικος.
Προσωπικα το σουρεαλιστικο/ ψυχεδελικο στυλ του και τα υπερβολικα σεναρια ωστε να υπηρετηθει η πλοκη δεν με τρελαινουν, αν και αυτο ειναι προσωπικη προτιμηση κ οχι θεμα του συγγραφεα (πχ δεν καταλαβα τι επαιζε με τον υπερβαλοντα ζηλο του Παπαπα να τιμησει τον Αβλαμη και αν τελικα ηταν ευεργετης ή χειραγωγος των ανθρωπων της Κυδωνιας). Επισης δεν με επεισε απολυτως η ιστορια με το ναυαγιο: κατανοω τη συλλογιστικη συμφωνα με την οποια τον στοιχειωσε κ τον εκανε να εγκαταλειψει την προηγουμενη ζωη του και τους κοντινους του ανθρωπους, αλλα (ισως ουσα και η ιδια πολυ εγωιστρια) δεν μου φανηκε παραλογη ή τοσο εξωφρενικη η πραξη του δεδομενων των συνθηκων (το οτι δεν εκανε κατι για να σωσει τα παιδια- οχι το οτι το εκανε προφασιζομενος το εργο του). Κατανοω οτι με αυτον τον τροπο δειχθηκε σε ποσο ακραιο σημειο ειχε φτασει για την τεχνη του, αλλα κατι με χαλασε χωρις να μπορω να το προσδιορισω.
Παρα τις οποιες αντιρρησεις μου ομως, δεν μπορω σε καμια περιπτωση να υποστηριξω οτι δεν ηταν ενα ενδιαφερον βιβλιο.
Απο τη μια εχει ενδιαφερουσα πλοκη και δεν ειναι προβλεψιμο. Μου αρεσε η αποτυπωση της εικονικης ευμαρειας και της επαρσης των ανθρωπων του τελους του 20ου αιωνα, της κατανοησης και αγαπης που κανεις νιωθει για τους ανθρωπους που γνωριζει απο παιδι παρα την αποκαθηλωση τους (ή ισως και εξαιτιας αυτης και της αποκαλυψης της θνητης και ατελους φυσης τους). Ηταν ενδιαφερουσα η περιγραφη της ζωης ενος ανθρωπου που κατεληξε συγγραφεας για να δημιουργησει ο ιδιος τον κοσμο απ την αρχη μετα τη διαπομπευση και το θανατο του πατερα του, ενος ανθρωπου που εβαλε πανω απ ολα το εργο του (με αποκορυφωμα το περιστατικο του ναυαγιου) και κατεληξε να παρατηρει τη ζωη του προκειμενου να αντλησει υλικο παρα να τη ζει. Στο φιναλε εχουμε επιτελους θριαμβο της ζωης και της ανθρωπιας, κινητοποιηση μετα μετα απο χρονια ημι-ζωης και ακινησιας προκαλουμενης απο τις ενοχες.
Ο Χωμενιδης εχει πετυχει τελεια τον τονο του πενηνταρη, εχει χιουμορ, αθυροστομια, απλο λογο που δεν γινεται ωστοσο απλοικος.
Προσωπικα το σουρεαλιστικο/ ψυχεδελικο στυλ του και τα υπερβολικα σεναρια ωστε να υπηρετηθει η πλοκη δεν με τρελαινουν, αν και αυτο ειναι προσωπικη προτιμηση κ οχι θεμα του συγγραφεα (πχ δεν καταλαβα τι επαιζε με τον υπερβαλοντα ζηλο του Παπαπα να τιμησει τον Αβλαμη και αν τελικα ηταν ευεργετης ή χειραγωγος των ανθρωπων της Κυδωνιας). Επισης δεν με επεισε απολυτως η ιστορια με το ναυαγιο: κατανοω τη συλλογιστικη συμφωνα με την οποια τον στοιχειωσε κ τον εκανε να εγκαταλειψει την προηγουμενη ζωη του και τους κοντινους του ανθρωπους, αλλα (ισως ουσα και η ιδια πολυ εγωιστρια) δεν μου φανηκε παραλογη ή τοσο εξωφρενικη η πραξη του δεδομενων των συνθηκων (το οτι δεν εκανε κατι για να σωσει τα παιδια- οχι το οτι το εκανε προφασιζομενος το εργο του). Κατανοω οτι με αυτον τον τροπο δειχθηκε σε ποσο ακραιο σημειο ειχε φτασει για την τεχνη του, αλλα κατι με χαλασε χωρις να μπορω να το προσδιορισω.
Παρα τις οποιες αντιρρησεις μου ομως, δεν μπορω σε καμια περιπτωση να υποστηριξω οτι δεν ηταν ενα ενδιαφερον βιβλιο.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 5, 2016
Αρκετά Σουρεάλ η υπόθεση σε συνδυασμό με το ευχάριστο και απολαυστικό γράψιμο του Χωμενίδη. Το βιβλίο δε σε αφήνει λεπτό να το αποχωριστεις και στο τελος βιώνεις τη λύτρωση.
July 6, 2021
Και την πλάκα του την έχει και ωραία γραφή έχει και ροή έχει και ψιλοweird είναι. Διασκεδάζεις, περιμένεις να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Comfort book θα μπορούσες να πεις.
January 6, 2020
Εκπληκτικό. Το πρώτο που διάβασα του Χωμενίδη και με έκανε να θέλω να διαβάσω και άλλα έργα του. Προηγήθηκε αυτό, συνέχισα αμέσως με « Νίκη» και μετά ο Φοίνικας.
Η Γραφή του Χωμενίδη με ταξίδεψε, με έβαλε μέσα στο «έργο» και με τοποθέτησε ενεργά στη πλοκή. Ένιωθα πως όλα λάμβαναν χώρα μπροστά στα μάτια μου σαν σε θεατρικό έργο. Η προσμονή να θέλω να δω τι θα γίνει στις επόμενες σελίδες ήταν η αιτία το βιβλίο να τελειώσει σε 2,5 μέρες πράγμα σπάνιο έως ανήκουστο για εμένα.
Η Γραφή του Χωμενίδη με ταξίδεψε, με έβαλε μέσα στο «έργο» και με τοποθέτησε ενεργά στη πλοκή. Ένιωθα πως όλα λάμβαναν χώρα μπροστά στα μάτια μου σαν σε θεατρικό έργο. Η προσμονή να θέλω να δω τι θα γίνει στις επόμενες σελίδες ήταν η αιτία το βιβλίο να τελειώσει σε 2,5 μέρες πράγμα σπάνιο έως ανήκουστο για εμένα.
August 25, 2020
Το «Νεαρό άσπρο ελάφι» είναι ένα βιβλίο για τις τύψεις. Τύψεις όχι για κάτι που έκανες αλλά κάτι που δεν έκανες. Ο Μηνάς, ήρωας της ιστορίας και πρώην συγγραφέας, είδε, άκουσε αλλά γύρισε την πλάτη. Και αυτές οι τύψεις είναι που τον καθηλώνουν σε μια αυτό-σταύρωση από την οποία θα αποφασίσει αν θα βγει με αφορμή μια κάθοδο στον Άδη που του στήνουν κυριολεκτικά παλιοί του γνώριμοι με δόλωμα τη σάρκα ενός νεαρού άσπρου ελαφιού σε έναν ιδιότυπο Μυστικό Δείπνο. Με εικόνες που μου έφερναν στο νου τη σκηνοθεσία του Λάνθιμου στον Αστακό και του Μακρίδη στον Οίκτο, με μια δόση μαύρης κωμωδίας αλλά και σπουδαίες αφηγηματικές στιγμές εκ βαθέων εξομολόγησης, το βιβλίο αυτό υπενθυμίζει ότι η ζωή δίνει πάντα δεύτερες ευκαιρίες σε όσους έχουν τα μάτια του μυαλού τους ανοιχτά, ώστε να τις αντιληφθούν και αποδεικνύει ότι σοφώς έπραξα και διάβασα το «Ελάφι» μετά τον «Βασιλιά της» για να ξανατοποθετήσω τον κ. Χωμενίδη εκεί στο παραπάνω σκαλάκι που τον είχα. Ναι αυτό είναι ένα βιβλίο που στις 300 του σελίδες μπορεί να γκρεμίσει έναν κόσμο και σε τρεις μέρες να τον ξαναχτίσει.
February 2, 2017
Το «Νεαρό Άσπρο Ελάφι» είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέαΧ.Α.Χωμενίδηπου διάβασα και πραγματικάενθουσιάστηκατόσο με τηνπρωτότυπητουλάχιστον για μένα πλοκή, όσο και με τονανεπιτήδευτοχιουμοριστικό χαρακτήρα του βιβλίου, δίχως αυτό να το καθιστά απαραίτητα ένα ρηχό ανάγνωσμα.
Ο λόγος του συγγραφέα είναι λιτός, αρκετά καθημερινός και λιγάκι “πιπεράτος�.
Λόγος έντοναεικονοπλαστικός, ανάλαφρος, διανθισμένος με πολλά στοιχεία προφορικότητας, που ρέειαβίασταξετυλίγοντας σταδιακά τα μπερδεμένα νήματα της ιστορίας φωτίζοντας στιγμές από το άγνωστο παρελθόν του κεντρικού ήρωα.
Καθώς οι σελίδες έρχονται και φεύγουν ο αναγνώστης παρασύρεται σε ένα αινιγματικό, μυστηριώδες ίσως ταξίδι.
Ένα ταξίδι γεμάτο σουρεαλιστικές κι αναπάντεχες καταστάσεις, που διακρίνονται για τον καθάριοχιουμοριστικότους χαρακτήρα και την τέλεια ισορροπία που κρατούν πάνω στο επικίνδυνα τεντωμένο λεπτό σκοινί που διαχωρίζει την κωμικότητα απ' την γελοιότητα καταφέρνοντας να διατηρήσουν μία ασφαλή απόσταση από την δεύτερη.
Ο κύριοςΧωμενίδηςπλάθει επιτυχώς παράδοξα γεγονότα, τα οποία εκ πρώτης όψεως ίσως φαντάζουν κάπως εξωπραγματικά, ωστόσο τα προσεγγίζει και τα εντάσσει με τέτοια αληθοφάνεια, και φυσικότητα στην συνολική, εξελισσόμενη πορεία της πλοκής του, δίχως να φαντάζουν υπερβολικά και άτοπα, με αποτέλεσμα να πείθουν τον αναγνώστη για την ύπαρξη τους στα πλαίσια βέβαια του μύθου.
Ο συγγραφέας επιχειρεί κάτι αρκετά τολμηρό για τα συγγραφικά “χωράφια�, μιας και τους περισσότερους δημιουργούς νομίζω πως τους φοβίζει, κι αυτό δεν είναι άλλο από την “κραυγαλέα� θα έλεγα ειρωνεία που διακατέχει ολόκληρο το βιβλίο του.
Διαβάζοντας το κανείς θαπαρατηρήσειπως ο κύριοςΧωμενίδηςδεν διστάζει να σχολιάσει και να απομυθοποιήσει μέσω του πρωταγωνιστή του με έντονα καυστικό τρόπο κάποια πρόσωπα, τις ανθρώπινες σχέσεις, μερικούς θεσμούς όπως η οικογένεια και ο γάμος, αλλά και τον συγγραφικό κόσμο, κυρίως λόγω του επαγγελματικού ρόλου του πρωταγωνιστή του, ο οποίος όπως ήδη έχει αναφερθεί είναι συγγραφέας.
Γεγονός που νομίζω πως αποτελεί ένα ιδιαίτερα ευφυές εύρημα ώστε ο κύριοςΧωμενίδηςνααποστασιοποιηθείκατά κάποιον τρόπο από τον δικό του ρόλο ως συγγραφέα και με την χρήση αυτού του ρόλου μέσω του ήρωα του να ασκήσει κριτική έχοντας ως δέκτη τόσο τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και τον υπόλοιπο συγγραφικό κόσμο σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν, την εμπορευματοποίηση του, καθώς ίσως και το κατά πόσο η δημιουργία ενός λογοτεχνικού έργου είναι αποτέλεσμα της αυθεντικής έμπνευσης του συγγραφέα που προέρχεται από τελείως προσωπικές, εσωτερικές διεργασίες στο μυαλό του συγγραφέα ή αποτέλεσμα τηςδιαστρέβλωσηςμίας πραγματικής κατάστασης την οποία είχε την τύχη να παρακολουθήσει από κοντά.
Κλείνοντας, ένα ακόμη στοιχείο τουσυγκεκριμένουβιβλίου που με έκανε να το ξεχωρίσω είναι τοαισιόδοξοκι ελπιδοφόρο τέλος του (που φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω), το οποίο καταδεικνύει όχι μόνο την αγάπη του συγγραφέα για τη ζωή, αλλά και την πεποίθηση αυτού πως ό,τι κι αν συμβεί η ζωή συνεχίζεται!
ΠΗΓΗ:
Ο λόγος του συγγραφέα είναι λιτός, αρκετά καθημερινός και λιγάκι “πιπεράτος�.
Λόγος έντοναεικονοπλαστικός, ανάλαφρος, διανθισμένος με πολλά στοιχεία προφορικότητας, που ρέειαβίασταξετυλίγοντας σταδιακά τα μπερδεμένα νήματα της ιστορίας φωτίζοντας στιγμές από το άγνωστο παρελθόν του κεντρικού ήρωα.
Καθώς οι σελίδες έρχονται και φεύγουν ο αναγνώστης παρασύρεται σε ένα αινιγματικό, μυστηριώδες ίσως ταξίδι.
Ένα ταξίδι γεμάτο σουρεαλιστικές κι αναπάντεχες καταστάσεις, που διακρίνονται για τον καθάριοχιουμοριστικότους χαρακτήρα και την τέλεια ισορροπία που κρατούν πάνω στο επικίνδυνα τεντωμένο λεπτό σκοινί που διαχωρίζει την κωμικότητα απ' την γελοιότητα καταφέρνοντας να διατηρήσουν μία ασφαλή απόσταση από την δεύτερη.
Ο κύριοςΧωμενίδηςπλάθει επιτυχώς παράδοξα γεγονότα, τα οποία εκ πρώτης όψεως ίσως φαντάζουν κάπως εξωπραγματικά, ωστόσο τα προσεγγίζει και τα εντάσσει με τέτοια αληθοφάνεια, και φυσικότητα στην συνολική, εξελισσόμενη πορεία της πλοκής του, δίχως να φαντάζουν υπερβολικά και άτοπα, με αποτέλεσμα να πείθουν τον αναγνώστη για την ύπαρξη τους στα πλαίσια βέβαια του μύθου.
Ο συγγραφέας επιχειρεί κάτι αρκετά τολμηρό για τα συγγραφικά “χωράφια�, μιας και τους περισσότερους δημιουργούς νομίζω πως τους φοβίζει, κι αυτό δεν είναι άλλο από την “κραυγαλέα� θα έλεγα ειρωνεία που διακατέχει ολόκληρο το βιβλίο του.
Διαβάζοντας το κανείς θαπαρατηρήσειπως ο κύριοςΧωμενίδηςδεν διστάζει να σχολιάσει και να απομυθοποιήσει μέσω του πρωταγωνιστή του με έντονα καυστικό τρόπο κάποια πρόσωπα, τις ανθρώπινες σχέσεις, μερικούς θεσμούς όπως η οικογένεια και ο γάμος, αλλά και τον συγγραφικό κόσμο, κυρίως λόγω του επαγγελματικού ρόλου του πρωταγωνιστή του, ο οποίος όπως ήδη έχει αναφερθεί είναι συγγραφέας.
Γεγονός που νομίζω πως αποτελεί ένα ιδιαίτερα ευφυές εύρημα ώστε ο κύριοςΧωμενίδηςνααποστασιοποιηθείκατά κάποιον τρόπο από τον δικό του ρόλο ως συγγραφέα και με την χρήση αυτού του ρόλου μέσω του ήρωα του να ασκήσει κριτική έχοντας ως δέκτη τόσο τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και τον υπόλοιπο συγγραφικό κόσμο σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν, την εμπορευματοποίηση του, καθώς ίσως και το κατά πόσο η δημιουργία ενός λογοτεχνικού έργου είναι αποτέλεσμα της αυθεντικής έμπνευσης του συγγραφέα που προέρχεται από τελείως προσωπικές, εσωτερικές διεργασίες στο μυαλό του συγγραφέα ή αποτέλεσμα τηςδιαστρέβλωσηςμίας πραγματικής κατάστασης την οποία είχε την τύχη να παρακολουθήσει από κοντά.
Κλείνοντας, ένα ακόμη στοιχείο τουσυγκεκριμένουβιβλίου που με έκανε να το ξεχωρίσω είναι τοαισιόδοξοκι ελπιδοφόρο τέλος του (που φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω), το οποίο καταδεικνύει όχι μόνο την αγάπη του συγγραφέα για τη ζωή, αλλά και την πεποίθηση αυτού πως ό,τι κι αν συμβεί η ζωή συνεχίζεται!
ΠΗΓΗ:
October 18, 2016
Η αλήθεια είναι πως ως προς τον συγγραφέα είχα τις επιφυλάξεις μου. Ωστόσο έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο και δεν θα εβγαζα κανένα συμπέρασμα εαν πρώτα δε το διάβαζα!!
Στην αρχή κυλησε "αδιάκοπα"... Σε κρατάει σε ενδιαφέρον και σου γεννάει ερωτηματικά. Εχεις την περιέργεια και παραμένει συνεχώς η ερώτηση στο μυαλό σου "που στο καλό θέλει να το πάει;" . Εμένα με συντρόφευε και ενας θυμός, κυρίως μπροστά σε κάθε παραίτηση του κυρίου Αβραμή μπροστά στην ευτυχία. Επίσης και μια τσαντίλα ένιωθα σε όλο το διαβασμά μου και μου τρέχαν και τα σάλια...!
Στη κορύφωση όμως με χάλασε λίγο. Περίμενα να φτάσει πιο ..ψηλά! Περίμενα κάτι άλλο ή ίσως περισσότερες εικόνες και ανάλυση. Εμεινα με την αίσθηση πως ηθελα λίγο ακόμη... Το χάρηκα πάντως!
Στην αρχή κυλησε "αδιάκοπα"... Σε κρατάει σε ενδιαφέρον και σου γεννάει ερωτηματικά. Εχεις την περιέργεια και παραμένει συνεχώς η ερώτηση στο μυαλό σου "που στο καλό θέλει να το πάει;" . Εμένα με συντρόφευε και ενας θυμός, κυρίως μπροστά σε κάθε παραίτηση του κυρίου Αβραμή μπροστά στην ευτυχία. Επίσης και μια τσαντίλα ένιωθα σε όλο το διαβασμά μου και μου τρέχαν και τα σάλια...!
Στη κορύφωση όμως με χάλασε λίγο. Περίμενα να φτάσει πιο ..ψηλά! Περίμενα κάτι άλλο ή ίσως περισσότερες εικόνες και ανάλυση. Εμεινα με την αίσθηση πως ηθελα λίγο ακόμη... Το χάρηκα πάντως!
August 12, 2016
Βιβλίο που ξεκινά κανείς να διαβάζει και το αφήνει όταν διαβάσει και την τελευταία σελίδα. Ωραία γραφή, λίγο σουρεάλ υπόθεση όπως μας έχει συνηθίσει ο Χωμενίδης. Ο (πρώην-όπως αυτοαποκαλείται) συγγραφέας Μηνάς Αβλάμης πηγαίνει σε ένα ταξίδι, όπου αντιμετωπίζει το παρελθόν του, το αντιμετωπίζει (;) και τελικά - ίσως - τρέχει από αυτό προς τη λύτρωση. Ωραίο τέλος.
Displaying 1 - 30 of 59 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.