ŷ������

چه لحظاتی که با جملات اسدالله میرزا و دیالوگ هایش در ماجراهای مختلف این طایفه ی خل و چل و اصرارش به سانفرانسیسکو شدن لیلی توسط راوی داستان ؛ از خنده غش رفتم و اشکم به گوشه ی چشمم امد و پاکش کردم و بعد باز روز از نو روزی از نو و ... ؛ شخصیت ها به قدری زنده بودند و محیط و توصیفات هم به قدری قوی بودند که لحظه به لحظه در ذهنم میتونستم همراه شان در گیر و دار ماجراها و بدجنسی های آقاجان و دعوا و تلافی دو طرفه اش با دایی ناپلئون بخندم یا نگران شوم و به حماقت دایی جان ناپلئون پوزخند بزنم و گاهی هم این دلم بخواهد که سرم را به دیوار باغ شان بکوبم و شاخ هایم را بشکنم که چه ؟! آخر یک آدم چقدر خوب دروغ و خیال بافی و داستان پردازی رو میتونه با هم قاطی کنه و شاخ و برگش بده و به همه در هر جایی با افتخار تعریفش کند و ان هم طوری که خودش باور شود و همان دروغ در نهایت دلیلی برای مالیخولیایی و دیوانه دونستنش بشه ؟ !
از همه جالب تر بادمجان دور قاب چینی مثل مشقاسم که نوبریه داستان بود و دروغ ها و خیال پردازی های دایی جان رو تا جایی پروبال میداد که خودش هم رفته رفته باورش شده بود که حضرت آقا در جنگ های ممسنی و کازرون بین ایران و انگلستان ! در کنار دایی جان نقش بزرگی رو ایفا میکردند و قهرمان جنگ و دشمن انگلیسی ها به حساب میایند!
لپ کلام آقا/خانم ! دروغ چرا تا قبر آآآآ :)) داستان بامزه و خنده داری بود و طنزش به دلمان نشست و میل داریم باقی آثار ایرج پزشک زاد رو هم بخونیم