ŷ������

نکته اول: بعد از ماجرایی که سر رمان قبلی آقای یادعلی افتاد، خیلی شهامت می خواهد دوباره سراغ لهجه ها و قومیت ها رفتن، هرچند گویا این قومیت دستش کوتاه تر از این حرف هاست که بخواهد صدای اعتراضش را به جایی برساند! کاراکتر ضمیر افغان!
نکته دوم: انتظارم از سبک آقای یادعلی برآورده شد، همان سبک خاص خودش، جزییات و نکته بینی اش و جاده و ریالیسم جادویی اش
این اولین کار ایرانی در سبک پلیسی و معمایی بود که می خواندم یا حداقل به یادم مانده، داستان تعلیق خوبی داشت تاحدی که نمی توانستم زمین بگذارم کتاب را و در نتیجه کل کتاب در دو روز تمام شد
تنوع شخصیت ها و فلاش بک ها و دلایلشان برای بودن در داستان بسیار جذاب و خوب کار شده بود، هرچند جمع بندی انتهایی چندان رضایت بخش نبود
نام رمان بسیار هوشمندانه انتخاب شده بود، باید جستویی درمورد وجود چنین فرقه ای بکنم، گویا هستند کسانی که به چنین آدابی باور داشته و در حال زندگی به این سبک هستند

صفحه ۳۶
بلوط زل زده بود به پروا و از رو نمی رفت. پروا گفت: به تو نمی آید فضول باشی پیرمرد! بلوط گفت: من مثل تو زیاد دیده ام. بعد نسیم آمد پیچید بین شاخه های بلوط و درگوشی چیزی بهش گفت. بلوط قاه قاه خندید و شاخه هایش را تکان داد. پروا برگشت پشت به آن ها و رو به رودخانه ی ته دره: به حرف نسیم گوش نکن! با من لج است.