ŷ������

Ματωμένος Μεσημβρινός ένας συγκλονιστικά λογοτεχνικός εφιάλτης.
Ένα χρονικό αφιερωμένο στην απόλυτη αποκτήνωση του ανθρώπου.
Μια φρικιαστική ελεγεία για την αληθινή κόλαση σε κάποιον άλλον «πλανήτη» με είδωλα και σφραγίδες απο καμμένη σάρκα και αίμα.
Ίσως, να περιγράφεται ο προορισμός των αμαρτωλών και σκοτεινών ψυχών.
Ίσως ο τόπος που θα βρεθούμε μετά το θάνατο μας όλοι. Εκεί που η ψυχή πετιέται σε ένα ιριδίζον ονειρικό σκηνικό αποκάλυψης, σε ένα ερημικό, πρωτόγονο πανόραμα που η ξηρασία ποτίζεται μόνο με αίμα για να παραμείνει καταραμένη.
Εκεί αντανακλάται η κατάσταση της ανθρώπινης ψυχής και αυτή είναι η παγκόσμια ανθρώπινη ιστορία.
Στον μεσημβρινό του αίματος τα πάντα καθορίζονται απο τις ενέργειες των χαρακτήρων-ανθρώπων.
Δεν υπάρχει πλοκή όπως ακριβώς και στην καθημερινή μας ζωή.
Δεν απέχει απο την εκπληκτική ομορφιά ή τη βαρβαρότητα που προκαλείται απο έναν ασυνείδητο πολιτισμό και επηρεάζεται απο ένα τυχαίο χάος το οποίο έχει αταβιστικά πάντα ενα πρότυπο.
Πόλεμος. Βία. Θάνατος. Εκφυλισμός.

Απο τα αρχέγονα τοπία μέχρι τα μεσαιωνικά βασανιστήρια που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο είναι αναγνωρίσιμη μια μεγαλύτερη δύναμη.
Μια φυσική έλξη στην ελεύθερη θέληση και στα μονοπάτια του χάους που μας κάνει να αμφισβητούμε οτιδήποτε διαμορφώνει τις ασήμαντες ζωές μας και τις εποχές στις οποίες ζούμε.
Μια παραβολή είναι όλο το βιβλίο, μια αληθινή αλληγορία για απάνθρωπες στιγμές σε απάνθρωπες στιγμές.

Σε αυτό το έργο βασίζεται η ανθρωπότητα και θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου.
Είναι ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο συνείδησης.
Δεν υπάρχει φίλτρο στην φρικωδία ή λογοκρισία.
Δεν υπάρχουν ήρωες.
Απλά μνημειακή ομορφιά και ανυπέρβλητη φρίκη σε κάθε σελίδα.
Ο συγγραφέας εκπέμπει ένα φως απο την ψυχή του, παρόλο που η γραφή του ξεκινάει στο σκοτάδι, φτάνει στο αιματοβαμμένο μεσημβρινό τοπίο της κοκκινωπής νύχτας και τελειώνει στο σκοτάδι.

Η δράση σε αυτό το ψυχοπαθητικό μυθιστόρημα ερημιάς εκτυλίσσεται στις περιοχές των συνόρων μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού.
Χρονικά είμαστε στην περιοδο (1841-1890).
Τοπικά βρισκόμαστε σε ένα αχανές τοπίο κόλασης στο οποίο διαπράττονται όλες οι βασανιστικές φρικαλεότητες ωμής βίας και θανάτου.
Σε αυτήν την κόλαση άρχει ο παντοδύναμος θεός Πόλεμος.
Μια βάρβαρη συμμορία μισθοφόρων και άγριων ιθαγενών αλωνίζει την κόλαση.
Είναι κυνηγοί κεφαλών. Σκοτώνουν ινδιάνους και εμπορεύονται τα κρανία τους.
Απο καποιο σημείο και μετά οι φόνοι δεν έχουν όριο.
Η λεγεώνα του αίματος χαράζει ένα μονοπάτι στην άγρια Δύση της Αμερικής και ξεκινάει την επική αναζήτηση θυμάτων,
κάθε φυλής-θρησκείας-χρώματος-φύλου - ηλικίας-ενοχής-αθωότητας.

Τα κομμένα κεφάλια συνεπάγονται χρήμα, ποτό, γυναίκες και απολαύσεις.
Η κτηνωδία σε όλο της το μεγαλείο κατοικεί στο μυαλό αυτών των τρομοκρατών, των ιπποτών της Αποκάλυψης που σκορπούν ακραία βιαιότητα, θάνατο και καταστροφή σε κάθε γωνιά της ερήμου.
Εκφυλισμένοι δολοφόνοι που ταξιδεύουν εξαθλιωμένοι και παρανοϊκοί αναζητώντας θύματα.

Ας πούμε πως σε αυτή την απάνθρωπη εσχατιά δεν υπάρχει τίποτα πιο καθημερινό απο εικόνες δέντρων στα κλαδιά των οποίων κρέμονται νεκρά κατακρεουργημένα μωρά.
Απο ήρωες που φορούν στο λαιμό τους περιδέραια στολισμένα με κομμένα αυτιά θυμάτων και κρατούν στις τσέπες τους για γούρι αποξηραμένες ανθρώπινες καρδιές.
Εικόνες όπου τα στόματα των νεκρών είναι φραγμένα με τα γεννητικά τους όργανα.
Εικόνες που θρυμματίζουν την ψυχή του αναγνώστη.

Ανάμεσα σε αυτά τα όντα που είναι ζώα με μορφές ανδρών ξεχωρίζουν δυο φιγούρες διαφορετικές.

Ένα μικρό αγόρι απο το Τενεσί που το σκάει απο το άθλιο σπίτι του και ενσωματώνεται ως μαχητής επιβίωσης σε αυτή τη συμμορία.
Ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ.
Δεν αγάπησε και δεν αγαπήθηκε. Δεν ωρίμασε ποτέ, ενηλικιώθηκε μέσα στο αίμα και συναισθάνθηκε μόνο εφιάλτες.
Η άλλη φιγούρα που πρωταγωνιστεί και υπάρχει παντού είναι ο δικαστής Χόλντεν.
Ένα αποπνικτικά αξέχαστο πλάσμα αλλοτινό. Εμφανίζεται σχεδόν βιβλικά στην έρημο όταν η συμμορία βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης ανάγκης και προσφέρει βοήθεια.
Όλα τα μέλη της ομάδας ισχυρίζονται πως τον γνωρίζουν απο κάποια ξεχασμένη εποχή.
Ο δικαστής έχει μια φιλοσοφική άποψη της ακραίας βίας του. Είναι τερατώδης, σατανικός, πολύγλωσσος, μορφωμένος, αινιγματικός και σίγουρα πολύ μεγαλύτερος ηλικιακά απο την ίδια τη ζωή.
Κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας ως είδωλο ενός στοιχείου της φύσης που οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να μην σκέφτονται την ύπαρξη του....
Σας θυμίζει κάποιον;

Έχω καταβροχθίσει πολλά βιβλία διαφόρων ειδών, αυτή η βάρβαρη ποιητική οδύσσεια του Μακ Κάρθυ με συνεπήρε εξοντωτικά.

Αυτός ο μεσημβρινός τίτλος που ίσως να είναι ο 98ος παράλληλος, η γραμμή μεταξύ πολιτισμού και κόλασης συνόρων, είναι μια άγρια πτώση στα ανθρώπινα βάθη γεμάτη δύναμη και μεγαλοπρέπεια.

Ένα αριστούργημα που καταγράφει τις πεποιθήσεις για τις ανθρώπινες ιδιότητες που καθορίζουν τις έννοιες της τραγωδίας, της κάθαρσης και της επικράτησης του κακού σταθερά, σε κάθε εποχή και μέρος της ιστορίας της γης.
Επικράτηση του κακού ουσιαστική και καθολική δίπλα μας, μέσα μας, όχι εκτοπισμένη στις διαφορες θρησκευτικές κρίσεις.

Όσο μακριά κι αν φαίνονται τα σύνορα του Μεξικού το 1850 ο συγγραφέας έχει να πει κάτι πολύ σημαντικό.
Διαβάστε το.
Και θυμηθείτε τον δικαστή.
Χορεύει πάντα και δεν πεθαίνει ποτέ!!

Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.