ŷ������

Το «Νεαρό άσπρο ελάφι» είναι το πρώτο βιβλίο του Χήστου Χωμενίδη που πέφτει στα χέρια μου. Έχοντας αποφασίσει να δώσω μια ευκαιρία την Νεοελληνική λογοτεχνία ξεκίνησα να διαβάζω έργα των πιο γνωστών συγγραφέων �� φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω τα βιβλία του.

Η ιστορία μας ξεκινάει με ένα τηλεφώνημα που δέχεται ο πρώην συγγραφέας Μηνάς Αβλάμης. Η γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής τον καλεί να πάρει μέρος σε μια τιμητική προς αυτόν εκδήλωση σε μια επαρχιακή πόλη. Ο Αβλάμης όμως έχει εδώ και καιρό αποχωρίσει από τα φώτα της δημοσιότητας και ζει πολύ διακριτικά και μοναχικά στην Κέρκυρα. Η αρχική του αρνητική στάση αλλάζει όταν η συνομιλήτρια του για να τον πείσει να παραβρεθεί του ανακοινώνει πως προς τιμήν του θα πιάσουν ένα νεαρό άσπρο ελάφι, το κρέας του οποίου εκκρίνει κατά την διάρκεια του θάνατο μια ουσία που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στην φύση που χαρίζει ευεξία και κάνει ευτυχισμένο αυτόν που το γεύεται.

Για πάνω από μια δεκαετία διάβαζα αποκλειστικά μόνο ξενόγλωσση λογοτεχνία σκεπτόμενη ότι η ελληνική δεν είχε τίποτα να μου προσφέρει. Έκανα μεγάλο λάθος. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκω στην ξενόγλωσση και αυτή είναι η οικειότητα. Το «Νεαρό άσπρο ελάφι» ήταν ένα βιβλίο που μου με έκανε να νιώσω οικεία στο περιβάλλον του, ένιωθα μονίμως πως ήμουν σε μία γωνία και παρατηρούσα την ιστορία να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου. Από την άλλη όμως δεν ένιωσα διαβάζοντας το ότι βούτηξα στα βαθειά της ιστορίας, θεωρώ ότι ο Χρήστος Χωμενίδης δεν άφησε τον ψυχρό και αποξενωμένο από την ζωή συγγραφέα να μας ανοιχτεί πλήρως μένοντας σε μια κατάσταση μετέωρη. Κάποιες στιγμές νόμιζα πως θα έβλεπα τα ενδόμυχα της ψυχής του όμως μετά με πέταγε στην επιφάνεια του ψυχισμού του και κάποιες άλλες στιγμές ένιωθα πως δεν μπορούσα καθόλου να συνδεθώ μαζί του. Αυτό που με έκανε να συνεχίσω να διαβάζω το βιβλίο, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να παρατήσω βιβλία στην μέση, είναι πως συμπάθησα πολύ τον Αβλάμη. Ξέρω πως ο συγγραφέας προσπάθησε πολύ να τον κάνει έναν αντιπαθητικό άνθρωπο αλλά εγώ δεν μπόρεσα να τον μισήσω. Έβλεπα σε αυτόν έναν άνθρωπο τόσο κυριαρχημένο από το ταλέντο του και την ανάγκη να γράψει που άφησε τον εαυτό του να γίνει ο παρατηρητής της ζωής του και όχι ο ήρωας. Για αυτό ίσως η ζωή του πήρε αυτή την κατεύθυνση.

Η όλη ιστορία ήταν ποτισμένη με ένα μυστήριο που έκρυβε μέσα του και κάτι το κακό. Στο μέρος στο οποίο πηγαίνει ο ήρωας μας για την εκδήλωση