ŷ������

#مجلس ضربت زدن
اجراي دوم
شروع ساعت يازده و نيم
پايان ساعت حدود يك و نيم نيمه شب
وقتي بازيگر آخر گفت شب خوش!
با اينكه روزه و خستگي روزانه از كار و ساعتها گرفتار ترافيك و روزمرگي تهران بودن
توان بيدار ماندن را حتي برايم باقي نگذاشته بود
ولي قسم به همان شير مردان مي توانستم نيم ساعت ايستاده براي نويسنده
كارگردان
بازيگران
��نروران
آهنگساز و نوازنده
حتي براي نگهبانان آبي پوش دم در
كف بزنم

و بعد از آنكه صداي كف زدنها ساكت شد
كاش صدايي داشتم درخور
و جراتي بيشتر
تا از رديف آخر سالن دست راستم را بالا ببرم و فرياد بزنم
آب
(كه جانِ جانِ قصه بود اگر خوب ميشنيدي
يا شايد اگر چون من در همه حال از همه چيز فقط آب آب ميشنيدي)