ŷ������

خطاب به همه ی کرگدن ها: من از شما پیروی نمی کنم، من حرف شما را نمی فهمم. من همانی که هستم می مانم، یک آدمیزاد!

موجی راه افتاده، نهضتی همگانی، نهضت کرگدنیسم. سیلی که همه ی اقشار جامعه را با خود همراه کرده، از منطق دان تا معترض دوآتشه ی کمونیست تا روشنفکر، همه به دلایل خاص خود، یکی چون قدرت بیشتری در کرگدن ها می بیند، یکی چون آن ها را زیباتر می بیند، یکی چون حق را به جانب اکثریت می داند، یکی چون صرفاً دلایل فلسفی و اخلاقی کافی برای رد کرگدنیسم ندارد.
در این میان، تنها یک میخواره است که هشیاری خود را حفظ می کند، و نمی فهمد که چرا مردم عقل شان را از دست داده اند و حاضر نمی شود به این نهضت بپیوندد. شاید برای انسان بودنش و ماشینی نبودنش.

اما همه ی این ها بخش کوچکی از نمایشنامه است و روح طنز و سوررئال نمایشنامه را نشان نمی دهد. لذت بخشی این نمایشنامه، به خاطر این طنز سوررئالش بود که باعث شد یک روزه یک نفس بخوانمش.