ŷ������

“Some of these days
You’ll miss me honey��

«Η ναυτία» είναι η λογοτεχνική κατάληξη της θεωρίας του μοναχικού ανθρώπου που καταστρέφεται.
Μέσα στον τρόμο της μάταιης αναζήτησης νοήματος,απεικονίζονται με κάθε λεπτομέρεια μη βιώσιμοι ήρωες, τρομακτικοί, θλιβεροί,αφόρητοι.

Εκτός απο τη θλίψη της διάλυσης τους υπάρχει και η οδυνηρή συνειδητοποιημένη κατάσταση πως είναι κενές και ανεπαρκείς υποστάσεις. Υπάρξεις χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον, μέσα σε ένα παρόν που το διαπερνά η μεταφυσική θλίψη της διάλυσης

«ΚΑΘΕ ΥΠΑΡΞΗ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΝΑΙΤΙΑ
ΖΕΙ ΑΠΟ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ
ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΥΧΑΙΑ»

Ο Αντουάν Ροκαντέν (συμβολικά κωμικό, σημαίνει ο γελοίος γέρος που παριστάνει τον νεαρό και έχει κάνει το δικό του γύρο του κόσμου)
είναι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου.
Είναι ο «συλλογικός άνθρωπος» που απορροφάται συνεχώς και έντονα απο την παρατήρηση της δίκης του ύπαρξης.
Αναλογίζεται το γεγονός ότι υπάρχει, υπάρχει σαν μια συνείδηση που συνδέεται με το σώμα του οποίου το συλλογικό όνομα είναι Αντουάν Ροκαντέν.

Η αντίδραση για μια τέτοια συνειδητοποίηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παντοδυναμία, ως θαύμα -της ανθρώπινης νόησης ή παρανόησης- μιας ανώτερης δύναμης.
Για τον Αντουάν όμως, η αντίδραση που προκύπτει είναι ο απόλυτος τρόμος. Τον διαπνέει εξ ολοκλήρου μια αντίληψη για την κενή, ριζωμένη ύπαρξη που οδηγεί σε ψυχοσωματικές αισθήσεις. Η κυριότερη αίσθηση ονομάζεται Ναυτία.

Για να αποφύγει τη ναυτία ο Αντουάν βυθίζεται στη μελέτη του παρελθόντος, ζει σε μια κωμόπολη της Γαλλίας και μελετά καθημερινά για να γράψει τη βιογραφία ενός πονηρού τυχοδιώκτη, του Μαρκήσιου ντε Ρολμπόν.

Η καθημερινότητα του εκφραζει ποικιλία ιδεών και νοημάτων.
Στον καθημερινό περίπατο της αστικής τάξης που προκαλεί ναυτία, μαθαίνουμε πως οι αστοί είναι καθάρματα και εξαπατημένες μα ισχυρές υπάρξεις.

Στην τοπική βιβλιοθήκη νιώθουμε την ουσία του αστικού ανθρωπισμού και της αισιοδοξίας. Σύμφωνα όμως με τον Αντουάν, δεν υπάρχει στην αναζήτηση της σημασίας της ζωής καμία θέση ανθρωπισμού ή ελπίδας.

Απο την πρώην αγαπημένη του έχουμε μια άλλη προοπτική για την ύπαρξη.
Σύμφωνα με την Άννυ τα παιδικά κατάλοιπα ριζώνουν για πάντα στη συνείδηση και η υπέρβαση της ύπαρξης μας είναι το μεγαλείο του θανάτου.
Ο θάνατος είναι μια «προνομιούχος κατάσταση» εξαιτίας της σημασίας που του αποδίδεται όχι μόνο στην πραγματικότητα αλλά και ως θέμα σε πολλά έργα τέχνης.

Γραμμένη σαν ένα είδος ημερολογίου «η Ναυτία» διαβάζεται ως μνημείο αφορισμών για την ύπαρξη και το αντίθετο της.
Ειρωνεία,μοναξιά, απόγνωση, θλίψη, σαρκασμός εμπεριέχονται ως βαθιά υποκειμενικές απόψεις.

«Η Ναυτία» θριαμβεύει στην πειστική εκφραστικότητα που προσδίδει ο Σαρτρ στον πρωταγωνιστή του βιβλίου.

Ο Αντουάν καταφέρνει να μεταφέρει με απόλυτα διαυγή γλώσσα τις ιδέες και τις σκέψεις που βρίσκονται πίσω απο τις απλές ερμηνείες, το πετυχαίνει τέλεια με τον αποκεφαλισμό της ύπαρξης του.

Είναι άκομψος και εσωστρεφής, κυκλοθυμικός και απαισιόδοξα διαλυμένος, όμως αναλύει εξαιρετικά τη φύση και χαρίζει απλόχερα διανοητική ενέργεια και βασανιστικούς τρόπους κατανόησης της εξομολόγησης του.

«Η Ναυτία» είναι το πρώτο έργο του Σαρτρ που διαβάζω και νομίζω πως θα είναι και το τελευταίο.

Ένιωσα τρομερή πίεση, θλίψη και απέραντη ψυχολογική πίεση σε βαθμό φθοράς. Μια θηλιά στο λαιμό που έσφιγγε σταδιακά μέχρι να γίνει αφόρητα πνιγηρή... και μία αίσθηση ναυτίας ...


Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.