ŷ������

Καταρχάς, δηλώνω με πάσα ειλικρίνεια ότι είναι το μοναδικό βιβλίο το οποίο μόλις το τελείωσα το ξαναέπιασα εξ αρχής για μια δεύτερη ανάγνωση.

Όχι επειδή με δυσκόλεψε ή μου φάνηκε ακατανόητο και μπερδεμένο, απεναντίας, διότι ήθελα να ξανακούσω τους θορύβους του και τις φωνές του.
Να με σκοτώσουν τα μουρμουρητά και οι λέξεις σιωπής. Ήθελα να ξαναπάω εκεί που θα ένιωθα και πάλι πιο κοντά τη φωνή των αναμνήσεων απο αυτή του θανάτου σαν νοσταλγική ανατριχίλα.
Αν βέβαια ο θάνατος είχε ποτέ φωνή.

Κατά δεύτερον,με γοήτευσε η Κομάλα και ήθελα να την ξαναζήσω για να μου υπενθυμίσει την απουσία της, την καταδίκη της και παράλληλα να μου ξαναπεί πως είμαι καταδικασμένη σε θάνατο, σε έναν θάνατο που γίνεται μύθος,λέξη, ζωή.

Αυτό το αριστούργημα ήταν ο πιο γοητευτικός, ο πιο αξιοθαύμαστος αποπροσανατολισμός των αισθήσεων σε κάθε πέρασμα του.

Ακολουθούσα τα ίχνη που χάραζε ο συγγραφέας και μπαινόβγαινα σε όνειρα και ξυπνήματα, σε παρελθόν και παρόν, σε ψυχές νεκρών που αμάρτησαν και αφηγούνται τη ζωή και σε ψυχές που δεν εμφανίστηκαν ποτέ διότι κατάφεραν να λυτρωθούν.

Τίποτα στην λογοτεχνία δεν κατάφερε να με προετοιμάσει ώστε να δεχτώ και να αφομοιώσω χωρίς δέος αυτό το μυθιστόρημα
του Μεξικανού μύστη Χουάν Ρούλφο.

Αυτός ο γητευτής αληθινών παραισθήσεων δεν χρησιμοποιεί καμία απο τις συνηθισμένες τεχνικές γραφής για να ενισχύσει το έργο του.
Επιφανειακά στερείται δομής μα στην ουσία είναι απόλυτα δομημένο με σιωπές, χρονικές εναλλαγές,σπειρώματα άχρονων σκηνών και αφήγηση μεταξύ πρώτου και τρίτου προσώπου.

Γεγονότα που κόβονται και κινούνται αβίαστα απο τη μια κατάρα στην επόμενη στοιχειωμένη θέση,
χωρίς να είναι επιτηδευμένα παρανοϊκό ή αφηρημένο και ασαφές.
Πόσο τρομακτικό είναι το στυλ γραφής του μπορείς μόνο να το νιώσεις.
Σκιερό, απόκοσμο, νεκρό μα ολοζώντανο, θαμμένο βαθιά στη συνείδηση να γεμίζει την ψυχή σήψη και χώμα απο την ταφή της ενώ παράλληλα να σου δίνει το πιο ηδονικό και υποβλητικό φιλί ζωής απο έναν αξεπέραστο αιώνιο έρωτα.
Ο αντίκτυπος αυτής της γραφής δεν μπορεί να υπερκεραστεί απο κανέναν μαγικό ρεαλισμό.

Δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες σχετικά με την πλοκή. Υπάρχουν εκτεταμένες κριτικές καθώς και το οπισθόφυλλο του ίδιου του βιβλίου που είναι άριστα κατατοπιστικά.

Θα διαφωνήσω μόνο σε ένα σημείο,προσωπικά δεν αντιλήφθηκα χρονικές ή αφηγηματικές μεταβάσεις ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς.
Σύμφωνα με τη δική μου αντιληπτική ικανότητα αυτό το μοναδικό έργο απαιτεί μια αποσπασματική συναισθηματική ωριμότητα και μια όχι απαραίτητη ιστορική γνώση αφού η ουσία είναι αλλού.

Το «Πέδρο Πάραμο» ειναι μια ιστορία φαντασμάτων. Μια αφηγηματική μαγεία καταραμένων και ευλογημένων ψυχών, που λέγεται απο φαντάσματα σε φαντάσματα σε μια πεμπτουσία ερημιάς, κενού, λάσπης, βροχής, εγκατάλειψης.
Στην πεμπτουσία της κόλασης.
Το κακό, το χάος, η βία, η λαγνεία, η διαφθορά, η επανάσταση, η καθολικότητα της θρησκείας, το πεπρωμένο.
Όλα αυτά συμβαίνουν και εξιστορούνται ή συνέβησαν και τιμωρούνται στην νεκρή, καταραμένα σιωπηλή πόλη.
Μια πόλη που κατοικείται απο ψυχές τιμωρημένες σε μορφές αιώνιων φαντασμάτων του παρόντος και σε διοχετεύσεις αφήγησης απο τις ψυχές που δεν έχουν φάντασμα- όχι απο ζωντανούς.
Αυτές έφυγαν σε ενα νοητικό και πνευματικό κενό και τους λείπει η γραμμική εξιστόρηση ή η επανάληψη του παρελθόντος.
Μια τεράστια τραγωδία σε ελάχιστες σελίδες ανάγνωσης.
Η Κομάλα- κόλαση είναι χωριό των πεθαμένων. Ο ήρωας μας ο ίδιος είναι νεκρός...οι πρόγονοι του νεκροί, το ίδιο το χωριό νεκρό πράγματι, η ίδια η ζωή μπορεί και είναι νεκρή.

Ένα ικρίωμα θανάτου αυτό το μυθιστόρημα πάνω στο οποίο θα μπορούσαν να γραφτούν εκατοντάδες έργα τέχνης για τη ζωή!!

Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.