ŷ������

"Α,εσείς οι λογικοί άνθρωποι! Πάθος! Μέθη! Παραφροσύνη! Κάθεστε εκεί ήρεμοι και απαθείς, εσείς οι ενάρετοι, κατακρίνετε τον πότη, απεχθάνεστε τον τρελό, προσπερνάτε σαν τους ιερείς, και, σαν τους Φαρισαίους, ευχαριστείτε το Θεό που δεν σας έκανε όμοιους μ' εκείνους. Έχω μεθύσει πολλές φορές, τα πάθη μου ποτέ δεν απείχαν πολύ από την τρέλα και δεν μετανιώνω ούτε για το ένα ούτε για το άλλο, γιατί, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, έμαθα να κατανοώ ότι όλους τους ξεχωριστούς ανθρώπους, αυτούς που πραγματοποίησαν κάτι μεγάλο, κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο, ανέκαθεν τους θεωρούσαν μεθυσμένους και τρελούς".


Ο Βέρθερος είναι το αριστούργημα του Γκαίτε που με στοίχειωσε και με δίχασε παράλληλα. Δύσκολο πολύ να αποφασίσει κάποιος απόλυτα γι’αυτ�� το κείμενο και την ουσία του.

Σε ρουφάει στη δίνη του,σε συγκλονίζει και σε παραπέμπει σε διαδικασίες προσωπικής ψυχικής εξερεύνησης.

Διαβάζοντας το πρέπει να ξεθάψεις τους δικούς σου καημούς,πρέπει να ματώσεις παλιές πληγές, να αναμοχλεύσεις ξεχασμένα όνειρα,εφιάλτες,αισθήματα,γεγονότα,αποτυχίες και ελπίδες.

Πρέπει να κοιτάξεις μέσα απο τη ζωή και το θάνατο του Βέρθερου τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και το εγώ του. Ανάμεσα σε κάθε άτομο και σε κάθε κοινωνία.


Είναι ένα βιωματικό επιστολογραφικό μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.
Είναι ένας σπαραγμός μιας παραδομένης και αποστασιοποιημένης ψυχής που παραδέρνει ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα.
Οι παράμετροι και οι συμβολισμοί πάρα πολλοί και ο τρόπος σκέψης ανάμεσα στο κλασικό και το ρομαντικό επιτείνουν τη βαρύτητα και την σημασία αυτού του αριστουργήματος.
Δεν είναι καθόλου εύκολο ανάγνωσμα και τελειώνοντας το βιβλίο επιβάλλονται τα ανάμεικτα συναισθήματα αν κάποιος φτάσει το μεγαλείο του.
Σίγουρα κάπου μέσα σε αυτές τις σελίδες βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας.
Θυμάσαι;


Ο αντισυμβατικός Βέρθερος,ο ιδανικός μυθιστορηματικός αυτόχειρας που έμεινε στην ιστορία, άγγελος και δαίμονας μαζί.
Μια μοναδική μορφή,μια ιδιάζουσα προσωπικότητα. Ένας ήρωας νικημένος και ανίκανος να προσαρμοστεί στα επιβαλλόμενα πλαίσια προτιμάει την ελευθερία του θανάτου,την απόλυτη ελευθερία,την αιώνια γιατρειά του αφόρητου πόνου του, την αυτοκτονία.


Ο Βέρθερος γνωρίζει και ερωτεύεται παράφορα τη Λόττε. Εξ αρχής ο έρωτας του είναι απόλυτος και άνευ ορίων. Χωρίς λογική συναίνεση. Χωρίς συμβιβασμό. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και ρεαλιστικές αποφάσεις.
Τη λάτρεψε,την εξιδανίκευσε,τη θεοποίησε, εξοργιστικά και αρρωστημένα.
Η Λόττε είναι αρραβωνιασμένη με άλλον και ο Βέρθερος αναγκάζεται να αναπτύξει δυνατή φιλία με το ζευγάρι για να μπορεί να τη βλέπει.
Σιγά-σιγά ο έρωτας του γίνεται αφόρητος,τον κυριεύει,τον εξουσιάζει. Όταν η Λόττε τον αρνείται,χωρίς να το θέλει μεταμορφώνει τον άγγελο σε δαίμονα.
Ο Βέρθερος μεταλλάσσεται. Αρνείται με τη σειρά του τον κόσμο. Πληγώνεται. Καταρρέει. Αποστρέφεται το εγώ του. Ζηλεύει παθολογικά. Οργίζεται. Νοσταλγεί ότι έζησαν μαζί. Απομονώνεται.
Σε αυτή την άρνηση και την κοινωνική αποξένωση συντελούν και κάποια άλλα γεγονότα που βιώνει και η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς.

Όλα αυτά φτάνουν σε εμάς με τη μορφή επιστολών που γράφει ο Βέρθερος σε κάποιον φίλο του.
Ο φίλος φυσικά και είναι φανταστικός.
Ο αποδέκτης των επιστολών φυσικά και ταυτίζεται με τον αναγνώστη.
Διαβάζουμε -χωρίς να μπορούμε να βοηθήσουμε- και νιώθουμε την επίπονη και αγωνιώδη διαφυγή του προς την παράνοια.
Ο απόλυτος έρωτας, η πραγματεία του ανεξέλεγκτου και αντισυμβατικού. Του ανομολόγητου συναισθήματος. Της ελευθερίας των ιδεών που ανατρέπουν το κατεστημένο.

Ένας μοναχικός άντρας που έζησε για να πεθάνει ή πέθανε για να βιώσει την απόλυτη διάσταση της ελεύθερης καρδιάς, την οποία και παρέδωσε ανεπιστρεπτί στα χέρια μιας γυναίκας.
Προσπάθησε να το ελέγξει. Δεν τα κατάφερε. Ικέτευσε. Έκλαψε. Γονάτισε. Διαλύθηκε. Επαναστάτησε. Κατέστρεψε τον εαυτό του.

«Αχ! Τι είναι αυτό που νοιώθω να διατρέχει τις φλέβες μου, όταν το δάχτυλό μου αγγίζει τυχαία το δικό της, όταν τα πόδια μας συναντηθούν τυχαία κάτω από το τραπέζι!
Τραβιέμαι πίσω σαν να ‘χ�� αγγίξει φωτιά και μια μυστική δύναμη με τραβάει πάλι μπροστά, ένας ίλιγγος καταλαμβάνει τις αισθήσεις μου.
Ω, και η αθωότητά της, η αγνότητα της ψυχής της δεν νοιώθει πόσο με βασανίζουν αυτές οι μικρές οικειότητες. Όταν, καθώς μιλάμε, ακουμπάει το χέρι της πάνω στο δικό μου, και πάνω στο άναμμα της συζήτησης με πλησιάζει έτσι που η ουράνια ανάσα της φτάνει στα χείλη μου�� νομίζω πως βυθίζομαι σαν να μ�� έχει χτυπήσει κεραυνός.
Και, Βιλέλμ, αυτόν τον ουρανό, αυτήν την εμπιστοσύνη, αν ποτέ τολμήσω να�� Με καταλαβαίνεις. Όχι, η καρδιά μου δεν είναι τόσο διεφθαρμένη! Αλλά αδύνατη, πολύ αδύνατη! Και μήπως αυτό δεν είναι διαφθορά;
Είναι για μένα ιερή. Κάθε πόθος σωπαίνει ενώπιών της.

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει όταν είμαι κοντά της νιώθω την ψυχή μου να πάλετε σε όλα μου τα νεύρα. Έχει μια μελωδία που την παίζει στο πιάνο με αγγελική δύναμη, τόσο απλά και με τόση ψυχή! Είναι το αγαπημένο της τραγούδι και το νιώθω να με ξαλαφρώνει από κάθε πόνο, κάθε σύγχυση και κάθε μαύρη σκέψη ακόμα όταν την ακούω να παίζει έστω και την πρώτη νότα».


Με κυρίευσε αυτό το βιβλίο και με προβλημάτισε πολύ.
•Απο την ρομαντική πλευρά του με συγκίνησε και με πόνεσε.
Ο γλυκός Βέρθερος. Ο αστός που γυρίζει την πλάτη στην ταξική κοινωνική φόρμουλα και δεν περιορίζεται σε «πρέπει» και «κανόνες».
Πλάθει πραγματικούς και παραμυθένιους κόσμους για να μπει και να ζήσει με τη γυναίκα που λάτρεψε.

Τρέφεται απο τα συναισθήματα του, δε φοβάται τίποτα,ζει μόνο για να τη βλέπει,να της μιλάει,να την αγαπάει για όλα και για τίποτα,μέχρι θανάτου.
Δεν μπορεί να περιοριστεί. Να εκλογικεύσει το πάθος που του κυριεύει ψυχή και σώμα. Βασανίζεται. Υποφέρει. Πονάει. Φθείρεται.
Γίνεται έρμαιο στο εξιδανικευμένο του μαρτύριο. Το μαρτύριο του έρωτα του για τη Λόττε που τον λυτρώνει και τον φυλακίζει σε χρονικά παραληρήματα.

Όταν εκείνη τον αρνείται προσπαθεί να επιβιώσει,παλεύει να γιατρευτεί μέσα απο την «άγια» φύση.
Καταφεύγει στο θεϊκό και εξωπραγματικό στοιχείο για να τη συναντήσει κάποτε σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη υπόσταση που θα μεταφέρει τα τραύματα της ψυχής του. Φαντασιώνεται. Αγωνίζεται να ζήσει την ψευδαίσθηση της συνέχειας κάπου άλλου μήπως καταφέρει να υπάρχει στο παρόν.
Μάταια. Ολα φθίνουν. Η φυγή του είναι μονόδρομος που οδηγεί στην λύτρωση.

•Απο την ρεαλιστική πλευρά με εκνεύρισε και με θύμωσε απίστευτα.
Η εμμονή του με τη Λόττε ξεπερνάει κάθε μέτρο ανθρώπινης προσωπικότητας.
Καταντάει ένας μανιακός εγωιστής, μίζερος,ευσυγκίνητος και αναξιοπρεπής. Πολλές φορές τον αγάπησα αλλά καμία δεν τον λυπήθηκα.
Πλούσιος, βολεμένος κοινωνικά και οικονομικά,καλλιεργημένος και ευγενής συμπεριφέρεται σαν φουκαριάρης και δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το δικό του υπέρ εγώ.
Αγαπάει με πάθος αλλά δίνει την εντύπωση πως ψάχνει επιβεβαίωση απο λάθος άτομα.
Αν η γυναίκα αυτή ανταποκρινόταν στον έρωτα του θεωρώ πως θα την απομυθοποιούσε με συνοπτικές διαδικασίες....
Είναι πολύ αδύναμος,κακομοίρης και υπέρμετρα ευαίσθητος και ρομαντικός που καταντάει ανούσιος και θλιβερός.
Θεωρεί πως είναι ο μοναδικός που έχει το χάρισμα και τις ικανότητες να αγαπήσει υπέρμετρα, να πληγωθεί και να πονέσει. Είναι νάρκισσος,φλύαρος για τον τέλειο εαυτό του και αχάριστος.
Η συναισθηματική του νοημοσύνη φτάνει μέχρι του σημείου της δίκης του εσωτερικής απαίτησης και αισθητικής. Όλοι οι άλλοι υπολείπονται.
Συγκρίνει τον εαυτό του με το σύζυγο της Λόττε κάτι που ειναι παραπάνω απο ατυχές. Είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες.
Ζηλεύει τους πάντες ακόμα και τα αντικείμενα που έρχονται σε επαφή με τη μοναδική του αγάπη και υποφέρει και πονά έντονα και μαζοχιστικά.
Απομακρύνεται απο κοντά της για κάποιο διάστημα όμως δεν προσπαθεί να ηρεμήσει και να ζήσει με τον εαυτό του. Αντιθέτως,απομονώνεται απο όλους, σπαράζει,οικτίρει το μοναχικό του μεγαλείο και αλλοιώνεται. Καταθλίβει το εγώ του ψυχαναγκαστικά, γιγαντώνει τα αρνητικά στοιχεία της ζωής του και οδηγείται εκούσια στην παράνοια.
Ο Βέρθερος αυτοκτονεί.


«Τι είναι αυτό καλέ μου; Τρομάζω με το εαυτό μου!
Δεν είναι η αγάπη μου γι�� αυτήν η ιερότερη, ή καθαρότερη, ή πιο αδελφική αγάπη;
Ένοιωσα ποτέ κάποια ένοχη επιθυμία στην ψυχή μου;
�� Δεν θέλω να ορκιστώ. �� Και τώρα όνειρα!
Ω πόσο δίκιο είχαν οι άνθρωποι που απέδιδαν τόσο αντιφατικές επιδράσεις σε άγνωστες δυνάμεις!
Τούτη τη νύχτα! Τρέμω που το λέω, την κρατούσα στην αγκαλιά μου, την έσφιγγα στο στήθος μου, και σκέπαζα το στόμα της, που ψέλλιζε λόγια αγάπης, με ατελείωτα φιλιά,το βλέμμα μου κολυμπούσε μέσα στη μέθη του δικού της!
Θεέ μου! Είμαι ένοχος που ακόμη και τώρα νιώθω ευτυχία καθώς ανακαλώ από τα βάθη της καρδίας μου αυτές τις φλογερές χαρές;
Λόττε! Λόττε! Και έχουν τελειώσει όλα για μένα! Οι αισθήσεις μου ταράζονται, πάνε οχτώ μέρες που δεν έχω τη δύναμη να σκεφτώ, τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρια. Δεν είμαι καλά πουθενά και είμαι καλά παντού. Δεν επιθυμώ τίποτε, δεν ζητώ τίποτε.
Θα ήταν καλύτερα για μένα να φύγω».

Τελικά για μένα υπερισχύει ο ρομαντισμός ή και όχι.

Νικήθηκε και δεν το άντεξε,υποχώρησε.
Δεν μπορούσε να προσαρμοστεί, ο πόνος του ξεπέρασε τα όρια της αντοχής και της λογικής.
Αυτοκτόνησε.

Βέρθερε,λατρεμένε αυτόχειρα της ζωής και απόλυτε εραστή της παντοτινής ελευθερίας.


Διαβάστε το.

Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς ✔️