ŷ������

Ο Βούδας,ο Δαλάι Λάμα,ο Χριστός αλλά και ο σατανάς, όλοι αυτοί με την θεϊκή υπόσταση του άχραντου χαρίσματος σε μια ανθρώπινη μορφή είναι ο πρωταγωνιστής μας.

Κάποιες στιγμές μεταλλάσσεται και στον φύλακα της σίκαλης και συνομιλεί νοερά με τον Σάλιντζερ που απο στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν να τον χρίσει άξιο μετουσιαστή του βιβλίου του.

Τώρα,βλέποντας έναν επίγειο θεό σε οποιαδήποτε απο τις παραπάνω μορφές που αναφέρθηκαν να φοράει κόκκινα γυναικεία ρούχα- φούστα,μπλούζα- και κόκκινα πάνινα σκισμένα παπούτσια,ίσως και να αμφιβάλλαμε για την θεόπνευστη αρετή του.

Ίσως,όταν ολόγυμνος στο σπίτι της καλύτερης του φίλης ρωτάει με στόμφο εάν πρέπει να κατουρήσει, να χέσει ή να μαλακιστεί για να επέλθει η κάθαρση και να αποτελέσει επάξια μέλος της Αγίας Τριάδας Θεός-διαβολος-Βούδας, να φοβόμασταν για οποιαδήποτε εξέλιξη.

Ίσως-ίσως και να τον αγαπούσαμε βαθιά και απόλυτα όταν ζητάει ταπεινά και επανειλλημένα συγγνώμη απο τους ανθρώπους της ψυχής του που τόσο πανικόβαλε και ταλαιπώρησε μέσα απο αυτό το μικρό ή και όχι χρονικό τρέλας και όταν με απίστευτο σπαραγμό ψυχής αναζητά τη μαμά του για να γίνουν όλα ωραία.

Αυτός ο μικρός Χριστός είχε ένα βαρύ ψυχωσικό επεισόδιο λόγω άγχους,καταχρήσεων και κληρονομικών παραγόντων.

Με φόντο το την καμμένη Αθήνα και την μυρωδιά των δακρυγόνων ύστερα απο ένα φρικτό έγκλημα, ο πρωταγωνιστής μας με διαλυμένο μυαλό, παραισθήσεις και παραλήρημα μεταξύ πραγματικότητας και τρέλας οδηγείται έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική.

Αναπέμπει απεγνωσμένα και σπαρακτικά ικεσίες για τη μαμά του και τη γιατρειά του.
Τη μητέρα του ως Παναγία,την ψάχνει, τη γυρεύει,την ονειρεύεται,την λατρεύει, την έχει ανάγκη με όλα τα κύτταρα του οργανισμού του.

Η μαμά του νεκρή εδώ και αρκετά χρόνια, όμως η πληγή του ολοζώντανη και χαίνουσα την ανασταίνει, την ακούει,τη μυρίζει, τη νοσταλγεί μέχρι τρέλας, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αισθάνεται υπεύθυνος για το χαμό της και προσπαθεί να την συναισθανθεί για μια ακόμη φορά κατεβαίνοντας ο ίδιος στον Άδη της παράνοιας.

Σε αυτό το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Κορτώ-που λατρεύω και δεν το κρύβω- με συνεπήρε τόσο απόλυτα και βαθιά στην κόλαση του που σταμάτησα αρκετές φορές την ανάγνωση νιώθοντας διαλυμένη.

Συγκλονιστικό το γεγονός ότι παραθέτει και περιγράφει με πάσα λεπτομέρεια και αλήθεια το χρονικό της τρέλας του αποδομώντας τον εαυτό του και εξευτελίζοντας το εγώ του. Το πετυχαίνει,με μεγάλη αμεσότητα,εκπληκτικά μακάβρια περιγραφή πασπαλισμένη με αβίαστο χιούμορ και σοκαριστικά ρεαλιστική ακρίβεια γεγονότων και καταστάσεων.


«Κάποιοι, κάπου –έν�� πλήθος μακρινό κι ωστόσο κοντινό σαν να συνωστιζόταν μ�� όλο το αχανές μέγεθός του μέσα στα δέκα τετραγωνικά του δωματίου�� προσεύχονταν για μένα. Ή όχι, όχι για μένα: προσεύχονταν σε μένα.

Στέκοντας ασάλευτος, κεραυνοβολημένος καθώς η μια συνειδητοποίηση έφερνε την επόμενη, μονολόγησα: Δεν είμαι τρελός. Είμαι σοφός».


Εγώ υποκλίνομαι στον Πέτρο που αγαπάω!!


Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς.