What do you think?
Rate this book
Μικρό χρονικό τρέλας
Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα.
Το μυαλό μου � ο κόσμος μου � γκρεμίστηκε, και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό, τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νεός Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμονεύαν στο κατόπι μου.
Σ� αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου, και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι οδήγησα στην απόγνωση όλους τους ανθρώπους της καρδιάς μου, που μ� έβλεπαν άξαφνα κατακερματισμένο από μιαν ανεξέλεγκτη ψυχική ασθένεια.
Ο ζοφερός Δεκέμβρης του �08 στη μουδιασμένη Αθήνα. Το ιερό κόκκινο χρώμα. Κι η αυτόχειρας μάνα μου, που χρόνια μετά επιστρέφει από τον Άδη.
Στο βιβλίο αυτό έγραψα όλα όσα θυμάμαι, χωρίς ν� αλλάξω τίποτα, και μην κρατώντας τίποτα κρυφό. Γιατί χάρη σ� αυτές τις αδιανόητες μέρες, κατάφερα, μες στα συντρίμμια του μυαλού μου, να βρω έναν νέο εαυτό, και τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη.
Κι ενώ η ιστορία μου μοιάζει μοναδική, το τέρας της ψυχικής αρρώστιας και του φόβου που σκορπάει είναι κοινό για όλους μας, όπως και το θηρίο της αγάπης, και της κάθε ανθρώπινης δύναμης.
Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν� αρκείται στη δυστυχία.
Το μυαλό μου � ο κόσμος μου � γκρεμίστηκε, και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό, τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νεός Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμονεύαν στο κατόπι μου.
Σ� αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου, και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι οδήγησα στην απόγνωση όλους τους ανθρώπους της καρδιάς μου, που μ� έβλεπαν άξαφνα κατακερματισμένο από μιαν ανεξέλεγκτη ψυχική ασθένεια.
Ο ζοφερός Δεκέμβρης του �08 στη μουδιασμένη Αθήνα. Το ιερό κόκκινο χρώμα. Κι η αυτόχειρας μάνα μου, που χρόνια μετά επιστρέφει από τον Άδη.
Στο βιβλίο αυτό έγραψα όλα όσα θυμάμαι, χωρίς ν� αλλάξω τίποτα, και μην κρατώντας τίποτα κρυφό. Γιατί χάρη σ� αυτές τις αδιανόητες μέρες, κατάφερα, μες στα συντρίμμια του μυαλού μου, να βρω έναν νέο εαυτό, και τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη.
Κι ενώ η ιστορία μου μοιάζει μοναδική, το τέρας της ψυχικής αρρώστιας και του φόβου που σκορπάει είναι κοινό για όλους μας, όπως και το θηρίο της αγάπης, και της κάθε ανθρώπινης δύναμης.
Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν� αρκείται στη δυστυχία.
246 pages, Paperback
First published October 17, 2016
24 people are currently reading
1,065 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 126 reviews
April 19, 2017
Ο Βούδας,ο Δαλάι Λάμα,ο Χριστός αλλά και ο σατανάς, όλοι αυτοί με την θεϊκή υπόσταση του άχραντου χαρίσματος σε μια ανθρώπινη μορφή είναι ο πρωταγωνιστής μας.
Κάποιες στιγμές μεταλλάσσεται και στον φύλακα της σίκαλης και συνομιλεί νοερά με τον Σάλιντζερ που απο στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν να τον χρίσει άξιο μετουσιαστή του βιβλίου του.
Τώρα,βλέποντας έναν επίγειο θεό σε οποιαδήποτε απο τις παραπάνω μορφές που αναφέρθηκαν να φοράει κόκκινα γυναικεία ρούχα- φούστα,μπλούζα- και κόκκινα πάνινα σκισμένα παπούτσια,ίσως και να αμφιβάλλαμε για την θεόπνευστη αρετή του.
Ίσως,όταν ολόγυμνος στο σπίτι της καλύτερης του φίλης ρωτάει με στόμφο εάν πρέπει να κατουρήσει, να χέσει ή να μαλακιστεί για να επέλθει η κάθαρση και να αποτελέσει επάξια μέλος της Αγίας Τριάδας Θεός-διαβολος-Βούδας, να φοβόμασταν για οποιαδήποτε εξέλιξη.
Ίσως-ίσως και να τον αγαπούσαμε βαθιά και απόλυτα όταν ζητάει ταπεινά και επανειλλημένα συγγνώμη απο τους ανθρώπους της ψυχής του που τόσο πανικόβαλε και ταλαιπώρησε μέσα απο αυτό το μικρό ή και όχι χρονικό τρέλας και όταν με απίστευτο σπαραγμό ψυχής αναζητά τη μαμά του για να γίνουν όλα ωραία.
Αυτός ο μικρός Χριστός είχε ένα βαρύ ψυχωσικό επεισόδιο λόγω άγχους,καταχρήσεων και κληρονομικών παραγόντων.
Με φόντο το την καμμένη Αθήνα και την μυρωδιά των δακρυγόνων ύστερα απο ένα φρικτό έγκλημα, ο πρωταγωνιστής μας με διαλυμένο μυαλό, παραισθήσεις και παραλήρημα μεταξύ πραγματικότητας και τρέλας οδηγείται έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική.
Αναπέμπει απεγνωσμένα και σπαρακτικά ικεσίες για τη μαμά του και τη γιατρειά του.
Τη μητέρα του ως Παναγία,την ψάχνει, τη γυρεύει,την ονειρεύεται,την λατρεύει, την έχει ανάγκη με όλα τα κύτταρα του οργανισμού του.
Η μαμά του νεκρή εδώ και αρκετά χρόνια, όμως η πληγή του ολοζώντανη και χαίνουσα την ανασταίνει, την ακούει,τη μυρίζει, τη νοσταλγεί μέχρι τρέλας, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αισθάνεται υπεύθυνος για το χαμό της και προσπαθεί να την συναισθανθεί για μια ακόμη φορά κατεβαίνοντας ο ίδιος στον Άδη της παράνοιας.
Σε αυτό το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Κορτώ-που λατρεύω και δεν το κρύβω- με συνεπήρε τόσο απόλυτα και βαθιά στην κόλαση του που σταμάτησα αρκετές φορές την ανάγνωση νιώθοντας διαλυμένη.
Συγκλονιστικό το γεγονός ότι παραθέτει και περιγράφει με πάσα λεπτομέρεια και αλήθεια το χρονικό της τρέλας του αποδομώντας τον εαυτό του και εξευτελίζοντας το εγώ του. Το πετυχαίνει,με μεγάλη αμεσότητα,εκπληκτικά μακάβρια περιγραφή πασπαλισμένη με αβίαστο χιούμορ και σοκαριστικά ρεαλιστική ακρίβεια γεγονότων και καταστάσεων.
«Κάποιοι, κάπου –έν� πλήθος μακρινό κι ωστόσο κοντινό σαν να συνωστιζόταν μ� όλο το αχανές μέγεθός του μέσα στα δέκα τετραγωνικά του δωματίου� προσεύχονταν για μένα. Ή όχι, όχι για μένα: προσεύχονταν σε μένα.
Στέκοντας ασάλευτος, κεραυνοβολημένος καθώς η μια συνειδητοποίηση έφερνε την επόμενη, μονολόγησα: Δεν είμαι τρελός. Είμαι σοφός».
Εγώ υποκλίνομαι στον Πέτρο που αγαπάω!!
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς.
Κάποιες στιγμές μεταλλάσσεται και στον φύλακα της σίκαλης και συνομιλεί νοερά με τον Σάλιντζερ που απο στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν να τον χρίσει άξιο μετουσιαστή του βιβλίου του.
Τώρα,βλέποντας έναν επίγειο θεό σε οποιαδήποτε απο τις παραπάνω μορφές που αναφέρθηκαν να φοράει κόκκινα γυναικεία ρούχα- φούστα,μπλούζα- και κόκκινα πάνινα σκισμένα παπούτσια,ίσως και να αμφιβάλλαμε για την θεόπνευστη αρετή του.
Ίσως,όταν ολόγυμνος στο σπίτι της καλύτερης του φίλης ρωτάει με στόμφο εάν πρέπει να κατουρήσει, να χέσει ή να μαλακιστεί για να επέλθει η κάθαρση και να αποτελέσει επάξια μέλος της Αγίας Τριάδας Θεός-διαβολος-Βούδας, να φοβόμασταν για οποιαδήποτε εξέλιξη.
Ίσως-ίσως και να τον αγαπούσαμε βαθιά και απόλυτα όταν ζητάει ταπεινά και επανειλλημένα συγγνώμη απο τους ανθρώπους της ψυχής του που τόσο πανικόβαλε και ταλαιπώρησε μέσα απο αυτό το μικρό ή και όχι χρονικό τρέλας και όταν με απίστευτο σπαραγμό ψυχής αναζητά τη μαμά του για να γίνουν όλα ωραία.
Αυτός ο μικρός Χριστός είχε ένα βαρύ ψυχωσικό επεισόδιο λόγω άγχους,καταχρήσεων και κληρονομικών παραγόντων.
Με φόντο το την καμμένη Αθήνα και την μυρωδιά των δακρυγόνων ύστερα απο ένα φρικτό έγκλημα, ο πρωταγωνιστής μας με διαλυμένο μυαλό, παραισθήσεις και παραλήρημα μεταξύ πραγματικότητας και τρέλας οδηγείται έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική.
Αναπέμπει απεγνωσμένα και σπαρακτικά ικεσίες για τη μαμά του και τη γιατρειά του.
Τη μητέρα του ως Παναγία,την ψάχνει, τη γυρεύει,την ονειρεύεται,την λατρεύει, την έχει ανάγκη με όλα τα κύτταρα του οργανισμού του.
Η μαμά του νεκρή εδώ και αρκετά χρόνια, όμως η πληγή του ολοζώντανη και χαίνουσα την ανασταίνει, την ακούει,τη μυρίζει, τη νοσταλγεί μέχρι τρέλας, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αισθάνεται υπεύθυνος για το χαμό της και προσπαθεί να την συναισθανθεί για μια ακόμη φορά κατεβαίνοντας ο ίδιος στον Άδη της παράνοιας.
Σε αυτό το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Κορτώ-που λατρεύω και δεν το κρύβω- με συνεπήρε τόσο απόλυτα και βαθιά στην κόλαση του που σταμάτησα αρκετές φορές την ανάγνωση νιώθοντας διαλυμένη.
Συγκλονιστικό το γεγονός ότι παραθέτει και περιγράφει με πάσα λεπτομέρεια και αλήθεια το χρονικό της τρέλας του αποδομώντας τον εαυτό του και εξευτελίζοντας το εγώ του. Το πετυχαίνει,με μεγάλη αμεσότητα,εκπληκτικά μακάβρια περιγραφή πασπαλισμένη με αβίαστο χιούμορ και σοκαριστικά ρεαλιστική ακρίβεια γεγονότων και καταστάσεων.
«Κάποιοι, κάπου –έν� πλήθος μακρινό κι ωστόσο κοντινό σαν να συνωστιζόταν μ� όλο το αχανές μέγεθός του μέσα στα δέκα τετραγωνικά του δωματίου� προσεύχονταν για μένα. Ή όχι, όχι για μένα: προσεύχονταν σε μένα.
Στέκοντας ασάλευτος, κεραυνοβολημένος καθώς η μια συνειδητοποίηση έφερνε την επόμενη, μονολόγησα: Δεν είμαι τρελός. Είμαι σοφός».
Εγώ υποκλίνομαι στον Πέτρο που αγαπάω!!
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς.
September 18, 2017
Ψυχανάλυση, αυτοανάλυση, ιλαροτραγικά περιστατικά, γνήσια συγκινητικές στιγμές, σπαρταριστοί διάλογοι και πάνω απ'ολα ένας άνθρωπος που προσπαθεί να εξορκίσει με το χιούμορ την τρέλα αλλα και να μας δώσει πληροφορίες πολύτιμες για το τι εστι ψυχωσικός. Περιγραφικός και άμεσος μας δίνει σε όλες τους τις εκφάνσεις λίγες στιγμές στο μυαλό ενος τυρρανισμένου πνευματικά και ψυχικά ανθρώπου
November 2, 2016
Άτυπο (;) σίκουελ του Βιβλίου της Κατερίνας. Αν ήμουν (;) κακός θα έλεγα ότι θα μπορούσε ο συγγραφέας να σκεφτεί "Αφού χτύπησα εκδοτικό τζακ-ποτ με την ψυχική αρρώστια-και τον θάνατο-της μητέρας μου, ας συνεχίσω με την δική μου ψυχική ασθένεια". Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι ο λατρεμένος Αύγουστος σκέφτηκε έτσι. Αλλά η Κατερίνα υπήρξε μια -enter cliché- κατάθεση ψυχής, μια προσπάθεια αυτολύτρωσης από τον θάνατο της μητέρας του. Το έκανε ο Χωμενίδης στη Νίκη, ο Ζουμπουλάκης στο Η αδερφή μου, μέχρι και ο Κανάκης για τον πατέρα του. Και στην Κατερίνα, μέσα από την εξιστόρηση της ζωής της ίδιας του της μητέρας, μέσα από μία family saga ψυχοπάθειας, ο Κορτώ ήξερε να πατήσει όλα τα σωστά κουμπιά για να πάει από το Ειδικό στο Γενικό, καθήκον της Τέχνης, κατακτώντας την συγκίνηση.
Εδώ η περιγραφή του σύντομου ψυχωσικού επεισοδίου του σχεδόν, λυπάμαι, ενοχλεί, και ενδιαφέρει ίσως μόνο τον ίδιο και την οικογένεια του. Εξάλλου, παραείναι ακριβής. Μέσα στο ψυχωσικό του επεισόδιο θυμάται όχι μόνο τις διάφορες του φάσεις -νόμιζε ότι ήταν ο Δαλάι Λάμα, ο Διάβολος, συνωμοσιολογιακές θεωρίες κτλ- (πότε Βούδας, πότε Κούδας), αλλά θυμάται ακόμη με λεπτομέρειες και τι τραγούδι άκουγε, τι σειρά έβλεπε ! Άσε που πετάει μες την "πλοκή" 2-3 φορές τον Γρηγορόπουλο (Δεκέμβρης του 2008, να θυμίσω), περνάει και από το σημείο που σκοτώθηκε αφήνοντας σοκολάτες , ενώ είχε πάρει τους δρόμους, κυριολεκτικά εν μέσω σοβαρού ψυχωτικού επεισοδίου ; Έλα ρε Αύγουστε ! Αυτοαναφορικότητα που σχεδόν την βαρέθηκα (θα μου πεις τι περίμενες να διαβάσεις ;). Σαν να διαβάζω ποστ του Κορτώ στα social media... πάλι τα τσιγάρα, οι σοκολάτες, το Αρνί, το Κουτάβι...
Και ενώ υπάρχουν κάποια σημεία συγκίνησης, όταν μες το παραλήρημα του νομίζει πως βλέπει τη νεκρή μητέρα του στο πρόσωπο της φίλης του Λώρης (μάλλον η βιβλιοκριτικός Λώρη Κεζά) και της συντρόφου του πατέρα του Χιστίνας (είπαμε, ξέρει να πατάει όλα τα σωστά κουμπιά της συγκίνησης) ή όταν μπαίνει στην "πλοκή" ο πατέρας του, κάπου με έπιασα να αδιαφορώ για τα ψυχικά παθήματα του νεαρού Κορτώ που μες το ψυχωσικό επεισόδιο του έκανε αναφορά στον Σάλιντζερ και τον Χατζιδάκη (γιατί τρέλα, τρέλα, αλλά έχουμε και ένα επίπεδο).
2 αστεράκια με βαριά καρδιά, ίσως είναι γύρω στα 2,5 (+), αλλά του κόβω το μισό, γιατί ήρθε η ώρα εκτός από αυτοαναφορικά πονήματα και ποστ στα social media (εκεί επιτρέπεται) να γράψει ένα μυθιστόρημα χωρίς το φάντασμα της Κατερίνας (και της ψυχικής ασθένειας εν γένει) να κάνει το παραμικρό γκεστ.
Εδώ η περιγραφή του σύντομου ψυχωσικού επεισοδίου του σχεδόν, λυπάμαι, ενοχλεί, και ενδιαφέρει ίσως μόνο τον ίδιο και την οικογένεια του. Εξάλλου, παραείναι ακριβής. Μέσα στο ψυχωσικό του επεισόδιο θυμάται όχι μόνο τις διάφορες του φάσεις -νόμιζε ότι ήταν ο Δαλάι Λάμα, ο Διάβολος, συνωμοσιολογιακές θεωρίες κτλ- (πότε Βούδας, πότε Κούδας), αλλά θυμάται ακόμη με λεπτομέρειες και τι τραγούδι άκουγε, τι σειρά έβλεπε ! Άσε που πετάει μες την "πλοκή" 2-3 φορές τον Γρηγορόπουλο (Δεκέμβρης του 2008, να θυμίσω), περνάει και από το σημείο που σκοτώθηκε αφήνοντας σοκολάτες , ενώ είχε πάρει τους δρόμους, κυριολεκτικά εν μέσω σοβαρού ψυχωτικού επεισοδίου ; Έλα ρε Αύγουστε ! Αυτοαναφορικότητα που σχεδόν την βαρέθηκα (θα μου πεις τι περίμενες να διαβάσεις ;). Σαν να διαβάζω ποστ του Κορτώ στα social media... πάλι τα τσιγάρα, οι σοκολάτες, το Αρνί, το Κουτάβι...
Και ενώ υπάρχουν κάποια σημεία συγκίνησης, όταν μες το παραλήρημα του νομίζει πως βλέπει τη νεκρή μητέρα του στο πρόσωπο της φίλης του Λώρης (μάλλον η βιβλιοκριτικός Λώρη Κεζά) και της συντρόφου του πατέρα του Χιστίνας (είπαμε, ξέρει να πατάει όλα τα σωστά κουμπιά της συγκίνησης) ή όταν μπαίνει στην "πλοκή" ο πατέρας του, κάπου με έπιασα να αδιαφορώ για τα ψυχικά παθήματα του νεαρού Κορτώ που μες το ψυχωσικό επεισόδιο του έκανε αναφορά στον Σάλιντζερ και τον Χατζιδάκη (γιατί τρέλα, τρέλα, αλλά έχουμε και ένα επίπεδο).
2 αστεράκια με βαριά καρδιά, ίσως είναι γύρω στα 2,5 (+), αλλά του κόβω το μισό, γιατί ήρθε η ώρα εκτός από αυτοαναφορικά πονήματα και ποστ στα social media (εκεί επιτρέπεται) να γράψει ένα μυθιστόρημα χωρίς το φάντασμα της Κατερίνας (και της ψυχικής ασθένειας εν γένει) να κάνει το παραμικρό γκεστ.
January 31, 2019
Είναι κανα δυο μέρες που τελείωσα το συγκεκριμένο βιβλίο και για να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας προσπαθώ να σκεφτώ γιατί ακόμα δεν έχω βρει 100% ποια είναι είναι η ακριβής μου διάθεση απέναντι του.
Και εξηγούμαι. Αρκετές φορές από τούτο έδω το μετερίζι έχω αναφερθεί στην ανάγκη που έχω ως αναγνώστρια που πιστεύει στο ταλέντο του Αύγουστου Κορτώ να διαβάσω κάτι διαφορετικό από εκείνον, κάτι που να μην έχει σχέση με την ιστορία ζωής του την ενδιαφέρουσα, πιασάρικη και συνάμα συνταρακτική μεν, που πλέον όμως έπαψε να είναι το ίδιο δυνατή με την πρώτη φορά που θα τη διαβάσεις δε. Δε θέλω να μαι καταδικαστική και να πω σκληρά και ψυχρά ότι έλα μωρέ βρήκε ο άνθρωπος τωρα την κότα με τα χρυσά αυγά και θα την αναμασάει μέχρι να πεθάνει γιατί τον θεωρώ αρκετά ευφυή και ταπεινό άνθρωπο για να το κάνει αυτό παρόλο που έχει σίγουρα περάσει από το μυαλό μου και ίσως το χω γράψει κιόλας σε στιγμές αναγνωστικής απόγνωσης, όμως επειδή σε γενικές γραμμές τον παρακολουθώ στα μέσα στα οποία εκφράζεται νιώθω ότι ακόμα και εκείνος το ψάχνει και κάθε μέρα για εκείνον είναι ένας αγώνας για να είναι καλά και αυτό τον αγώνα μου είναι δύσκολο να μην τον αναγνωρίσω γιατί στην τελική ποιοι είμαστε εμείς να πούμε σε κάποιον πως θα εκφράσει την οδύνη του.
Το μικρό χρόνικό τρέλας λοιπόν στεγνά εγωιστικά και αυστηρά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η συνέχεια του επεισοδίου 1 που ήταν το βιβλίο της Κατερίνας. Από άλλη οπτική βέβαια αυτή τη φορά με αρκετά από κείνα τα στοιχεία μην πω όλα που τον κάνουν να ξεχωρίζει σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και του έχουν χαρίσει δημοφιλία. Και ξέρεις ότι αυτό θα διαβάσεις και ενώ κάποιοι από μας δεν το εγκρίνουμε και αναπτύσσουμε σχέσεις έρωτα και μίσους με τα βιβλία του πάλι τον ξαναδιαβάζουμε.
Από την άλλη δε μπορείς να μη βρεις στιγμές που θα σε αγγίξουν, θα σε προβληματίσουν, θα σε στενοχωρέσουν και αν μη τι άλλω δε θα σε βάλουν έστω για ένα δευτερόλεπτο στη θέση να σκεφτείς για ακόμα μια φορά ΘΕΕ μου τι έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος και πόσο δύναμη έχει και καταφέρνει και στέκεται ακόμα στα πόδια του. Δε μπορείς έστω για ένα δευτερόλεπτο να μη σε λούσει κρύος ιδρώτας στη σκέψη ότι θα μπορούσες να γίνεις μάρτυρας ή να βιώσεις μια αντίστοιχη κατάσταση. Θέλει και λίγο σθένος να το ξαναζήσεις ξανά έστω και αν ξέρεις ότι καταγράφοντας το βίωμα σου αυτό θα πληρωθείς.
4 αστεράκια τελικά γιατί έτσι ας μην το πολυψάχνω και τόσο και εύχομαι πραγματικά να ναι κοντινή η μέρα που τα φαντάσματα του παρελθόντος θα ναι πολύ μακριά του και θα αφ��σιωθεί στο καλύτερο μέλλον που μπορεί να τον περιμένει στη γωνία αν εκείνος αποφασίσει ότι θέλει να γίνει μέρος του.
Και εξηγούμαι. Αρκετές φορές από τούτο έδω το μετερίζι έχω αναφερθεί στην ανάγκη που έχω ως αναγνώστρια που πιστεύει στο ταλέντο του Αύγουστου Κορτώ να διαβάσω κάτι διαφορετικό από εκείνον, κάτι που να μην έχει σχέση με την ιστορία ζωής του την ενδιαφέρουσα, πιασάρικη και συνάμα συνταρακτική μεν, που πλέον όμως έπαψε να είναι το ίδιο δυνατή με την πρώτη φορά που θα τη διαβάσεις δε. Δε θέλω να μαι καταδικαστική και να πω σκληρά και ψυχρά ότι έλα μωρέ βρήκε ο άνθρωπος τωρα την κότα με τα χρυσά αυγά και θα την αναμασάει μέχρι να πεθάνει γιατί τον θεωρώ αρκετά ευφυή και ταπεινό άνθρωπο για να το κάνει αυτό παρόλο που έχει σίγουρα περάσει από το μυαλό μου και ίσως το χω γράψει κιόλας σε στιγμές αναγνωστικής απόγνωσης, όμως επειδή σε γενικές γραμμές τον παρακολουθώ στα μέσα στα οποία εκφράζεται νιώθω ότι ακόμα και εκείνος το ψάχνει και κάθε μέρα για εκείνον είναι ένας αγώνας για να είναι καλά και αυτό τον αγώνα μου είναι δύσκολο να μην τον αναγνωρίσω γιατί στην τελική ποιοι είμαστε εμείς να πούμε σε κάποιον πως θα εκφράσει την οδύνη του.
Το μικρό χρόνικό τρέλας λοιπόν στεγνά εγωιστικά και αυστηρά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η συνέχεια του επεισοδίου 1 που ήταν το βιβλίο της Κατερίνας. Από άλλη οπτική βέβαια αυτή τη φορά με αρκετά από κείνα τα στοιχεία μην πω όλα που τον κάνουν να ξεχωρίζει σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και του έχουν χαρίσει δημοφιλία. Και ξέρεις ότι αυτό θα διαβάσεις και ενώ κάποιοι από μας δεν το εγκρίνουμε και αναπτύσσουμε σχέσεις έρωτα και μίσους με τα βιβλία του πάλι τον ξαναδιαβάζουμε.
Από την άλλη δε μπορείς να μη βρεις στιγμές που θα σε αγγίξουν, θα σε προβληματίσουν, θα σε στενοχωρέσουν και αν μη τι άλλω δε θα σε βάλουν έστω για ένα δευτερόλεπτο στη θέση να σκεφτείς για ακόμα μια φορά ΘΕΕ μου τι έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος και πόσο δύναμη έχει και καταφέρνει και στέκεται ακόμα στα πόδια του. Δε μπορείς έστω για ένα δευτερόλεπτο να μη σε λούσει κρύος ιδρώτας στη σκέψη ότι θα μπορούσες να γίνεις μάρτυρας ή να βιώσεις μια αντίστοιχη κατάσταση. Θέλει και λίγο σθένος να το ξαναζήσεις ξανά έστω και αν ξέρεις ότι καταγράφοντας το βίωμα σου αυτό θα πληρωθείς.
4 αστεράκια τελικά γιατί έτσι ας μην το πολυψάχνω και τόσο και εύχομαι πραγματικά να ναι κοντινή η μέρα που τα φαντάσματα του παρελθόντος θα ναι πολύ μακριά του και θα αφ��σιωθεί στο καλύτερο μέλλον που μπορεί να τον περιμένει στη γωνία αν εκείνος αποφασίσει ότι θέλει να γίνει μέρος του.
November 23, 2016
**4,5**
A few things in English first. Corteau is a Greek author, a popular one. He is also a translator. His writing is fluent and it flows, it feels easy and beautiful. Now to the book.
This is about mental illness, his mental illness. He was severely depressed up to the point that he had a psychotic episode, he thought he was the new Dalai Lama. I was laughing in one page and got emotional in the next one. This is an amazing book, it feels like a confession and i loved every page of it. Rest of it in Greek.
Μου άρεσε πολύ το βιβλίο, όμορφη η γραφή του Κορτώ. Αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση σ' αυτόν τον άνθρωπο είναι το πώς καταφέρνει να μπλέξει το γραπτό με τον προφορικό λόγο. Γενικά γέλασα πολύ σε κάποια σημεία και νομίζω πως αυτός ήταν και ο σκοπός του. Απενοχοποίηση της ασθένειας και του ασθενούς από τη μία, αλλά και πάλι, όσο και να προσπαθείς να πεις δεν πειράζει στον εαυτό σου, πάντα θα αισθάνεσαι υπαίτιος για τη δυστυχία των ανθρώπων που αγαπάς και σ' αγαπάνε, ακόμα και αν αυτοί το έχουν ξεχάσει, εσύ θα το θυμάσαι γιατί εσύ το προκάλεσες, έστω και ακούσια. Θέλω πολύ να διαβάσω τώρα το βιβλίο της Κατερίνας.
Γενικά μου άρεσε πολύ <3
A few things in English first. Corteau is a Greek author, a popular one. He is also a translator. His writing is fluent and it flows, it feels easy and beautiful. Now to the book.
This is about mental illness, his mental illness. He was severely depressed up to the point that he had a psychotic episode, he thought he was the new Dalai Lama. I was laughing in one page and got emotional in the next one. This is an amazing book, it feels like a confession and i loved every page of it. Rest of it in Greek.
Μου άρεσε πολύ το βιβλίο, όμορφη η γραφή του Κορτώ. Αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση σ' αυτόν τον άνθρωπο είναι το πώς καταφέρνει να μπλέξει το γραπτό με τον προφορικό λόγο. Γενικά γέλασα πολύ σε κάποια σημεία και νομίζω πως αυτός ήταν και ο σκοπός του. Απενοχοποίηση της ασθένειας και του ασθενούς από τη μία, αλλά και πάλι, όσο και να προσπαθείς να πεις δεν πειράζει στον εαυτό σου, πάντα θα αισθάνεσαι υπαίτιος για τη δυστυχία των ανθρώπων που αγαπάς και σ' αγαπάνε, ακόμα και αν αυτοί το έχουν ξεχάσει, εσύ θα το θυμάσαι γιατί εσύ το προκάλεσες, έστω και ακούσια. Θέλω πολύ να διαβάσω τώρα το βιβλίο της Κατερίνας.
Γενικά μου άρεσε πολύ <3
August 28, 2017
Το "Μικρό Χρονικό Τρέλας" είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Η γραφή του Κορτώ είναι εξαιρετική και ανάλαφρη(παρά το βαρύ θέμα που διαπραγματεύεται το βιβλίο του) Καταφέρνει σε πολλά σημεία να σε κάνει να γελάσεις και στην πορεία σπαράζει η καρδιά σου.
Δεν θα επιμείνω στην υπόθεση του βιβλίου και στα δεινά που πέρασε ο συγγραφέας. Ωστόσο, του βγάζω το καπέλο γιατί θέλει κότσια και σθένος για να μπορέσεις να γράψεις κάτι τόσο προσωπικό.
Σε αυτό που θα επικεντρωθώ είναι το γεγονός ότι το τέλος του βιβλίου αποπνέει μια αισιοδοξία. Είμαι σίγουρη πως κάποιος που δίνει καθημερινή μάχη με κάποια ψυχική ασθένεια θα νιώσει ανακούφιση και πως δεν φταίει ο ίδιος για την κατάσταση του. Απενοχοποιεί τις ασθένειες αυτές και τους ασθενείς το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Επίσης, στάθηκε τυχερός που είχε στη ζωή του ανθρώπους που τον βοήθησαν και του στάθηκαν σε μια τόσο δύσκολη περίοδο στη ζωή του.
Εν κατακλείδι, μου άρεσε πολύ! Το μήνυμα που μου άφησε να εννοηθεί στο τέλος. Τα πράγματα καλυτερεύουν
Δεν θα επιμείνω στην υπόθεση του βιβλίου και στα δεινά που πέρασε ο συγγραφέας. Ωστόσο, του βγάζω το καπέλο γιατί θέλει κότσια και σθένος για να μπορέσεις να γράψεις κάτι τόσο προσωπικό.
Σε αυτό που θα επικεντρωθώ είναι το γεγονός ότι το τέλος του βιβλίου αποπνέει μια αισιοδοξία. Είμαι σίγουρη πως κάποιος που δίνει καθημερινή μάχη με κάποια ψυχική ασθένεια θα νιώσει ανακούφιση και πως δεν φταίει ο ίδιος για την κατάσταση του. Απενοχοποιεί τις ασθένειες αυτές και τους ασθενείς το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Επίσης, στάθηκε τυχερός που είχε στη ζωή του ανθρώπους που τον βοήθησαν και του στάθηκαν σε μια τόσο δύσκολη περίοδο στη ζωή του.
Εν κατακλείδι, μου άρεσε πολύ! Το μήνυμα που μου άφησε να εννοηθεί στο τέλος. Τα πράγματα καλυτερεύουν
March 10, 2017
Πολυ ενδιαφέρον, διαβαζεται μονορουφι, ο Κορτω απολαυστικος... Αλλα ήθελα κατι παραπάνω... Κατι μου έλειπε, σα να μην το ειχε επιμεληθεί πολυ καλα ο συγγραφεας και ο διορθωτης. Ή μπορεί απλα να είμαι υπερ του δεόντως αυστηρη.
February 2, 2020
Γλυκόπικρο αυτοβιογραφικό βιβλίο, για μένα ξεχωρίζει σε σχέση με όσα άλλα έχει γράψει ο συγγραφέας.
April 23, 2017
Με άγγιξε!! Τον Αύγουστο τον ένιωσα σαν φίλο μου και λυπήθηκα τόσο, που δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι' αυτόν, όσο αυτός ένιωθε υπεύθυνος για το "κακό" που κυριαρχεί σε όλον τον κόσμο.. ένιωσα ότι ήμουν μπροστά σε όλα τα σκηνικά που περιγράφει, παρακολουθούσα από μία γωνίτσα αλλά τελικά δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω..μίσησα τους δικούς του ανθρώπους που δεν τον βοήθησαν πιο πολύ, είμαι σίγουρη ότι μπορούσαν..
October 22, 2016
Ένας συγγραφέας περιγράφει το οξύ ψυχωσικο του επεισόδιο! Δεν θα μπορούσε να μην ειναι ενδιαφέρον, αλλα από την πένα του Κορτώ ειναι και έξυπνο και αστείο. Και κάτω από τη χιουμοριστική προσέγγιση , συγκινητικό και απολογητικό , με κινητήριο μοχλό την αγωνία για το μέλλον .
December 6, 2016
Το τελευταίο διάστημα δύσκολα να με κερδίσει κάτι αναγνωστικά. Είμαι σε μια φάση που ξεκινάω να διαβάζω διάφορα βιβλία και να τα παρατάω στη μέση.
Το ότι διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο μονορούφι, κάτι σημαίνει προφανώς! Λίγο ο τρόπος γραφής του Κορτώ, λίγο το ίδιο το θέμα του βιβλίου, με έκανε να μη θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου.
Πραγματικά απορώ με το σθένος του συγγραφέα να περιγράψει λεπτομερώς μια τόση δύσκολη κατάσταση που βίωσε. Σε κάποια σημεία σε κάνει να γελάς με όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που έζησε και σε κάποια άλλα απλά θες να πλαντάξεις στο κλάμα...
Δεν έχω διαβάσει έως τώρα κάποιο άλλο βιβλίο του. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί του. Σήμερα κιόλας, όμως, θέλω να πάω και να αγοράσω το περιβόητο Βιβλίο της Κατερίνας!...
Το ότι διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο μονορούφι, κάτι σημαίνει προφανώς! Λίγο ο τρόπος γραφής του Κορτώ, λίγο το ίδιο το θέμα του βιβλίου, με έκανε να μη θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου.
Πραγματικά απορώ με το σθένος του συγγραφέα να περιγράψει λεπτομερώς μια τόση δύσκολη κατάσταση που βίωσε. Σε κάποια σημεία σε κάνει να γελάς με όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που έζησε και σε κάποια άλλα απλά θες να πλαντάξεις στο κλάμα...
Δεν έχω διαβάσει έως τώρα κάποιο άλλο βιβλίο του. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί του. Σήμερα κιόλας, όμως, θέλω να πάω και να αγοράσω το περιβόητο Βιβλίο της Κατερίνας!...
April 6, 2017
Δεν ξέρω γιατί το βιβλίο έχει 4,5 αστεράκια. Το πήρα στα χέρια μου με λαχτάρα. Περίμενα να διαβάσω κάτι ανάλογο με "Το βιβλίο της Κατερίνας", που τόσο με είχε συνεπάρει, ώστε δεν μπορούσα να το αφήσω απ' τα χέρια μου. Συμπαθώ πολύ τον συγγραφέα, αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο είναι κοιότοπο, χρησιμοποιεί κλισέ και δεν κινεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Το διάβασα με δυσκολία και περιμένοντας να διαψευτεί η αρχική, αρνητική μου εικόνα. Μάταια. Το "Μικρό χρονικό τρέλας" μοιάζει να γράφτηκε βιαστικά, προσεγγίζοντας ένα "δύσκολο" θέμα πολύ προσεκτικά, σχεδόν επιφανειακά. Ο ίδιος συγγραφέας, που έβγαλε την καρδιά του πάνω στο χαρτί με την "Κατερίνα" του, μοιάζει εδώ αποστασιοποιημένος, αμήχανος, πολύ προσεκτικός. Ο Κορτώ μπορεί πολύ καλύτερα. Το έχει άλλωστε αποδείξει.
December 19, 2016
το τελειωσα σε λιγοτερες απο 24 ωρες, οπως και ολα τα βιβλια του κορτω που εχω διαβασει ως τωρα(αυτο ειναι το 4ο και μαλλον το τελευταιο).δε μπορω να πω οτι δε μου αρεσε αλλα δε μπιρω να πω και το αντιθετο.ειχε καποια στοιχεια που συναντησα σε ολα τα βιβλια του κ δεν μου αρεσουν οπως αυτο το υπερβολικο namedropping.οκ ειναι σαφες οτι εχει διαβασει στη ζωη του πολυ αλλα φτανει καπου...επισης στα δικα μου ματια υπηρχε μια υπερβολη και στα περιστατικα και στην περιγραφη των προσωπων ,μια ωραιοποιησηθα ελεγα(μια κολλητη βιγκαν που εχει καμια 10αρια γατες η μια εκ των οποιων εχει aids...ok..)που μου θυμισε εντονα αμερικανικο sitcom.ωστοσο οι τελευταιες περιπου 20-30 σελιδες περιειχαν τις πτυχες του κορτω που μου αρεσουν.η φιλοσοφικη διαθεση, το χιουμορ-αυτοσαρκασμος, ηταν ενα παραθυρο σε πραγματα που ηθελα να μαθω για το πως βιωνει καποιος τοσο δυσκολες καταστασεις.κατι πιο ουσιαστικο.ναι για αυτες τις λιγες σελιδες εβαλα αυτον τον βαθμο.
φυσικα και αισθανομαι περιεργα που γραφω αυτα αναμεσα σε αλλες θετικοτατες κριτικες και μαλιστα απο ανθρωπους που σχεδον παντα συμφωνω μαζι τους, αλλα νομιζω ειλικρινα πως οτι ειχα να δω απο τον κορτω το ειδα .αυτο το λεει καποια που ακομη και τωρα ΛΑΤΡΕΥΕΙ τα 2 κωμικα βιβλια του ερως ανικατε..και ο ανθρωπος που ετρωγε...
φυσικα και αισθανομαι περιεργα που γραφω αυτα αναμεσα σε αλλες θετικοτατες κριτικες και μαλιστα απο ανθρωπους που σχεδον παντα συμφωνω μαζι τους, αλλα νομιζω ειλικρινα πως οτι ειχα να δω απο τον κορτω το ειδα .αυτο το λεει καποια που ακομη και τωρα ΛΑΤΡΕΥΕΙ τα 2 κωμικα βιβλια του ερως ανικατε..και ο ανθρωπος που ετρωγε...
October 21, 2016
Εδώ και ώρα ψάχνω να βρω λέξεις για να περιγράψω το βιβλίο αυτό και δεν τα καταφέρνω, οπότε θα συμφωνήσω απόλυτα με την κριτική του χρήστη Reckoner πιο πάνω και θα αρκεστώ να πω ότι απλά ήταν απολαυστικό και λυτρωτικό μαζί.
(2ο βιβλίο του Κορτώ μετά το βιβλίο της Κατερίνας που μου προκαλεί τόσα συναισθήματα)
Υπέροχα αληθινό.
(2ο βιβλίο του Κορτώ μετά το βιβλίο της Κατερίνας που μου προκαλεί τόσα συναισθήματα)
Υπέροχα αληθινό.
November 14, 2016
Ένα εξαιρετικό βιβλίο.
Αυτό αποτελεί ένα αυτογραφικό σημείωμα του Αυγούστου Κορτώ. Μας εξιστορεί για μια δυσκολή περίοδο της ζωής του, τον Δεκέμβρη του 2008.
Νόμιζε πως ήταν ο Δαλάι Λάμα, ο φύλακας στην σίκαλη, πως τον ακολουθουσαν και ότι η αυτόχειρας μανά του ζεί.
《� αγάπη είναι αγάπη και ποιός γαμεί της ιδιότητες�
Μέσα από αυτή την ψύχωση του βλέπουμε τις σχέσεις του. Κι αυτό κατά εμένα είναι το πιο συγκινητικό και όμορφο κομμάτι της ιστορίας.
Οι σχέσεις με τους φίλους του ή με τον σύντροφό του είναι τόσο αγνές τόσο αληθινές τόσο πραγματικές.
Αυτό το βιβλίο αν και έχει σαρκαστικό κι αστείο ύφος, έκανε τα μάτια μου να βουρκώσουν ιδιαίτερα όταν μιλούσε για την μητέρα του.
Σε καμία περίπτωση δεν μειώνει ή περιφρονεί τις ψυχικές αρρώστιες αντίθετα δίνει φως σε κάποιες πτυχές που για πολλούς είναι άγνωστες και αποτελεί πηγή έμπνευσης για αυτούς που ακόμη παλεύουν με αυτές. Σέβεται τις ψυχικές αρρώστιες διότι όπως είπε είναι κάτι που κανένας δεν πρέπει να ντρέπεται για αυτό αφού δεν είναι επιλογή του συγκρίνοντας ένα διαβητικο ο οποίος δεν φταίει για τα επίπεδα ινσουλίνης του.
Σημείωση πως ο Κορτώ έχει τέτοια ευφράδεια λόγου που δεν κάνει ποτέ το κείμενο να φαίνεται πληκτικό ή ανιαρό. Αντιθέτως σε κάνει να το διαβάζεις τόσο εύκολα και σε τραβά με τις δικές του "δυναμικές έλξεις".
Αυτό αποτελεί ένα αυτογραφικό σημείωμα του Αυγούστου Κορτώ. Μας εξιστορεί για μια δυσκολή περίοδο της ζωής του, τον Δεκέμβρη του 2008.
Νόμιζε πως ήταν ο Δαλάι Λάμα, ο φύλακας στην σίκαλη, πως τον ακολουθουσαν και ότι η αυτόχειρας μανά του ζεί.
《� αγάπη είναι αγάπη και ποιός γαμεί της ιδιότητες�
Μέσα από αυτή την ψύχωση του βλέπουμε τις σχέσεις του. Κι αυτό κατά εμένα είναι το πιο συγκινητικό και όμορφο κομμάτι της ιστορίας.
Οι σχέσεις με τους φίλους του ή με τον σύντροφό του είναι τόσο αγνές τόσο αληθινές τόσο πραγματικές.
Αυτό το βιβλίο αν και έχει σαρκαστικό κι αστείο ύφος, έκανε τα μάτια μου να βουρκώσουν ιδιαίτερα όταν μιλούσε για την μητέρα του.
Σε καμία περίπτωση δεν μειώνει ή περιφρονεί τις ψυχικές αρρώστιες αντίθετα δίνει φως σε κάποιες πτυχές που για πολλούς είναι άγνωστες και αποτελεί πηγή έμπνευσης για αυτούς που ακόμη παλεύουν με αυτές. Σέβεται τις ψυχικές αρρώστιες διότι όπως είπε είναι κάτι που κανένας δεν πρέπει να ντρέπεται για αυτό αφού δεν είναι επιλογή του συγκρίνοντας ένα διαβητικο ο οποίος δεν φταίει για τα επίπεδα ινσουλίνης του.
Σημείωση πως ο Κορτώ έχει τέτοια ευφράδεια λόγου που δεν κάνει ποτέ το κείμενο να φαίνεται πληκτικό ή ανιαρό. Αντιθέτως σε κάνει να το διαβάζεις τόσο εύκολα και σε τραβά με τις δικές του "δυναμικές έλξεις".
May 3, 2017
Καθηλωτική, όπως πάντα, η αφήγηση του Κορτώ, σε κάνει να θες να διαβάσεις το βιβλίο μονορούφι (αν είχα περισσότερο χρόνο θα το ξεκοκάλιζα μέσα σε λίγες ώρες - damn you, assignments and deadlines).
Το Μικρό Χρονικό Τρέλας δε με σόκαρε, αφενός λόγω ορισμένων προσωπικών εμπειριών, αφετέρου λόγω σπουδών. Παρ'όλα αυτά, θεωρώ ότι είναι σημαντικό βιβλιαράκι για όσους θέλουν να ενημερωθούν για την ψυχική ασθένεια και ενδεχομένως να σοκαριστούν από το πόσο εύκολα μπορεί να οδηγηθεί κανείς στην "τρέλα" - το ότι είναι αυτοβιογραφικό το κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον ως ανάγνωσμα.
Ίσως, με ευκολοδιάβαστα βιβλία από δημοφιλείς συγγραφείς (συγγραφείς που διαθέτουν τον γλωσσικό πλούτο του Κορτώ, μην πιάσω κάποιες άλλες στο στόμα μου) να ενισχυθεί το awareness γύρω από την ψυχική ασθένεια, ώστε να πάψει να θεωρείται ταμπού η θεραπεία της επιτέλους.
Το Μικρό Χρονικό Τρέλας δε με σόκαρε, αφενός λόγω ορισμένων προσωπικών εμπειριών, αφετέρου λόγω σπουδών. Παρ'όλα αυτά, θεωρώ ότι είναι σημαντικό βιβλιαράκι για όσους θέλουν να ενημερωθούν για την ψυχική ασθένεια και ενδεχομένως να σοκαριστούν από το πόσο εύκολα μπορεί να οδηγηθεί κανείς στην "τρέλα" - το ότι είναι αυτοβιογραφικό το κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον ως ανάγνωσμα.
Ίσως, με ευκολοδιάβαστα βιβλία από δημοφιλείς συγγραφείς (συγγραφείς που διαθέτουν τον γλωσσικό πλούτο του Κορτώ, μην πιάσω κάποιες άλλες στο στόμα μου) να ενισχυθεί το awareness γύρω από την ψυχική ασθένεια, ώστε να πάψει να θεωρείται ταμπού η θεραπεία της επιτέλους.
December 20, 2016
Το βιβλίο αυτό μου το πήρε δώρο η book-buddy μου, Clementine Sunshine για τα Χριστούγεννα στα πλαίσια του δικού μας φανερού Santa. Η Clementine γνωρίζει την –αναγνωστικ� πάντα- σχέση μίσους και πάθους που έχω αναπτύξει τα τελευταία χρόνια με τον Κορτώ και προσπαθεί να τη μετουσιώσει σε σχέση πάθους σκέτο.
Το tricky part με το να έχω συζητήσει τόσα πολλά πράγματα για έναν συγγραφέα που πρακτικά δε γνωρίζω ούτε εγώ προσωπικά, ούτε οι εκάστοτε συνομιλητές μου, είναι ότι δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω ένα βιβλίο του, αφήνοντας απ� έξω όλες αυτές τις συζητήσεις. Ωστόσο αυτή τη φορά, προσπάθησα πολύ να το κάνω και νομίζω πως το κατάφερα. Η αναγνωστική μου πορεία με αυτόν τον συγγραφέα είχε ως εξής:
Έρχεται λοιπόν το , στο οποίο ο Κορτώ για άλλη μία φορά πραγματεύεται την ψυχική ασθένεια, αυτή τη φορά υπό το δικό του πρίσμα και όχι της μητέρας του. Δεν περιμένεις να διαβάσεις κάτι άλλο, ο τίτλος το λέει ξεκάθαρα και σε περίπτωση που αμφιβάλλεις, υπάρχει και ο υπότιτλος: αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Και είναι ακριβώς αυτό.
Με εντυπωσιακή νηφαλιότητα και τη γνωστή του μοναδική αφήγηση, μας περιγράφει το ψυχωσικό του επεισόδιο, αλλά και τους μήνες που ακολούθησαν. Σε κάποιους μπορεί να κάνει εντύπωση το γεγονός ότι φαίνεται ξαφνικά να «χάνει το μυαλό του». Παρ� όλο που και ο ίδιος αναλύει και αιτιολογεί τις συνθήκες που οδήγησαν σ� αυτό, θα ήθελα να συμφωνήσω και να διαβεβαιώσω σε οποιονδήποτε έχει αμφιβολίες ή τον ξένισε το ξαφνικό του γεγονότος, ότι πράγματι, είναι ΤΟΣΟ απλό (και συνάμα σύνθετο), κουβαλώντας στην πλάτη σου ανεκμυστήρευτα βάρη και πάθη να «ξεφύγεις». Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει αυτήν την περιγραφή τόσο τρομακτική.
Και πάλι, όπως και στην Κατερίνα, δε συγκλονίστηκα, αλλά δεν περίμενα κιόλας να συγκλονιστώ (απέφυγα με μεγάλη επιτυχία τις 5στερες κριτικές στο goodreads για να μη χτίσω προσδοκίες). Ξαναρίχνω πάλι το «φταίξιμο» στο αντικείμενο σπουδών μου για την έλλειψη συγκίνησης και του «πωπω δες τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος», αλλά από την άλλη, η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν έχω διαβάσει ένα case study από την πλευρά του ασθενή. Κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που κάνει το Μικρό Χρονικό Τρέλας πολύ � πολύ ενδιαφέρον.
Δε μπορώ να μην αναγνωρίσω στον Κορτώ την ικανότητά του να γράφει βιβλία που διαβάζονται σε μία μέρα και να αφηγείται την εκάστοτε ιστορία με έναν τρόπο εντελώς δικό του, αυθεντικό, που όμοιο δεν έχω ξανασυναντήσει μέχρι στιγμής. Είναι πολύ σημαντικό ένας συγγραφέας να έχει τόσο μοναδική γραφή, που όταν διαβάζεις ένα ανώνυμο κείμενό του, να καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι αυτός. Και ο Κορτώ αναμφίβολα το έχει αυτό.
Πέρα από αυτά, όμως, νομίζω ότι είναι καιρός να κλείσει τον κύκλο της βαθιάς αυτο-αναφορικότητας που άνοιξε με την Κατερίνα. Θα ήθελα πραγματικά να διαβάσω κάτι απ� τον Κορτώ που να μην έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, ούτε βέβαια να μιλάει για μερέντες και σουβλάκια (ήταν αστεία την 1η φορά, την 108η όχι και τόσο). Δε θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι «χαραμίζεται», αλλά έχει ένα ταλέντο κι ένα μυαλό με το οποίο μπορεί να κάνει μεγάλα θαύματα συγγραφικά.
Ένα 3,5/5, λοιπόν, που γίνεται 4, γιατί θέλω να είμαι δίκαιη, όπως ακριβώς και στο , που το 2,5 έγινε 3.
[Disclaimer: Η λέξη μίσους χρησιμοποιείται χάριν συνεννόησης. Φυσικά και δε μπορώ να μισώ κάποιον που δε γνωρίζω προσωπικά, απλώς ανήκω στην κατηγορία που μπήκε, είδε και βγήκε λέγοντας “why the fuss?”]
Το tricky part με το να έχω συζητήσει τόσα πολλά πράγματα για έναν συγγραφέα που πρακτικά δε γνωρίζω ούτε εγώ προσωπικά, ούτε οι εκάστοτε συνομιλητές μου, είναι ότι δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω ένα βιβλίο του, αφήνοντας απ� έξω όλες αυτές τις συζητήσεις. Ωστόσο αυτή τη φορά, προσπάθησα πολύ να το κάνω και νομίζω πως το κατάφερα. Η αναγνωστική μου πορεία με αυτόν τον συγγραφέα είχε ως εξής:
- Στο δε γέλασα, αλλά φυσικά, δε μπορείς να κρίνεις έναν συγγραφέα από ένα χιουμοριστικό βιβλίο, διότι μπορεί απλώς να μην συνάδει η αίσθηση του χιούμορ σου με τη δική του.
- Στο δεν έκλαψα, ούτε συγκλονίστηκα, ωστόσο το διάβασα σε μία μέρα και δε θεωρώ ότι έχασα το χρόνο μου· ήταν ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο.
Έρχεται λοιπόν το , στο οποίο ο Κορτώ για άλλη μία φορά πραγματεύεται την ψυχική ασθένεια, αυτή τη φορά υπό το δικό του πρίσμα και όχι της μητέρας του. Δεν περιμένεις να διαβάσεις κάτι άλλο, ο τίτλος το λέει ξεκάθαρα και σε περίπτωση που αμφιβάλλεις, υπάρχει και ο υπότιτλος: αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Και είναι ακριβώς αυτό.
Με εντυπωσιακή νηφαλιότητα και τη γνωστή του μοναδική αφήγηση, μας περιγράφει το ψυχωσικό του επεισόδιο, αλλά και τους μήνες που ακολούθησαν. Σε κάποιους μπορεί να κάνει εντύπωση το γεγονός ότι φαίνεται ξαφνικά να «χάνει το μυαλό του». Παρ� όλο που και ο ίδιος αναλύει και αιτιολογεί τις συνθήκες που οδήγησαν σ� αυτό, θα ήθελα να συμφωνήσω και να διαβεβαιώσω σε οποιονδήποτε έχει αμφιβολίες ή τον ξένισε το ξαφνικό του γεγονότος, ότι πράγματι, είναι ΤΟΣΟ απλό (και συνάμα σύνθετο), κουβαλώντας στην πλάτη σου ανεκμυστήρευτα βάρη και πάθη να «ξεφύγεις». Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει αυτήν την περιγραφή τόσο τρομακτική.
Και πάλι, όπως και στην Κατερίνα, δε συγκλονίστηκα, αλλά δεν περίμενα κιόλας να συγκλονιστώ (απέφυγα με μεγάλη επιτυχία τις 5στερες κριτικές στο goodreads για να μη χτίσω προσδοκίες). Ξαναρίχνω πάλι το «φταίξιμο» στο αντικείμενο σπουδών μου για την έλλειψη συγκίνησης και του «πωπω δες τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος», αλλά από την άλλη, η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν έχω διαβάσει ένα case study από την πλευρά του ασθενή. Κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που κάνει το Μικρό Χρονικό Τρέλας πολύ � πολύ ενδιαφέρον.
Δε μπορώ να μην αναγνωρίσω στον Κορτώ την ικανότητά του να γράφει βιβλία που διαβάζονται σε μία μέρα και να αφηγείται την εκάστοτε ιστορία με έναν τρόπο εντελώς δικό του, αυθεντικό, που όμοιο δεν έχω ξανασυναντήσει μέχρι στιγμής. Είναι πολύ σημαντικό ένας συγγραφέας να έχει τόσο μοναδική γραφή, που όταν διαβάζεις ένα ανώνυμο κείμενό του, να καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι αυτός. Και ο Κορτώ αναμφίβολα το έχει αυτό.
Πέρα από αυτά, όμως, νομίζω ότι είναι καιρός να κλείσει τον κύκλο της βαθιάς αυτο-αναφορικότητας που άνοιξε με την Κατερίνα. Θα ήθελα πραγματικά να διαβάσω κάτι απ� τον Κορτώ που να μην έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, ούτε βέβαια να μιλάει για μερέντες και σουβλάκια (ήταν αστεία την 1η φορά, την 108η όχι και τόσο). Δε θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι «χαραμίζεται», αλλά έχει ένα ταλέντο κι ένα μυαλό με το οποίο μπορεί να κάνει μεγάλα θαύματα συγγραφικά.
Ένα 3,5/5, λοιπόν, που γίνεται 4, γιατί θέλω να είμαι δίκαιη, όπως ακριβώς και στο , που το 2,5 έγινε 3.
November 7, 2016
Συγκλονίστηκα με τα πόσα δεινά μπορεί ένας ανθρωπος να αντεξει στην ζωή του και δη στα τριάντα του χρόνια( οι ψυχικές ασθενειες χτυπάνε ατομα νεαρα σε ηλικία συνήθως στην καλύτερη και πιο παραγωγική ηλικία τους)! Συγκλονιστική η καταγραφη της ψυχικής αγωνίας και ασθένειας των λίγων ημερων και χρειαζονται αυτα τα βιβλία για να ενημερώσουν και να προβληματίσουν το ευρυ κοινό! Ο συγγραφεας εχει παρα πολύ καλούς φίλους και είναι σίγουρα τυχερός, του συμπαραστάθηκαν μεχρι εκει που δεν πήγαινε, αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο από τους γυρω στην σωματικη ακόμα ασθενεια οχι δα και στην ψυχική που υπάρχουν μεγάλες προκαταλήψεις δε, φόβος, διαμάχη, στεγανά, παρεκτροπές...μπραβο λοιπόν στο περιβάλλον του συγγραφέα, έκανε το καλύτερο δυνατόν γι'αυτον, φιλοι και συγγενείς. Στεναχωριέμαι πολύ για όλους όσους δεν εχουν την ευκαιρίας να γίνουν καλά, είτε γιατι δεν εχουν την οικονομική άνεση, είτε γιατι το ίδιο το περιβάλλον τους είναι ψυχρα αδιάφορο προς ότι τους συμβαίνει και ελπίζω και μεις όλοι να μην είμαστε προκατελλημένοι εναντι των ψυχικών ασθενειων, κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει την επαύριο και ελπίζω να υπάρξει και κρατική πρόνοια και ιατρική φροντίδα για όλους τους ψυχικά πάσχοντες. Στεναχωριέμαι κυριως για τους ασθενεις που βρισκονται εγκατελλειμένοι απο τους δικους τους χρονια σε άσυλα , όλα τούτα πληγωνουν τον δυτικο πολιτισμό μας! Η ψυχική ασθένεια μας αφορά όλους, αυτο ας το αντιληφθούμε, ειδικα σε δυσκολους οικονομικά καιρούς!
January 10, 2017
Μόνο ο Κορτώ θα μπορούσε να γράψει με τόσο χιούμορ και ευαισθησία μια τέτοια ιστορία!
January 10, 2018
· "Κανείς πραγματικά δεν ξέρει για τι είναι ικανός.." ·
December 19, 2021
Αφοπλιστικά εξομολογητικός ο Κορτώ περιγράφει την πορεία του ψυχωσικού επεισοδίου που βίωσε τόσο έντονα. Φυσικά πέρα από το γεγονός ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ λογικής και μιας κατάστασης που ουδείς έχει ζήσει κάτι ανάλογο δεν έχει το δικαίωμα να ονοματίσει, ο Πέτρος έχει τα κότσια να μιλήσει για όλα όσα συνέβησαν με κάθε λεπτομέρεια.
Ο λόγος του άρτιος και πλούσιος όπως πάντα, μας παίρνει από το χέρι σε μια φρενήρη διαδρομή μέχρι την ίασή του. Θέλω να πιστεύω ότι το τόλμημά τ��υ να μιλήσει για όσα άλλοι θα έκρυβαν κάτω από το χαλί, ίσως να βοήθησε στην απενοχοποίηση της οποιασδήποτε ψυχικής νόσου ταλαιπωρεί άλλους ανθρώπους. Ίσως και αυτούς με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή κάθε μέρα, μην έχοντας ιδέα για το τι τους συμβαίνει.
Έχοντας πει την αλήθεια του, ίσως ήρθε και η στιγμή - λογοτεχνικά τουλάχιστον - να δώσει στους αναγνώστες του το κάτι παραπάνω. Στα αρκετά βιβλία του που έχουν κυκλοφορήσει μετά από αυτό, ελπίζω να το βρω.
Ο λόγος του άρτιος και πλούσιος όπως πάντα, μας παίρνει από το χέρι σε μια φρενήρη διαδρομή μέχρι την ίασή του. Θέλω να πιστεύω ότι το τόλμημά τ��υ να μιλήσει για όσα άλλοι θα έκρυβαν κάτω από το χαλί, ίσως να βοήθησε στην απενοχοποίηση της οποιασδήποτε ψυχικής νόσου ταλαιπωρεί άλλους ανθρώπους. Ίσως και αυτούς με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή κάθε μέρα, μην έχοντας ιδέα για το τι τους συμβαίνει.
Έχοντας πει την αλήθεια του, ίσως ήρθε και η στιγμή - λογοτεχνικά τουλάχιστον - να δώσει στους αναγνώστες του το κάτι παραπάνω. Στα αρκετά βιβλία του που έχουν κυκλοφορήσει μετά από αυτό, ελπίζω να το βρω.
November 2, 2016
Πολυ ειλικρινες και συγκινητικο. Μια μικρη δυναμη σε οσους παλευουν εκει εξω με τα τερατα της ψυχικης υγειας
Read
October 24, 2016Συγχαίρω τον Κορτώ για το θάρρος και τη διαύγεια με την οποία μεταχειρίστηκε το ψυχωσικό επεισόδιό του στο έργο του αυτό... Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί όπως το -αγαπημένο μου- βιβλίο της Κατερίνας.
February 20, 2023
4,5/5 Σε αντίθεση με το βιβλιο της Κατερινας , αυτο το βρήκα πολύ καθαρό και συγκεκριμένο . Είναι η έστω με πείθει ότι είναι βαθιά προσωπικό και ειλικρινές, αποστασιοποιημένο αν και μιλάει για τα ίδια του τα βιώματα , συνοπτικό και ουσιαστικό και αποτελεί μεν μια κατάθεση που είναι ακριβώς αυτο που υπόσχεται όταν αποφασίζεις να το διαβάζεις αλλά είναι όμορφο απλά και μόνο ως ύπαρξη. Για μενα είναι μια πολύ καλή δίοδος στο σύμπαν του Κορτώ. Συνοψίζοντας θα πω ότι είναι όμορφη η μάχη του , η συνειδητοποίηση και η ικανότητα του να μιλαει για ακραία τρέλα που την έζησε ο ίδιος με ειλικρίνεια . Όποτε βρήκα κάτι μοναδικό , ο Κορτω είναι ένας έξυπνος συγγραφέας , τελειομανής και σε αυτο το βιβλιο έμαθε από τα λάθη προηγούμενων του που διαβασα και για αυτο τα πήρε απλοχερα τα 5 αστέρια .
July 9, 2017
Μόλις τελείωσα το βιβλίο αυτό και πραγματικά νιώθω μουδιασμένη. Δεν ξέρω τι "φταίει" η όλη ιστορία, ο τρόπος που τα γράφει, η απίστευτη περιγραφή της ψυχασθενιας του, η συνειδητοποίηση ότι δυστυχώς κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στον καθένα γύρο σου...
Πάντως χαίρομαι πολύ που το διάβασα. Στεναχωρήθηκα, έκλαψα, γέλασα αλλά νομίζω ότι το τέλος αυτό του βιβλίου μου άφησε μια αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία βγαλμένη από τα μάτια και την ψυχή του συγγραφέα, το γεγονος ότι στο τέλος όλα θα είναι καλύτερα!
Διαβάστε το αξίζει!
Πάντως χαίρομαι πολύ που το διάβασα. Στεναχωρήθηκα, έκλαψα, γέλασα αλλά νομίζω ότι το τέλος αυτό του βιβλίου μου άφησε μια αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία βγαλμένη από τα μάτια και την ψυχή του συγγραφέα, το γεγονος ότι στο τέλος όλα θα είναι καλύτερα!
Διαβάστε το αξίζει!
April 6, 2017
3 1/2 Αστερακια.
Ο Αυγουστος, που απο την Κατερινα και μετα, ειναι αναμεσα στους αγαπημενους μου και οχι μονο για την συγγραφικη του ικανοτητα, εξεθεσε τον εαυτο του στο κοινο, βοηθώντας ολους τους αναγνωστες να εντρυφησουμε στο μυαλο ενος ψυχωσικου εν τη διαρκεια του επεισοδιου.Προσωπικα, τετοια θεματα με βρισκουν ''κατα πανω'' γιατι θεωρω σαγηνευτικα τα ορια του ανθρωπινου μυαλου και την ινα που χωριζει τη λογικη με την τρελα.
Σιγουρα το βιβλιο αυτό εγειρει συναισθηματα.Οχι σε τετοιο βαθμο , οπως η Κατερινα κυριως γιατι δεν εχουμε τη μαρτυρια ενος παιδιου για την αρρωστη και αυτοχειρα μητερα του αλλα τη μαρτυρια του ιδιου του ασθενη.Ως αυτοβιογραφικο μυθιστορημα φυσικα το βιβλιαρακι αυτο μοιαζει εξαιρετικα στον Αυγουστο, απο πολλες πλευρες.
Ο λογος και ο ρυθμος του ειναι φρενιασμενος,αγωνιωδης όπως αλλωστε το μυαλο ενος ανθρωπου που σε συγκεκριμενες στιγμες στροφαρει αναποδα.Νιωθω δηλδή, διαβαζοντας το βιβλιο τις στιγμες εκεινες της ''επιφανειας'' όπως νιωθω και τις στιγμες της νηνεμιας, που οπως εξηγει ο Αυγουστος ακολουθουνται απο μακρες περιοδους καταθλιψης.Μας μεταδιδει δηλαδή αψογα την υπερδιεγερση και την κατατονικοτητα ενοσω διαρκει το επεισοδιο.Το οποιο φυσικα, οσο συντομο ειναι τοσο επικινδυνο μπορει να αποβει για διαφορους λογους.
Ωστοσο,ενω το βιβλιο αυτο δε θα μπορουσα να ισχυριστω σε καμια περιπτωση πως ειναι κακο ή βαρετό καθως ειναι η αληθεια ενος ανθρωπου που βρεθηκε στο ματι του κυκλωνα και παροτρυνει τους ανθρωπους να σπασουν τα ταμπου ( ο Αυγουστος ειναι, αλλωστε, το καταλληλοτερο προσωπο για κατι τετοιο) κι να μιλησουν , να ενδιαφερθουν, να παραδεχτουν την ψυχική νόσο ώστε να ιαθουν, θαρρω πως πρεπει να αφησει αυτη τη ''συγγραφικη πηγη εμπνευσης '' πισω του.Γιατι εχει αμετρητο ταλεντο.Χειριζεται το λογο άψογα, το λεξιλογιο του ειναι φοβερο όποτε θεωρω πως ειναι ωρα να προσφερει στο κοινο του κατι περισσοτερο.Αναμενω την <<Ρενα>> που εκδιδεται στις αρχες του επομενου μηνα και αδημονω για το επονομαζομενο του ''τουβλο''...
Ο Αυγουστος, που απο την Κατερινα και μετα, ειναι αναμεσα στους αγαπημενους μου και οχι μονο για την συγγραφικη του ικανοτητα, εξεθεσε τον εαυτο του στο κοινο, βοηθώντας ολους τους αναγνωστες να εντρυφησουμε στο μυαλο ενος ψυχωσικου εν τη διαρκεια του επεισοδιου.Προσωπικα, τετοια θεματα με βρισκουν ''κατα πανω'' γιατι θεωρω σαγηνευτικα τα ορια του ανθρωπινου μυαλου και την ινα που χωριζει τη λογικη με την τρελα.
Σιγουρα το βιβλιο αυτό εγειρει συναισθηματα.Οχι σε τετοιο βαθμο , οπως η Κατερινα κυριως γιατι δεν εχουμε τη μαρτυρια ενος παιδιου για την αρρωστη και αυτοχειρα μητερα του αλλα τη μαρτυρια του ιδιου του ασθενη.Ως αυτοβιογραφικο μυθιστορημα φυσικα το βιβλιαρακι αυτο μοιαζει εξαιρετικα στον Αυγουστο, απο πολλες πλευρες.
Ο λογος και ο ρυθμος του ειναι φρενιασμενος,αγωνιωδης όπως αλλωστε το μυαλο ενος ανθρωπου που σε συγκεκριμενες στιγμες στροφαρει αναποδα.Νιωθω δηλδή, διαβαζοντας το βιβλιο τις στιγμες εκεινες της ''επιφανειας'' όπως νιωθω και τις στιγμες της νηνεμιας, που οπως εξηγει ο Αυγουστος ακολουθουνται απο μακρες περιοδους καταθλιψης.Μας μεταδιδει δηλαδή αψογα την υπερδιεγερση και την κατατονικοτητα ενοσω διαρκει το επεισοδιο.Το οποιο φυσικα, οσο συντομο ειναι τοσο επικινδυνο μπορει να αποβει για διαφορους λογους.
Ωστοσο,ενω το βιβλιο αυτο δε θα μπορουσα να ισχυριστω σε καμια περιπτωση πως ειναι κακο ή βαρετό καθως ειναι η αληθεια ενος ανθρωπου που βρεθηκε στο ματι του κυκλωνα και παροτρυνει τους ανθρωπους να σπασουν τα ταμπου ( ο Αυγουστος ειναι, αλλωστε, το καταλληλοτερο προσωπο για κατι τετοιο) κι να μιλησουν , να ενδιαφερθουν, να παραδεχτουν την ψυχική νόσο ώστε να ιαθουν, θαρρω πως πρεπει να αφησει αυτη τη ''συγγραφικη πηγη εμπνευσης '' πισω του.Γιατι εχει αμετρητο ταλεντο.Χειριζεται το λογο άψογα, το λεξιλογιο του ειναι φοβερο όποτε θεωρω πως ειναι ωρα να προσφερει στο κοινο του κατι περισσοτερο.Αναμενω την <<Ρενα>> που εκδιδεται στις αρχες του επομενου μηνα και αδημονω για το επονομαζομενο του ''τουβλο''...
February 5, 2017
Αυτό το βιβλίο νομίζω πως είναι η κάθαρση του συγγραφέα του. Η αφήγηση έχει καταπληκτική ροή και δεν κουράζει τον αναγνώστη και η ευκολία με την οποία μπορείς να νιώσεις συμπάθεια για τον πρωταγωνιστή και το περιβάλλον του είναι σχεδόν τρομακτική. Ο Κορτώ αναμφισβήτητα έχει ταλέντο στο γράψιμο και στο χειρισμό των λέξεων. Με το μαύρο χιούμορ του είναι ικανός να σε κάνει να γελάσεις και στις πιο μακάβριες στιγμές.
Ακόμη πιο τρομακτική είναι η αλήθεια του περιστατικού "τρέλας" που περιγράφει. Πόσο μα πόσο εύκολο είναι να χάσεις τα λογικά σου, να περάσεις στην αντίπερα όχθη, πόσο λεπτή και εύθραστη είναι η γραμμή ανάμεσα στην παράνοια και τη λογική.
Θέλω να πιστεύω πως με το "Μικρό Χρονικό Τρέλας" κλείνει ο κύκλος της εκμυστήρευσης. Ανυπομονώ να δω τι άλλο μπορεί να κάνει.
Ακόμη πιο τρομακτική είναι η αλήθεια του περιστατικού "τρέλας" που περιγράφει. Πόσο μα πόσο εύκολο είναι να χάσεις τα λογικά σου, να περάσεις στην αντίπερα όχθη, πόσο λεπτή και εύθραστη είναι η γραμμή ανάμεσα στην παράνοια και τη λογική.
Θέλω να πιστεύω πως με το "Μικρό Χρονικό Τρέλας" κλείνει ο κύκλος της εκμυστήρευσης. Ανυπομονώ να δω τι άλλο μπορεί να κάνει.
February 12, 2020
Το καταβρόχθισα! Τι να πρωτοπώ για αυτό το βιβλιαράκι που με άγγιξε τόσο βαθιά... Μπορεί να μη φτάνει την υπεροχή της "Κατερίνας", καθότι καταπιάνεται με την εξιστόρηση ενός μικρού χρονικού διαστήματος ("Μικρό Χρονικό" αφού) η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ του όμως ήταν γροθιά στο στομάχι. Ο συγγραφέας έζησε στιγμές που λες και βγήκαν από σενάριο ταινίας και κατάφερε με γενναιότητα να τις ξαναζήσει για να μας τις διηγηθεί ώστε εμείς να γελάσουμε, να κλάψουμε και να γεμίσουμε σεβασμό για όλους τους ανθρώπους που παλεύουν με τα θηρία του μυαλού καθώς και αυτούς που ακούραστοι δίπλα τους στέκονται και τους φροντίζουν, είτε είναι επαγγελματίες ψυχικής υγείας είτε αγαπημένοι.
November 18, 2016
Μικρό χρονικό τρέλας ονομάζεται το νέο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ και είναι ακριβώς αυτό. Ένα μικρό χρονικό, λίγες μόνο ημέρες, που ο συγγραφέας έζησε ένα οξύ ψυχωσικό επεισόδιο. Το αποτέλεσμα ήταν απλά τρομαχτικό.
Ήταν τρομαχτικό, γιατί βάζει τον αναγνώστη κατευθείαν μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου που παθαίνει ψυχωσικό επεισόδιο και παρακολουθούμε το μυαλό να αποδομείται και να ανασυγκροτείται συνεχώς. Στιγμές διαύγειας και απόλυτης παράνοιας θα διαβάσεις στο βιβλίο που είναι πέρα για πέρα αληθινό. Δεν αναλώνεται τόσο στις εξηγήσεις, ούτε στις αιτίες, εστιάζει σε αυτές τις ημέρες και προσφέρει μία συγκλονιστικά αληθινή ματιά στο μυαλό ενός ανθρώπου που πάσχει από ψύχωση.
Πέρα από το «Η βιογραφία μίας σκύλας» δεν είχα διαβάσει κάτι άλλο από τον συγγραφέα οπότε δεν ήμουν εξοικειωμένη με τη γραφή του και ειδικά σε αυτοβιογραφικό βιβλίο. Είχα ακούσει απ όλους τα καλύτερα σχόλια για το «Το βιβλίο της Κατερίνας», όμως δεν είχα καταφέρει να το διαβάσω. Οπότε, το «Μικρό χρονικό τρέλας» ήταν η πρώτη μου επαφή με τον "αυτοβιογραφικό Κορτώ". Με συντάραξε και με συνεπήρε. Το τελείωσα σε ένα 24ωρο νιώθοντας ένα απίστευτο βάρος κατά την ανάγνωσή του αλλά και τρομερό ενδιαφέρον. Μία οπτική που σπάνια συναντάς και δεν μπορεί παρά να σε συγκλονίσει.
Με χιούμορ και άπλετο αυτοσαρκασμό, ο συγγραφέας μας παίρνει από το χέρι και μας ταξιδεύει στα άδυτα του μυαλού του όταν εκείνο φαίνεται να παραδίνεται. Η παράνοιά του αλλά και το αντίκτυπο που έχει στους φίλους και την οικογένειά του εωσότου αντιμετωπιστεί τελείως μετά τη νοσηλεία του για λίγες ημέρες στο Δρομοκαϊτειο, είναι όλο το βιβλίο. Το μαγικό στην ανάγνωσή του ήταν πως μπορείς να δεις ακριβώς τις στιγμές που το μυαλό του κομματιαζόταν, όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος, αλλά και την αναδόμησή του αργότερα με μία βαριάς μορφής κατάθλιψη, προκειμένου να ανασυγκροτηθεί.
Επίσης, δε θα μπορούσα να παραλείψω να αναφέρω το εξαιρετικό εξώφυλλο του. Ουσιαστικά, νομίζω πως επαναλαμβάνω συνεχώς το πόσο υπέροχο ήταν το βιβλίο, όμως ειλικρινά, δεν υπερβάλλω. Πραγματικά, το «Μικρό χρονικό τρέλας» ήταν ένα υπέροχα συναρπαστικό ταξίδι στο μυαλό ενός ανθρώπου την πιο σκοτεινή του στιγμή.
Ήταν τρομαχτικό, γιατί βάζει τον αναγνώστη κατευθείαν μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου που παθαίνει ψυχωσικό επεισόδιο και παρακολουθούμε το μυαλό να αποδομείται και να ανασυγκροτείται συνεχώς. Στιγμές διαύγειας και απόλυτης παράνοιας θα διαβάσεις στο βιβλίο που είναι πέρα για πέρα αληθινό. Δεν αναλώνεται τόσο στις εξηγήσεις, ούτε στις αιτίες, εστιάζει σε αυτές τις ημέρες και προσφέρει μία συγκλονιστικά αληθινή ματιά στο μυαλό ενός ανθρώπου που πάσχει από ψύχωση.
Πέρα από το «Η βιογραφία μίας σκύλας» δεν είχα διαβάσει κάτι άλλο από τον συγγραφέα οπότε δεν ήμουν εξοικειωμένη με τη γραφή του και ειδικά σε αυτοβιογραφικό βιβλίο. Είχα ακούσει απ όλους τα καλύτερα σχόλια για το «Το βιβλίο της Κατερίνας», όμως δεν είχα καταφέρει να το διαβάσω. Οπότε, το «Μικρό χρονικό τρέλας» ήταν η πρώτη μου επαφή με τον "αυτοβιογραφικό Κορτώ". Με συντάραξε και με συνεπήρε. Το τελείωσα σε ένα 24ωρο νιώθοντας ένα απίστευτο βάρος κατά την ανάγνωσή του αλλά και τρομερό ενδιαφέρον. Μία οπτική που σπάνια συναντάς και δεν μπορεί παρά να σε συγκλονίσει.
Με χιούμορ και άπλετο αυτοσαρκασμό, ο συγγραφέας μας παίρνει από το χέρι και μας ταξιδεύει στα άδυτα του μυαλού του όταν εκείνο φαίνεται να παραδίνεται. Η παράνοιά του αλλά και το αντίκτυπο που έχει στους φίλους και την οικογένειά του εωσότου αντιμετωπιστεί τελείως μετά τη νοσηλεία του για λίγες ημέρες στο Δρομοκαϊτειο, είναι όλο το βιβλίο. Το μαγικό στην ανάγνωσή του ήταν πως μπορείς να δεις ακριβώς τις στιγμές που το μυαλό του κομματιαζόταν, όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος, αλλά και την αναδόμησή του αργότερα με μία βαριάς μορφής κατάθλιψη, προκειμένου να ανασυγκροτηθεί.
Επίσης, δε θα μπορούσα να παραλείψω να αναφέρω το εξαιρετικό εξώφυλλο του. Ουσιαστικά, νομίζω πως επαναλαμβάνω συνεχώς το πόσο υπέροχο ήταν το βιβλίο, όμως ειλικρινά, δεν υπερβάλλω. Πραγματικά, το «Μικρό χρονικό τρέλας» ήταν ένα υπέροχα συναρπαστικό ταξίδι στο μυαλό ενός ανθρώπου την πιο σκοτεινή του στιγμή.
Displaying 1 - 30 of 126 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.