ŷ������

Άτυπο (;) σίκουελ του Βιβλίου της Κατερίνας. Αν ήμουν (;) κακός θα έλεγα ότι θα μπορούσε ο συγγραφέας να σκεφτεί "Αφού χτύπησα εκδοτικό τζακ-ποτ με την ψυχική αρρώστια-και τον θάνατο-της μητέρας μου, ας συνεχίσω με την δική μου ψυχική ασθένεια". Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι ο λατρεμένος Αύγουστος σκέφτηκε έτσι. Αλλά η Κατερίνα υπήρξε μια -enter cliché- κατάθεση ψυχής, μια προσπάθεια αυτολύτρωσης από τον θάνατο της μητέρας του. Το έκανε ο Χωμενίδης στη Νίκη, ο Ζουμπουλάκης στο Η αδερφή μου, μέχρι και ο Κανάκης για τον πατέρα του. Και στην Κατερίνα, μέσα από την εξιστόρηση της ζωής της ίδιας του της μητέρας, μέσα από μία family saga ψυχοπάθειας, ο Κορτώ ήξερε να πατήσει όλα τα σωστά κουμπιά για να πάει από το Ειδικό στο Γενικό, καθήκον της Τέχνης, κατακτώντας την συγκίνηση.
Εδώ η περιγραφή του σύντομου ψυχωσικού επεισοδίου του σχεδόν, λυπάμαι, ενοχλεί, και ενδιαφέρει ίσως μόνο τον ίδιο και την οικογένεια του. Εξάλλου, παραείναι ακριβής. Μέσα στο ψυχωσικό του επεισόδιο θυμάται όχι μόνο τις διάφορες του φάσεις -νόμιζε ότι ήταν ο Δαλάι Λάμα, ο Διάβολος, συνωμοσιολογιακές θεωρίες κτλ- (πότε Βούδας, πότε Κούδας), αλλά θυμάται ακόμη με λεπτομέρειες και τι τραγούδι άκουγε, τι σειρά έβλεπε ! Άσε που πετάει μες την "πλοκή" 2-3 φορές τον Γρηγορόπουλο (Δεκέμβρης του 2008, να θυμίσω), περνάει και από το σημείο που σκοτώθηκε αφήνοντας σοκολάτες , ενώ είχε πάρει τους δρόμους, κυριολεκτικά εν μέσω σοβαρού ψυχωτικού επεισοδίου ; Έλα ρε Αύγουστε ! Αυτοαναφορικότητα που σχεδόν την βαρέθηκα (θα μου πεις τι περίμενες να διαβάσεις ;). Σαν να διαβάζω ποστ του Κορτώ στα social media... πάλι τα τσιγάρα, οι σοκολάτες, το Αρνί, το Κουτάβι...
Και ενώ υπάρχουν κάποια σημεία συγκίνησης, όταν μες το παραλήρημα του νομίζει πως βλέπει τη νεκρή μητέρα του στο πρόσωπο της φίλης του Λώρης (μάλλον η βιβλιοκριτικός Λώρη Κεζά) και της συντρόφου του πατέρα του Χριστίνας (είπαμε, ξέρει να πατάει όλα τα σωστά κουμπιά της συγκίνησης) ή όταν μπαίνει στην "πλοκή" ο πατέρας του, κάπου με έπιασα να αδιαφορώ για τα ψυχικά παθήματα του νεαρού Κορτώ που μες το ψυχωσικό επεισόδιο του έκανε αναφορά στον Σάλιντζερ και τον Χατζιδάκη (γιατί τρέλα, τρέλα, αλλά έχουμε και ένα επίπεδο).
2 αστεράκια με βαριά καρδιά, ίσως είναι γύρω στα 2,5 (+), αλλά του κόβω το μισό, γιατί ήρθε η ώρα εκτός από αυτοαναφορικά πονήματα και ποστ στα social media (εκεί επιτρέπεται) να γράψει ένα μυθιστόρημα χωρίς το φάντασμα της Κατερίνας (και της ψυχικής ασθένειας εν γένει) να κάνει το παραμικρό γκεστ.