ŷ������

سال اولی که رفتیم خونه‌�� خودمون، دائم حس می‌کرد�� که جای چیزی خالیه. همه چیز خوب بود. نه، بی‌نظی�� بود. اما من گاهی مثل روح سرگردان توی خونه دنبال چیزی می‌گشت�� که نمی‌دونست�� چیه. یک شب خواب اتاق خودم توی خونه‌�� مامان اینا رو دیدم. اتاقی کوچیک ته یک راهروی بلند. تختم کنار دیوار بود و من ساعت‌ه�� به کنج دیوار می‌چسبید�� و با نور کم کتاب می‌خوند�� و فیلم می‌دید��. از خواب که بیدار شدم، فهمیدم چی توی این خونه کمه. هیچ جاش «مال من» نبود و جای مخفی شدن نداشت

وقتی بهش گفتم، کنار شوفاژ و کنج اتاق برام با پتو و متکا یک جا درست کرد. گفت بیا این لونه‌�� توئه. من اینجا نمیام مگر اینکه تو اجازه بدی. توی این هفت سال مهارت لونه سازیش برای من فقط بهتر شده. حالا تا غمگینم، مریضم، خستم یا حتی خیلی خوشحالم، برام لونه درست می‌کن�� و توش من سنگر می‌گیر��. اونجا جاییه که حس می‌کن�� دست دنیا بهم نمی‌رس��

این رو�� نوشتم که بگم من خوب می‌فهم�� «کازیمو» چرا یک روز از درخت بالا رفت و دیگه پایین نیومد. اونجا جاش بود. نقطه‌�� امنش. جایی که دست دنیا بهش نمی‌رسی��. اما می‌دونی�� مشکل کجاست؟ من زیاد که اونجا می‌مونم�� زندگی رو از دست میدم. انگار اونجا زمان متوقف میشه و دنیا کنارم حرکت می‌کن�� و من در حباب خودم بین کتاب‌ه�� و خواب می‌مون��. برای همین یکی از نشونه‌های�� که حالم بهتره،�� جمع کردن لونه‌س��. کازیمو اما هیچوقت لونه‌�� رو جمع نکرد و از جای امنش خارج نشد. برای همین با اینکه به روش خودش زندگی شگفت‌انگیز�� داشت، بخش زیادی از زندگی هم از کنارش رد شد

داستان عالی‌ای��. تقریباً هرچیزی که یک داستان خوب لازم داره رو داره. شگفتی، عمق، طنز، ماجراجویی، عشق. فقط چند فصل اون وسط حوصله‌�� رو کمی سر برد که سر همین کتاب پنج�� ستاره نشد

۱۴۰۲/۱۲/۲۸