ŷ������

Το «Νεαρό Άσπρο Ελάφι» είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα Χ.Α. Χωμενίδη που διάβασα και πραγματικά ενθουσιάστηκα τόσο με την πρωτότυπη τουλάχιστον για μένα πλοκή, όσο και με τον ανεπιτήδευτο χιουμοριστικό χαρακτήρα του βιβλίου, δίχως αυτό να το καθιστά απαραίτητα ένα ρηχό ανάγνωσμα. 
Ο λόγος του συγγραφέα είναι λιτός, αρκετά καθημερινός και λιγάκι “πιπεράτος��.
Λόγος έντονα εικονοπλαστικός, ανάλαφρος, διανθισμένος με πολλά στοιχεία προφορικότητας, που ρέει αβίαστα ξετυλίγοντας σταδιακά τα μπερδεμένα νήματα της ιστορίας φωτίζοντας στιγμές από το άγνωστο παρελθόν του κεντρικού ήρωα.
Καθώς οι σελίδες έρχονται και φεύγουν ο αναγνώστης παρασύρεται σε ένα αινιγματικό, μυστηριώδες ίσως ταξίδι.
Ένα ταξίδι γεμάτο σουρεαλιστικές κι αναπάντεχες καταστάσεις, που διακρίνονται για τον καθάριο χιουμοριστικό τους χαρακτήρα και την τέλεια ισορροπία που κρατούν πάνω στο επικίνδυνα τεντωμένο λεπτό σκοινί που διαχωρίζει την κωμικότητα απ' την γελοιότητα καταφέρνοντας να διατηρήσουν μία ασφαλή απόσταση από την δεύτερη.
Ο κύριος Χωμενίδης πλάθει επιτυχώς παράδοξα γεγονότα, τα οποία εκ πρώτης όψεως ίσως φαντάζουν κάπως εξωπραγματικά, ωστόσο τα προσεγγίζει και τα εντάσσει με τέτοια αληθοφάνεια, και φυσικότητα στην συνολική, εξελισσόμενη πορεία της πλοκής του, δίχως να φαντάζουν υπερβολικά και άτοπα, με αποτέλεσμα να πείθουν τον αναγνώστη για την ύπαρξη τους στα πλαίσια βέβαια του μύθου.
Ο συγγραφέας επιχειρεί κάτι αρκετά τολμηρό για τα συγγραφικά “χωράφια��, μιας και τους περισσότερους δημιουργούς νομίζω πως τους φοβίζει, κι αυτό δεν είναι άλλο από την “κραυγαλέα�� θα έλεγα ειρωνεία που διακατέχει ολόκληρο το βιβλίο του.
Διαβάζοντας το κανείς θα παρατηρήσει πως ο κύριος Χωμενίδης δεν διστάζει να σχολιάσει και να απομυθοποιήσει μέσω του πρωταγωνιστή του με έντονα καυστικό τρόπο κάποια πρόσωπα, τις ανθρώπινες σχέσεις, μερικούς θεσμούς όπως η οικογένεια και ο γάμος, αλλά και τον συγγραφικό κόσμο, κυρίως λόγω του επαγγελματικού ρόλου του πρωταγωνιστή του, ο οποίος όπως ήδη έχει αναφερθεί είναι συγγραφέας. 
Γεγονός που νομίζω πως αποτελεί ένα ιδιαίτερα ευφυές εύρημα ώστε ο κύριος Χωμενίδης να αποστασιοποιηθεί κατά κάποιον τρόπο από τον δικό του ρόλο ως συγγραφέα και με την χρήση αυτού του ρόλου μέσω του ήρωα του να ασκήσει κριτική έχοντας ως δέκτη τόσο τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και τον υπόλοιπο συγγραφικό κόσμο σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν, την εμπορευματοποίηση του, καθώς ίσως και το κατά πόσο η δημιουργία ενός λογοτεχνικού έργου είναι αποτέλεσμα της αυθεντικής έμπνευσης του συγγραφέα που προέρχεται από τελείως προσωπικές, εσωτερικές διεργασίες στο μυαλό του συγγραφέα ή αποτέλεσμα της διαστρέβλωσης μίας πραγματικής κατάστασης την οποία είχε την τύχη να παρακολουθήσει από κοντά.
Κλείνοντας, ένα ακόμη στοιχείο του συγκεκριμένου βιβλίου που με έκανε να το ξεχωρίσω είναι το αισιόδοξο κι ελπιδοφόρο τέλος του (που φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω), το οποίο καταδεικνύει όχι μόνο την αγάπη του συγγραφέα για τη ζωή, αλλά και την πεποίθηση αυτού πως ό,τι κι αν συμβεί η ζωή συνεχίζεται!

ΠΗΓΗ: