ŷ������

روزها در راه من رو با خودش به پاریس برد، به صبح هایی که پدر همراه غزاله به مدرسه میرفت و گاهی قادر به قانع کردن دختر نبود و از پس سوال های بی پایانش بر نمی اومد، به شبهایی که پشت پیشخوان مغازه میخوابید و نمیخوابید، به لحظاتی که در نمایشگاهها روبروی عکسی اشک در چشمانش جمع میشد و گاهی که از خواندن کتابی خود را توبیخ میکرد ! به لحظاتی که با تن خود غریبه شده بود ولی باز ادامه میداد، سپاس از اویی که روزها در راه همراهم بود و این کتاب زیبا را برای روشنگری به من امانت داد.