ŷ������

دلم میخواد مثل لری تو یه خونه کوچیک زندگی کنم، کتاب بخونم و با آرامش زندگیمو پیش ببرم. هر وقتم که دچار روزمرگی شدم،کوله پشتیمو بردارم؛ از کشوری به کشور دیگه برم؛ از فرانسه و آلمان بگذرم، کوه ها و روستا هارو پشت سر بذارم و از شهرای متمدن عبور کنم و به هند،مهد عرفان برسم.
دیدن فرهنگ های مختلف و انسانهای رنگارنگ و خوندن کتابها هر انسانی رو به جواب سوالش نزدیک میکنه همان چیزی که باعث شد لریو از یه زندگی معقولانه دور کنه. افسوس که لری نیستم و وابستگی ها مثل زنجیری مانع از رسیدن به رویاها میشه.شاید خیلی از ماها آرزوی لری بودن داشته باشیم اما محافظه کاری بر ما غلبه میکنه و ترجیح میدیم مثل دیگران ادامه بدیم، همون تصمیمی که الیزابت گرفت و تا آخر عمرش تو دوراهی موند که چقدر تصمیمش درست بود و هیچ وقت هم نفهمید.
موام برخلاف همینگوی و گری و فیتز جرالد از عشق های اسطوره ای و مرگ معشوق و داستانهای فانتزی_ که تو دنیای واقعی خبری ازشون نیست_نمیگه بلکه روایت زندگی خودمون به صورت حقیقی و واقع بینانست.
با اینکه میتونست خیلی کوتاهتر باشه شاید هر 200 صفحه یه صفحه پیدا میشد که میتونستی بگی" وای موام عجب حرف جالبی!" با این حال روند شیرین و گیرایی داشت.و میشه راجع به شخصیت لری و الیزابت و سامرست موام و تک تک افراد ساعت ها نوشت و بازم کم نیورد.