ŷ������

3 1/2 Αστερακια.

Ο Αυγουστος, που απο την Κατερινα και μετα, ειναι αναμεσα στους αγαπημενους μου και οχι μονο για την συγγραφικη του ικανοτητα, εξεθεσε τον εαυτο του στο κοινο, βοηθώντας ολους τους αναγνωστες να εντρυφησουμε στο μυαλο ενος ψυχωσικου εν τη διαρκεια του επεισοδιου.Προσωπικα, τετοια θεματα με βρισκουν ''κατα πανω'' γιατι θεωρω σαγηνευτικα τα ορια του ανθρωπινου μυαλου και την ινα που χωριζει τη λογικη με την τρελα.

Σιγουρα το βιβλιο αυτό εγειρει συναισθηματα.Οχι σε τετοιο βαθμο , οπως η Κατερινα κυριως γιατι δεν εχουμε τη μαρτυρια ενος παιδιου για την αρρωστη και αυτοχειρα μητερα του αλλα τη μαρτυρια του ιδιου του ασθενη.Ως αυτοβιογραφικο μυθιστορημα φυσικα το βιβλιαρακι αυτο μοιαζει εξαιρετικα στον Αυγουστο, απο πολλες πλευρες.

Ο λογος και ο ρυθμος του ειναι φρενιασμενος,αγωνιωδης όπως αλλωστε το μυαλο ενος ανθρωπου που σε συγκεκριμενες στιγμες στροφαρει αναποδα.Νιωθω δηλδή, διαβαζοντας το βιβλιο τις στιγμες εκεινες της ''επιφανειας'' όπως νιωθω και τις στιγμες της νηνεμιας, που οπως εξηγει ο Αυγουστος ακολουθουνται απο μακρες περιοδους καταθλιψης.Μας μεταδιδει δηλαδή αψογα την υπερδιεγερση και την κατατονικοτητα ενοσω διαρκει το επεισοδιο.Το οποιο φυσικα, οσο συντομο ειναι τοσο επικινδυνο μπορει να αποβει για διαφορους λογους.

Ωστοσο,ενω το βιβλιο αυτο δε θα μπορουσα να ισχυριστω σε καμια περιπτωση πως ειναι κακο ή βαρετό καθως ειναι η αληθεια ενος ανθρωπου που βρεθηκε στο ματι του κυκλωνα και παροτρυνει τους ανθρωπους να σπασουν τα ταμπου ( ο Αυγουστος ειναι, αλλωστε, το καταλληλοτερο προσωπο για κατι τετοιο) κι να μιλησουν , να ενδιαφερθουν, να παραδεχτουν την ψυχική νόσο ώστε να ιαθουν, θαρρω πως πρεπει να αφησει αυτη τη ''συγγραφικη πηγη εμπνευσης '' πισω του.Γιατι εχει αμετρητο ταλεντο.Χειριζεται το λογο άψογα, το λεξιλογιο του ειναι φοβερο όποτε θεωρω πως ειναι ωρα να προσφερει στο κοινο του κατι περισσοτερο.Αναμενω την <<Ρενα>> που εκδιδεται στις αρχες του επομενου μηνα και αδημονω για το επονομαζομενο του ''τουβλο''...