ŷ������

"Η μόνη φιλοδοξία μου είναι να μην είμαι απολύτως τίποτα. Μου φαίνεται απόλυτα λογικό"

O γνωστός μηδενιστής Μπουκοφσκι, πεζός εδώ όσο ποτέ -ή και όπως πάντοτε- στην συλλογή διηγημάτων αυτή μιλάει για τα γνωστά, επαναλαμβανόμενα μοτίβα του κόσμου του: Η βρωμιά, η ευτέλεια, το σεξ -και σχεδόν καθόλου ο έρωτας, και ελάχιστα η αγάπη-, το ποτό (πάντα το ποτό) "-Γιατί πίνεις τόσο πολύ;
-Δεν ξέρω, ίσως επειδή βαριέμαι" η απάθεια ως τρόπος ζωής, το ξεπούλημα, ο ιππόδρομος, το χαγκόβερ, η φθορά, η θνητότητα, ο θάνατος "αυτό ήταν το χειρότερο πράγμα με τον θάνατο: ¨Ηταν ανιαρός.
Στεκόταν εκεί μπροστά σου σαν σκασμένο λάστιχο".

Σαρκαστικός κι επιτηδευμένα χυδαίος, σαν γριά πόρνη παραβαμμένη σε καπνισμένο μπαρ, ο Μπουκόφσκι μιλά κυρίως για τον εαυτό του μεσω του Χενρυ Τσινασκι, και περιπου αυτοβιογραφείται σε διάφορες παραλλαγές. Όλοι οι πρωταγωνιστές του είναι συγγραφείς και ποιητές. Όλοι του οι συγγραφείς και ποιητές είναι απαίσιοι άνθρωποι επειδή είναι υπέροχοι καλλιτέχνες. Παρασιτοζωούν, κοροιδεύουν τις γυναίκες, τις εκμεταλλεύονται για το σεξ και για μια στέγη πανω απ το κεφαλι τους, τους τρώνε τα λεφτά, ταίζοντάς τες ποίηση που τις συγκινεί και τις κρατα ερωτευμενες, μεχρι να τους πεταξουν εξω απο το σπιτι. Και τότε απαθείς, απλά καταφεύγουν στην επόμενη.
"Οι συγγραφείς ειναι οι πόρνες του σύμπαντος"

Μια ματιά στον υπόκοσμο της Αμερικής του Μεσοπολέμου, μια βουτιά στον υπόνομό της, μια σκληρή ειρωνική ματιά χωρίς αισθήματα -ούτε χαρά ούτε ενθουσιασμός ούτε θλίψη. Μόνο απαθής επιβιωση.
-Ζωές ξεπουλημένες, εκπορνευμένες, άσκοπες που ξορκίζουν τα συναισθήματα ως αρρώστια-
Μια σπουδή πάνω στην χυδαιότητα της ύπαρξης, την φθαρτότητα της σάρκας, την ειρωνεία ή την ματαιότητα της ζωής, την βεβαιότητα του θανάτου
"Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας και τ' αδειάσαμε καθώς το νοσοκομειακό έφευγε προς το Νότο με τη σειρήνα του να ουρλιάζει. Δεν ήταν ακόμα η σειρά μας"

3 αστερια για την ειλικρινή, νατουραλιστική, έξω-απ'-τα-δόντια και χωρίς καμμία ωραιοποιηση αφήγηση -σκόπιμη έλλειψη ακόμη και κοσμητικών επιθέτων. Δεν χωράνε στολίδια σ' έναν Βρωμικο Κόσμο- ενός τόσο ασχημου κόσμου αλήθεια, που, σχεδόν γοητευμένος, σχεδόν με δέος, αδυνατείς να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω του. Κρυφοκοιτάς με αποστροφή αλλά ηδονικά από την κλειδαρότρυπα. 1 επιπλέον αστέρι για το πικρά αστείο και ανελέητα σαρκαστικό σχόλιο σε κάθε επίλογο διηγήματος που αποδομεί ο,τι μόλις διάβασες.