ŷ������

با بیضایی بیگانه نیستم. چند تایی نمایشنامه و فیلمنامه ازش خونده بودم ولی به رسم پارسال، بعد از گوهر مراد سراغ آثار بیضایی اومدم و می‌خوا�� امسال اکثرشون رو بخونم. شب ضربت امام اول شیعه کلافه بودم از هیاهوی شهر و شب قدر دراز بود، پس به فال دست بردم بین نمایشنامه‌ه�� و همین کتاب بیرون اومد. نمی‌دون�� شروع خوبیه یا نه. خیلی نقدها خوب نیست ولی... من خیلی لذت بردم از متن نمایش. از اینکه پرده‌ه�� یکی در میون بین روایت داستان و صحبت بازیگرها می‌چرخی�� جذاب بود و خودش سیلان می‌دا�� به روایت.
کمی شعارزدگی تو داستان بود و نمادگرایی خنگ (مثل اون تکه‌ها�� کوچیکی که به فعالیت‌ها�� جناب آبدارچی می‌پرداخ��). دغدغه‌�� بیضایی نسبت به اقتباس رو باز هم اینجا می‌بینی�� (همون چیزی که تو سهراب‌کش�� هم بهش پرداخته). و اما مهمه نقدی که به بازنمودهای مضحک بعد از انقلاب از داستان‌ه�� و شخصیت‌ها�� مذهبی داریم. و راه‌کار�� هم که می‌د�� به نظرم بهتر از وضع موجود، اما نه بهترین راه ممکنه. (البته نه که من خودم صاحب نظر باشم و یا پیشنهاد جایگزینی داشته باشم.)
من شیفته‌�� نثر بیضاییم. موقع خوندن حس یه شاگرد نوپا رو دارم که از ذوق ظرفیت‌ها�� جدیدی که داره بهش معرفی می‌ش�� ذوق می‌کن�� و به خودش می‌لرز�� از شادی. من که از شروع با این نمایش راضیم کاملا.