Å·±¦ÓéÀÖ

İlginç bilgiler içeren, yoğun emek verilmiş bir araştırma. Müzik ve iktidar ilişkisini somutlaştıran örneklerle dolu bir kitap. Attali, Antik Yunan müzikli tiyatrosundan, Verdi'ye; cazın beyazların hakimiyetine geçmesinden The Doors'un popülaritesine kadar geniş bir skalada, Marksist bir perspektiften müziği ele alıyor. Kitap boyunca ikna olamadığım tek argüman, müziğin şiddeti yönetme aracı olarak değerli olduğu. Belki ayrıntılı ve ikna edici aktarıyordur, okurken kaçırmış olabilirim. Ama bu iddia bana sezgisel argümante edilmiş gibi geldi. 1900'lerin öncesinde kadınların müzikten uzak tutuluşunu da, müziğin toplumsal şiddeti yönetmekle ilgili olmasına bağlamış. Bu etkili aracın, erkek egemen bir alanda tutulmaya çalışılmasıyla ilişkilendirmiş. Müziğin yeniden üretimi ve tüketimi, fonograf bölümü de ilgimi çekti, belki Benjamin'le paralel okumak ve düşünmek verimli olabilir. Telif tarihi üzerine epey bilgi veriyor. Kitap genel olarak, dönemsellik vurgusu ile ilgi çekici hale geliyor. Okuyucuya, belli bir dönemin içinde olduğunu ve bu dönemin, paradigmaların geçici olduğunu da hatırlatma işlevine sahip bir kitap. Bundan 100 sene önce, ırkçı bir gündemle "Parmakları birleşmeyen ilkel yaratıkların yaptığı, müzik denilen ama aslında gürültü olan caza müsaade edilmemelidir. Kölelerin başında biri olmazsa işte ortaya bu gürültü çıkar" gibi berbat düşüncelerin, saygın müzik dergilerinde yer aldığını görmek, epey ders niteliğinde.