ŷ������

قبل از اینکه خواندن و نوشتن یاد بگیریم تمام شعراشو حفظ شده بودیم.
ستاره بدیم به شعرش؟ یا مثلا نقاشیاش؟ یا به تاثیری که روی حال و هوای بچگیمون گذاشته؟ که هنوز که هنوزه وقتی اسم حسنی بیاد یا طرح جلد کتابشو ببینیم، ناخودآگاه توی ذهنمون میخونیم:
توی ده شلمرود حسنی تک و تنها بود...
ما بهترین دوران بچگی رو داشتیم، چیزی که بچه های الان قادر به تجربه اش نیستن.
تکنولوژی�� رو بعدها هم میشه تجربه کرد، همون طور که ما توی این سن و سال داریم تجربه میکنیم. اما اون حال و هوای ما رو این نسل جدید کِی میتونه بچشه؟؟