ŷ������

رویکرد یالوم در داستانهای این مجموعه، رویکرد متفاوت و به نظرم پرریسکی است. توجه اصلی به یادگیری درمان گر، در فرآیند درمان معطوف است؛ یعنی آنچه بیمار می تواند به درمان گرش بیاموزد. ریشه اصلی این طرزفکر هم در موخره آشکار می شود که یالوم می خواهد در برابر قرائت ارتودکس و مکانیکی از روان درمانی بایستد و روشی دینامیک تر عرضه کند. خطر بزرگ هم زیر سوال رفتن اعتبار روان درمانی، و غیرعلمی شمردن آن است؛ مسئله ای که حتی در اواخر کتاب به آن اشاره می شود. با این حال، یالوم تلاش کرده تا واقعیت ها را بگوید و هم درس و هم داستانی برای خواننده روایت کند

فارغ از ریتم کند و نگاه آموزشی داستانهای ابتدایی، گرچه حتی طولانی ترین آنها در میانه کتاب هم نکات زیادی برای یادگیری داشت، دو داستان خیالی انتهای کتاب برایم جذابیت بیشتری داشتند. بویژه داستان علمی تخیلی نهایی که مسیر فکری جالب و متفاوتی داشت و شاید حتی برای من شنیدنش از زبان یالوم غیرمنتظره بود. به نوعی یالوم اثبات کرد که شاید توانایی بیشتری در خلق صحنه های روان درمانی و بیان پیچیدگی های آنها در قالب داستانهای تخیلی دارد، تا در روایت ماجراهای واقعی. و شاید معروفیت داستانهایش درباره نیچه و شوپنهاور هم به این دلیل باشد