ŷ������

Ο Μαξ Φρις δεν είναι πραγματικά ένας μυθιστοριογράφος ιδεών. Είναι σπουδαίος δραματουργός ιδεών.

Ζούμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε τις ιδέες μας μέσα απο την καθημερινότητα μας προσπαθώντας να κατανοήσουμε κάθε νόημα αυτών των καθημερινών συνηθειών και καταναγκασμών.

Η ανθρώπινη τάση που αποτυπώνεται καθαρά και περίτεχνα μεταξύ της λεπτομέρειας της κάθε στιγμής και της φαντασιώσης των μεγαλύτερων φιλοδοξιών μας, σοφές και παράλογες, κάνουν αυτό το μυθιστόρημα έργο αυτογνωσίας.

Δεν είμαι ο Στίλε��... γράφει, και μας οδηγεί σε πολλά συμπεράσματα και βαθιές σκέψεις.

Η περίεργη ιστορία ζωής του Ανατόλ Λούντβιχ Στίλε�� ως γλύπτης, σύζυγος, εραστής, αιχμάλωτος, ξένος, ενοχικά απενοχοποιημένος.
Είναι κομμάτι ψυχικής μελωδίας και έχει γεύση απο Καμύ, άρωμα απο Κάφκα, αίσθηση απο Ντοστογιέφσκι και λίγο αδιανόητη πικρία απο Μπέκετ.
Έτσι, γίνεται αξιόλογο κείμενο, απαράμιλλα κλασικό της σύγχρονης λογοτεχνίας.

Καλύπτει όλα τα θέματα του σύγχρονου ανθρώπου, κυρίως τον αγώνα για την προσωπική ταυτότητα και την αλλοτρίωση της ψυχής που οι περισσότεροι στην εποχή μας έχουν εγκαταλείψει σε μεγάλο βαθμό πλήρως.

Ο Φρις, σαν ψυχίατρος και καλλιτέχνης μας παρουσιάζει το χαρακτήρα του Στίλε�� αξέχαστο και καταστροφικό. Διεισδυτικό και τόσο έντονα γνώστη της ψυχικής φρίκης που πονάει βαθιά αναζητώντας τη λήθη.
Ειναι εγκληματίας, όχι κοινός, κενός, στυγνός, αμείλικτος δολοφόνος συνείδησης και μακελάρης συναισθημάτων.
Είναι ένας αντιρρησίας ζωής με στόχο την απόλυτη αποδοχή του εαυτού του - όχι κατ’ανάγκ�� με θετικό τρόπο.
Αυτοεπιβεβαίωση όχι ως ικανοποιητική εξέλιξη αλλά σαν ενα είδος παραίτησης σε μια απελπισμένη σοφία. Μια καταξίωση ατομική που είναι τόσο ειλικρινής και θλιβερή όσο και απαραίτητη.

Ένα μακρινό ταξίδι τελειώνει και με έκπληξη δυσαρέσκειας ανακαλύπτουμε πως μας περιμένει το άτομο που θέλαμε. Το πρόσωπο που δεν μπορούμε να του ξεφύγουμε όσο σκληρά προσπαθούμε και αγωνιζόμαστε, ο αληθινός μας εαυτός. Καταδίκη να είσαι αυτός που είσαι.

Απο άποψη πλοκής είναι ένα πολυ πλούσιο έργο και πολυεπίπεδο.
Εξ αρχής ο αναγνώστης καλείται να ανασκευάσει θεωρητικά ολόκληρη την ιστορία αναζητώντας την αλήθεια.
Υπάρχουν μικρότερες ιστοριούλες ονειρικές οι οποίες με την πρώτη ματιά φαντάζουν αποκομμένες απο το κεντρικό θέμα. Όταν ανακαλύπτεις πως πρόκειται για παραβολές κατανοείς ότι απεικονίζουν το συναισθηματικό υπόβαθρο του Στίλε��, ο οποίος άμεσα ή έμμεσα αναφέρεται πάντα στον εαυτό του.

Ένας κρατούμενος στις Ελβετικές φυλακές που αρνείται την ταυτότητα που το προσδίδουν και υποφέρει με οποιονδήποτε πνευματικό συμβιβασμό.

Προσπαθεί μέσα από τα σημειωματάρια που γράφει να πείσει και να πειστεί πως δεν είναι ο αποτυχημένος καλλιτέχνης Στίλε�� που εξαφανίστηκε για έξι χρονια αφήνοντας πίσω του μια σύζυγο που αγαπούσε μέχρι μίσους, μια ερωμένη, και μερικά πολιτικά σκάνδαλα.
Δεν πολέμησε πότε στον Ισπανικό εμφύλιο, δεν δολοφόνησε -μεταφορικά- αγαπημένα πρόσωπα, δεν έζησε το κενό της σχέσης του ως γεγονός, που συμπερασματικά καταλήγει πως δεν ήταν ποτέ ευτυχισμένοι μεταξύ τους, δεν γνωρίστηκαν ποτέ, επομένως είναι για πάντα ενωμένοι.

Ο Στίλε�� εξοργισμένος, παραπλανητικός και επιθετικός ουρλιάζει το όνειρο του.
Είναι κάποιος άλλος. Ένας αμερικανός αγρότης, καουμπόη και δολοφόνος. Ανάμεσα σε Μεξικό, Τέξας και Β. Καλιφόρνια επιλέγει τον άλλο του εαυτό και αναζητά ευτυχία.
Το θέμα της αλήθειας σε σχέση με την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την προσδοκία, την ενοχή και την ίδια την ύπαρξη μέσα απο τις προσωπικές σχέσεις κυριαρχεί.
Ο αναγνώστης καλείται να ανακαλύψει αφού πρώτα κρίνει σωστά ή λάθος απο ποια πλευρά είναι η αλήθεια.

Ομολογουμένως δεν γίνεται να υπάρχουν περισσότερες απο μία αλήθειες, ή μήπως γίνεται...;

🔆🆘❌�DZ❌�ļ️🆘🔆

Καλή ανάγνωση
Πολλούς ασπασμούς.