ŷ������

"ای خدا، آدمی مثل من که حقیقت برایش جای ثابتی ندارد، چطور ممکن است رام شود؟ چطور ممکن است"


گاهی وقت ها نیازه همه چیز و رهاکنی و بری یه جای دور یا یه سفر دور و دراز، اونم زمانی هست که شما در زندگی روزمره به خودت فرصت توقف، آرامش و تامل کردن نمیدی، اونجاست که یواش یواش زندگی برات غیره قابل تحمل میشه.
( در دنیایی که بیکاری، استراحت، و آرام کارکردن بی ارزشی است).

(داستان هندرسون هم همینطوری هست (بعد از اینکه کتاب خوندم با قاطعیت می تونم بگم ، هندرسون پیش فعالی بزرگسالی داشت
وقتی زندگی براش غیره قابل تحمل شده بود تصمیم گرفت همه چیز و رها کنه بره آفریقا شاید گمشده‌اش�� پیدا کنه، گمشده اش کسی نبود جز خودش، سالها بود به خودش اجازه تامل درباره خودش نداده بود، در سفر بود که فرصت کرد خودشو بهتر بشناسه.

" احمق جان، آن چیزی که قاتل جانت شده، روح خود توست.
تویی که داری دنیا را این طوری می‌ساز��.
واقعیت خود تو هستی، خود تو."

شیری که در داستان با اون مواجه شده بود روح طغیان کرده‌�� خودش بود که همیشه می‌ترسی�� با اون مواجه بشه و حالا تونسته بود با تمام ترس‌های�� مواجه بشه و ترس حقیقی و احساس کنه.
در سفر هست که شما اجازه مواجه‌شد�� با خودِواقعیتو پیدا می کنی و درون خودت کندوکاو می کنی، اونجاست که با شناخت خودِواقعیت، تمام خوبی‌ه�� و بدی‌ها�� خودتو می پذیری، بدون نیاز به اینکه وانمود کنی باید چطور باشی. سفر نقاب از چهره بر میداره.
هندرسون تصور می کرد نترس‌تری�� آدم دنیاست جنگ دیده و ماجراجو، ولی فراموش کرد، ترس واقعی در مواجه با خود واقعیست، اگر با آن مواجه شدی و پذیرای آن شدی به آرامش حقیقی می‌رس��.و هندرسون با شناخت خود در نهایت به آرامش رسید و به زندگی بازگشت.