ŷ������

براى دست يافتن به ناشناخته هاى ذهن و رفتار، افراد مختلف در طول زمان، مسيرهاى مختلفى ارائه دادن. از "ايد-ايگو-سوپرايگو"ى فرويد و آركه تايپ هاى يونگ، تا طرحواره هاى روانى و ناخودآگاه كاوى هاى اروين يالوم.
فكر ميكنم از بين همه شون، اين تحليل رفتار متقابل ساده تر و ملموس تره. وقتى داشتم كتاب رو ميخوندم سعى ميكردم همزمان تو ارتباطات روزمره م ازش استفاده كنم و حيرتا كه جواب ميداد. ميديدم كه چه جورى ميتونم از بالغ به كودك شيفت كنم و دراما بسازم، يا كه در والد خودم فرو برم و همه رو نصيحت كنم. به سادگى ميشه در كاربرد اين نظريه ماهر شد. يه جا نويسنده گزارش ميكنه كه با تمرين "والد-بالغ-كودك" تونسته حتى در رفتار كودكان عقب مانده ى ذهنى اصلاحاتى داشته باشه كه حقيقتاً كلاه از سر برميدارم براى اون لحظه. و اين باعث ميشه فكر كنم اگه همه ى جوانان ميخوندنش و مهارتش رو كسب ميكردن، جامعه ى كم تنش ترى داشتيم.
هرچند، خوش بين نيستم به اين كه اين نظريه بتونه مشكلات رو از ريشه حل كنه. نويسنده ميگه جلوى پرخاش كردن كودك رو بگير؛ ولى اين كه اصلاً چرا كودك پرخاشگر شده رو چى كار كنيم؟
نويسنده ميگه "هرجا شك كردى، نوازش كن"
گزاره ى قشنگيه؛ ولى آيا نوازش بر هر درد بى درمان دواست؟
نميدونم.