ŷ������

تراویس برای من نماد انسانی هست که از سمت جامعه طرد و به انزوا کشیده شده، با روانی آسیب‌دید�� و متزلزل. تنهاست، ارتباطش با خانوده قطع شده و هیچ دوست و آشنایی نداره. از لباس نظامی و سابقه‌�� خدمتش توی نیروی دریایی می‌ش�� فهمید که حداقل مدتی رو در ویتنام جنگیده. بی‌خوابی‌ها�� تمام نشدنیش و آرام‌بخش‌ه�� و الکلی که مصرف می‌کن�� نشون می‌د�� جامعه چه بلایی به سرش آورده. برخورد بتسی با صداقت و شاید نابلدی تراویس در رابطه، تیر آخری بود برای به جنون کشوندنش. از اواسط فیلمنامه من انتظار رفتار جامعه‌ستیزانه‌تر�� رو از تراویس داشتم، اما در آخرین لحظه نوک پیکان خشم و انزجارش به سویی دیگه چرخید و به رستگاری رسید، چیزی که برای من قابل پیش‌بین�� نبود(فیلمش رو ندیده بودم هنوز). در مورد جنبه‌�� اخلاقی واکنش پایانی تروایس فارغ از هر انگیزه‌خوانی‌ا�� می‌ش�� مفصل به گفتگو نشست. این سکانس رو به عنوان محرک حلقه کند و کاو از کل فیلم جدا کردم

Travis struggles up and collapses on the red velvet sofa, his blood-soaked body blending with the velvet. He looks helplessly up at the officer. He forms his bloody hand into a pistol, raises it to his forehead and, his voice croaking in pain, makes the sound of a pistol discharging: Pgghew! Pgghew!