ŷ������

پس از چهل روز و چهل شب رياضت بالاخره فهميد موفق شده است. نه در صدايي کرد و نه پرده تکاني خورد. سکهء نور هم، مثل يک سکهء طلا، هنوز بر موزائيک‌ها�� و حالا بر گوشهء طرف راستِ اين پايين افتاده بود. فقط بويي، مثل نخي نازک از ميان بوي عود و کندر مي‌آمد�� که انگار بوي چرم کهنه و خيس‌خورد�� بود و داشت نشت مي‌کر�� و مثل کلاف مي‌ش�� و حتي ضخيم‌ت�� که وقتي هم سر تکان مي‌دا�� باز بود. در نسخه آمده بود که درست جلو رويتان مي‌ايستد�� دو دست بر سينه، و به زباني شکسته‌بسته�� مثل کشيدن تيزي ريگي بر جام پنجره، مي‌گوي��: «منم غلام حلقه به گوش شما. امر بفرماييد.» اما ميرزا هر چه نگاه کرد جلو رويش کسي نبود. حتي پشت سر و دو طرفش هم نبود. بايستي به بلندي يک کبوده مي‌بو�� که تا سرش به سقف نخورد پشت خم کند. شايد مي‌توانس�� سقف را به زور بازو يا جادو از جا بکند، آن وقت سرش مي‌رسي�� به ابرها. نکند اصلاً بر اثر اين همه رياضت که قوت روزانه‌ا�� را رسانده بود به يک بادام، چشمهاش کم‌س�� شده بود؟ چندبار پلک زد. بعد هم دست دراز کرد و عينک دسته‌شاخي‌ا�� را از توي جلد عينک درآورد، با پتهء پيراهن سفيد، دشداشهء عربي‌اش‌�� پاک کرد و به چشم زد. صبح شده بود، و به جاي آن يک سکه، چند رنگ نور از پنجرهء خورشيدي بر پشت ترنج قالي لوله‌کرد�� افتاده بود. قاب قدح بزرگ را هم بر رف ديد. قليان خودش هم کنار تخته‌پوست�� بود. حتي سبيل تاب‌داده�� ناصرالدين‌شا�� را بر بدنهء کوزهء بلورش مي‌ش�� ديد. سر قليان خاموش بود. چهل روز بود که کف�� نفس کرده بود و حالا دلش براي يک پک دود غنج مي‌زد�� …��