ŷ������

داستان های محبوبم، نارنجی (برای تلاشی که توی این داستان برای دیدن دنیا از دید یه پیرمرد بازنشسته انجام شده بود)، طهران و بعد از کوچه سوم (برای تلاشی که جهت ایجاد لحن توی این دو داستان انجام شده بود و همچنین ترکیب دو داستان در داستانِ طهران) بودند
داستان های کمتر محبوبش هم برام ویرجینیا وولف و ملالت بودند. حرفی که می تونم در موردشون بزنم این بود که به شدت شبیه هم بودن و اینکه استفاده از شخصیتِ اصلیِ نویسنده، توی اون ها خوب جا نیفتاده بود (برعکس داستان طهران) و کمی هم به کلیشه های رایج زنانِ ناراضی از وضعیتشون و نویسنده های بد و بیراه گو به زمین و زمان نزدیک شده بودند :)
ولی در کل تجربه مثبتی بود و امیدوارم در آینده باز هم کتابی از خانم بخشی بخونم.