ŷ������

نگاه‌تا�� می‌کن��. نگاه‌تا�� به اطراف است، به گرما، به آبِ بی‌موج�� رودخانه، به تابستان و نیز به دوردست‌ه��. با دست‌های�� به زیرِ چانه، دست‌های�� سفید و بسیار زیبا، نگاه می‌کنی�� بی‌آن‌ک�� ببینید. بی‌آن‌ک�� کوچک‌تری�� حرکتی بکنید، از من می‌پرسی�� چه شده. من مثل همیشه می‌گوی�� که هیچ؛ که نگاه‌تا�� می‌کن��.
نخست حرکتی نمی‌کنی�� و من، از همان‌ج�� که نشسته‌ام�� لبخندی در چشمان‌تا�� می‌بین��. می‌گویی��:
ــ شما از این محل خوش‌تا�� می‌آی��. روزی در کتابی خواهد آمد؛ این میدان‌گاه�� این گرما، این رودخانه.
به گفته‌تا�� پاسخی نمی‌ده��. نمی‌دان��. به شما می‌گوی�� که سر درنمی‌آورم�� آن هم بی‌مقدّم��. کم پیش می‌آی�� که این چیزها را بدانم.