ŷ������

“تنها چيزي كه در جهان جاي هراس دارد، وضعيت متحجر است، وضع بي تحرك احتضار؛ و تنها چيزي كه ارزش شادماني دارد وضعي است كه در ان نه تنها فرد كه كل جامعه، در حال مبارزه اي مداوم براي توجيه خويش است، مبارزه اي كه به وساطت ان جامعه بتواند جوان شود و به اشكال زندگي جديدي دست يابد”
― ��گل

“من روی زمین های سرد بسیاری به خواب رفته ام
زمین بیمارستان
زمین بازداشتگاه
و حتی زمین سرد ِ خانه کوچک خودم
اما باور کن روی هیچکدامشان
به اندازه آغوش بی تفاوت تو
یخ نکرده ام”
― میلاد تهرانی

“«...دست های مونتالی را در چنگ گرفت وآنها را غرق در بویه‌ها�� سوزان و اشک ساخت:
-پدر همرا ما بیایید! شمارا با این دنیای مرده کشیشان و بت‌ه�� چه کار؟آنان آکنده از غبار قرون گذشته‌اند�� پوسیده‌اند�� فاسد و آلوده‌ان��! از این کلیسای طاعون زده خارج شوید! همراهِ ما بیایید و قدم در روشنایی بگذارید! پدر، این ماییم که زندگی و جوانی هستیم؛ این ماییم که بهار جاویدیم ؛این ماییم که آینده‌ای��! پدر سپیده‌د�� بر فراز ماست آیا می‌خواهی�� حصه خود را در طلوع آفتاب از کف بدهید؟ بیدار شوید و بگذارید کابوس‌ها�� هراس‌انگی�� گذشته را از یاد ببریم، بیدار شوید، و ما باز زندگی را از سر می‌گیری��! پدر(مقّدس) من همیشه شما را دوست داشته‌ا��. همیشه حتی آن زمان که مرا کشتید آیا می‌خواهی�� بار دیگر مرا بکشید؟...»”
― اتل لیلیان وینیچ

“تن��ایی یک جور سنگینی است. مثل لاشه‌�� خرگوش. گاهی هم سنگین‌ت��. مثل وزن شغالی که دور گردن افتاده باشد. روشنک می گفت آدم عادت نمی کند هر روز صبح بعد از بیدار شدن فقط خودش را ببیند. باید کسی دور و بر آدم باشد. توی زندان لااقل آدم تنها نیست”
― پیمان اسماعیلی, نگ��بان