ŷ������

Είναι κανα δυο μέρες που τελείωσα το συγκεκριμένο βιβλίο και για να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας προσπαθώ να σκεφτώ γιατί ακόμα δεν έχω βρει 100% ποια είναι είναι η ακριβής μου διάθεση απέναντι του.
Και εξηγούμαι. Αρκετές φορές από τούτο έδω το μετερίζι έχω αναφερθεί στην ανάγκη που έχω ως αναγνώστρια που πιστεύει στο ταλέντο του Αύγουστου Κορτώ να διαβάσω κάτι διαφορετικό από εκείνον, κάτι που να μην έχει σχέση με την ιστορία ζωής του την ενδιαφέρουσα, πιασάρικη και συνάμα συνταρακτική μεν, που πλέον όμως έπαψε να είναι το ίδιο δυνατή με την πρώτη φορά που θα τη διαβάσεις δε. Δε θέλω να μαι καταδικαστική και να πω σκληρά και ψυχρά ότι έλα μωρέ βρήκε ο άνθρωπος τωρα την κότα με τα χρυσά αυγά και θα την αναμασάει μέχρι να πεθάνει γιατί τον θεωρώ αρκετά ευφυή και ταπεινό άνθρωπο για να το κάνει αυτό παρόλο που έχει σίγουρα περάσει από το μυαλό μου και ίσως το χω γράψει κιόλας σε στιγμές αναγνωστικής απόγνωσης, όμως επειδή σε γενικές γραμμές τον παρακολουθώ στα μέσα στα οποία εκφράζεται νιώθω ότι ακόμα και εκείνος το ψάχνει και κάθε μέρα για εκείνον είναι ένας αγώνας για να είναι καλά και αυτό τον αγώνα μου είναι δύσκολο να μην τον αναγνωρίσω γιατί στην τελική ποιοι είμαστε εμείς να πούμε σε κάποιον πως θα εκφράσει την οδύνη του.
Το μικρό χρόνικό τρέλας λοιπόν στεγνά εγωιστικά και αυστηρά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η συνέχεια του επεισοδίου 1 που ήταν το βιβλίο της Κατερίνας. Από άλλη οπτική βέβαια αυτή τη φορά με αρκετά από κείνα τα στοιχεία μην πω όλα που τον κάνουν να ξεχωρίζει σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και του έχουν χαρίσει δημοφιλία. Και ξέρεις ότι αυτό θα διαβάσεις και ενώ κάποιοι από μας δεν το εγκρίνουμε και αναπτύσσουμε σχέσεις έρωτα και μίσους με τα βιβλία του πάλι τον ξαναδιαβάζουμε.
Από την άλλη δε μπορείς να μη βρεις στιγμές που θα σε αγγίξουν, θα σε προβληματίσουν, θα σε στενοχωρέσουν και αν μη τι άλλω δε θα σε βάλουν έστω για ένα δευτερόλεπτο στη θέση να σκεφτείς για ακόμα μια φορά ΘΕΕ μου τι έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος και πόσο δύναμη έχει και καταφέρνει και στέκεται ακόμα στα πόδια του. Δε μπορείς έστω για ένα δευτερόλεπτο να μη σε λούσει κρύος ιδρώτας στη σκέψη ότι θα μπορούσες να γίνεις μάρτυρας ή να βιώσεις μια αντίστοιχη κατάσταση. Θέλει και λίγο σθένος να το ξαναζήσεις ξανά έστω και αν ξέρεις ότι καταγράφοντας το βίωμα σου αυτό θα πληρωθείς.
4 αστεράκια τελικά γιατί έτσι ας μην το πολυψάχνω και τόσο και εύχομαι πραγματικά να ναι κοντινή η μέρα που τα φαντάσματα του παρελθόντος θα ναι πολύ μακριά του και θα αφοσιωθεί στο καλύτερο μέλλον που μπορεί να τον περιμένει στη γωνία αν εκείνος αποφασίσει ότι θέλει να γίνει μέρος του.