ŷ������

Τελειώνοντας αυτό το έργο των χιλιάδων σελίδων αποκλείεται να είσαι ο ίδιος άνθρωπος, αυτός που ήσουν, όταν με δέος και άγνοια ξεκίνησες να μπαίνεις στον σκληρό κόσμο των ναρκωτικών του Προύστ.

Είναι πραγματικά αρρωστημένος εθισμός η γραφή του σαν τον κρυφό, απαράδεκτο, έντονο,παράνομο, διεισδυτικό, απαιτητικό, κτητικό, δοτικό, παθιασμένο, ξετσίπωτο και υπερτέλειο έρωτα, σε μια σχέση ζωής, σε μια θυελλώδη και εκφυλιστική σχέση αγάπης που σε ανανεώνει, σε θρέφει, με την νομοτέλεια του απαράβατου ερωτισμού.
Σε ταΐζει με ηδονή, προβλήματα, δάκρυα, τρέλα, απόγνωση, πόνο, πάθος και ατελείωτη απογοήτευση. Και φαίνεται πως το θέλεις, βυθίζεσαι, λαχταράς να παραδίνεις τον εαυτό σου σε αυτά τα μαρτύρια ψυχής και σώματος. Διότι καλύτερα να πεθάνεις χρονικά ή ολοκληρωτικά απο αγάπη παρά να μην αγαπήσεις καθόλου.
Και κάπως έτσι, μάλλον ακριβώς έτσι, αναζητάς τον χαμένο χρόνο.

Η αποστολή του Προύστ δεν είναι συμβατή με τον χρόνο και την εξερεύνηση του.
Σκοπός του είναι να εξετάσει πως αλλάζουν τα ανθρώπινα όντα σε σχέση με το παρελθόν τους και τις νοσταλγικές τους μνήμες. Πως η θύμηση, η προσμονή, η απαντοχή, η πλησμονή, η έλλειψη, οι αισθήσεις και η πραγματικότητα, παίζουν κρυφτό πάνω στην ανθρώπινη συνείδηση.
Για να εκτιμήσουμε τον υπέρ ευαίσθητο και υπέρ συναισθηματικό Προύστ θα πρέπει αναγκαστικά να διανύσουμε χιλιάδες χιλιόμετρα σελίδων.
Πάνω σε αυτά ακριβώς που έχει χαράξει την παλινδρομική του πορεία.
Επομένως το μήκος του μυθιστορήματος απο την αφετηρία εως το τέρμα είναι μια πρόκληση ζωής, με σκοπό να επενδύσουμε ένα σημαντικό μέρος του δικού μας Χρόνου, για να συμμετάσχουμε σε αυτήν την Προυστικού καιρού ανυπέρβλητη και θριαμβευτική οδύσσεια.
Η οδύσσεια τούτη απαιτεί τη δική μας συμμετοχή και τον χρόνο μας προσπαθώντας μέσα απο τον νόστο του εαυτού μας να «ανακτήσει» τον Δικό του Χρόνο.
Θα καταλήξουμε στην Ιθάκη ή θα χαθούμε στο ταξίδι μας προς τα Κύθηρα;
Κανείς δεν επιστρέφει όταν φύγει μακριά, προς το φως, κανείς δεν περιμένει όταν μείνει στην σκιά, που τείνει να βυθιστεί στο σκοτάδι.

Επομένως η πράξη της ανάγνωσης είναι μέρος της ιστορίας αυτού του έργου.
Και κάπου εδώ με απέραντη χαρά και ανυπολόγιστη θλίψη τελείωσε η αναζήτηση και, ίσως, επήλθε η ανάκτηση του δικού μου Χρόνου μέσα απο άλλους, νέους και αιώνιους, ατέλειωτους χρονικούς διαδρόμους απογείωσης προς τα εσωτερικά τα βαθιά, τα σκοτεινά ταξίδια της συνείδησης χαμένων εαυτών που δεν αγαπήθηκαν όσο έπρεπε.

Μια φορά χαμένου χρόνου κι έναν καιρό που τον έλεγαν εθισμό ζούσε το παρελθόν που δεν υπήρχε, το παρόν που χανόταν διότι έψαχνε να βρει το μελλοντικό παρελθόν και το μέλλον που μας χλεύαζε επιδεικτικά διότι γνώριζε πότε θα τελειώσει αλλά δεν θα το μαρτυρούσε ποτέ και σε κανέναν.
✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨
*Ό,τι γράφτηκε παραπάνω αποτελεί προσωπική άποψη με
συναισθηματική έξαρση προερχόμενη απο την ολοκλήρωση αυτού του τιτανομέγιστου έργου.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι κριτική ή σχολιασμός για την αναζήτηση του ανακτημένου χρόνου.
Να έγραφα κριτική;;;;;
Θα αστειεύεστε βέβαια.


Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς!!
🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤
ΥΣ. Δεν χρειάζεται να είσαι πρύτανης πανεπιστημίου για να διαβάσεις αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο αριστούργημα.