ŷ������

«΄Όταν στο τέλος της ζωής τους, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν προς τα πίσω, ανακαλύπτουν ότι έζησαν όλη τους τη ζωή εν αναμονή. Με έκπληξη θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που άφησαν να τους διαφύγει χωρίς να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν δεν ήταν άλλο από τη ζωή τους. ΄Ετσι λοιπόν ο άνθρωπος, ξεγελασμένος από την ελπίδα, χορεύει προς την αγκαλιά του θανάτου»

Το συγκεκριμένο βιβλίο πέρασε από 40 κύματα μέχρι να το διαβάσω. Το ξεκίνησα σε μια περίοδο που ήμουν καλά αναγνωστικά, μου άρεσε πολύ αλλά το περιεχόμενο μάλλον με βάραινε υποθέτω αρκετά ψυχικά, το σταμάτησα, στο μεταξύ σταμάτησα και για αρκετές μέρες το διάβασμα και τις 2 τελευταίες μέρες απλά κάτι με ώθησε να το ξαναπιάσω, κάτι μου έλεγε ότι τη συγκεκριμένη στιγμή αυτό το βιβλίο θα μου έκανε καλό σε όλα τα επίπεδα, μάλλον θα είχε κάτι σημαντικό να μου πει. Νομίζω ότι θα το κατατάξω στα αγαπημένα μου βιβλία από τον Ίρβιν Γιάλομ. Με παίδεψε, με βασάνισε, με προβλημάτισε αλλά στο τέλος της ημέρας νιώθω ευτυχής που το διάβασα και σε μια στιγμή που αν θέλετε ήθελα κάποιον να μου ξαναθυμίσει το μεγαλείο της ζωής. Η ζωή καλώς ή κακώς είναι γεμάτη πίκρες, δυσάρεστες στιγμές αλλά στο τέλος της μέρας όλοι θέλουμε να τη ζήσουμε και αυτή και πολλές άλλες.
Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το εύρημα του συγγραφέα το ένα μέρος της αφήγησης ν�� αφορά τη ζωή και τις απόψεις του Άρθουρ Σοπενάουερ. Καλώς ή κακώς ξεκινώντας να τον γνωρίζεις μέσα από την αφήγηση του Γιάλομ μάλλον δε σου δημιουργούνται και τα καλύτερα αισθήματα για έναν άνθρωπο που αυτή η πραγματικά βασανιστική του μοναξιά σου έβγαζε έναν ώρες ώρες αφόρητο πεσιμισμό που όταν τον έχεις και από μόνος σου δεν ξέρεις αν θέλεις να το διαβάζεις και στα βιβλία. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι ίσως ήταν το πιο δυνατό κομμάτι του βιβλίου. Αυτή ακριβώς η ανάλυση που κάνει ο συγγραφέας και η προσπάθεια να προσεγγίσει τον Σοπενάουερ και την κοσμοθεωρία του είναι μια σπάνια αναγνωστική εμπειρία που θα κάνει τον αναγνώστη να σκαλίσει το μέσα του και να φτάσει σε γωνίες που μέχρι τώρα κρατούσε καλά κλειδωμένες. Τουλάχιστον αυτό έγινε με μένα.
Ο Σοπενάουερ έλεγε ότι είναι αυτή η συνεχόμενη επιθυμία που μας οδηγεί σε αυτό το φαύλο κύκλο να θέλουμε και άλλα πράγματα και την ίδια ώρα να μην είμαστε με τίποτα ικανοποιημένοι ενώ καταλήγει ότι τελικά σημαντικό για να οδηγηθούμε σε μία κάποια ευτυχία είναι να δίνουμε αμέριστη σημασία σε αυτό που είμαστε και όχι σε αυτό που αντιπροσωπεύουμε στους άλλους. Δεν ξέρω αν συνέβη το ίδιο και με άλλους αναγνώστες όμως τελειώνοντας το βιβλίο ένιωσα μια ιδιαίτερη συμπαθεια και τρυφερότητα για τον Σοπενάουερ. Κάπου ανάμεσα στις θεωρίες αυτού του μισάνθρωπου ο Φίλιπ Σλειτ, φανατικός οπαδός της κοσμοθεωρίας του, ο οποίος καλείται ν�� ακολουθήσει ένα μοντέλος ψυχοθεραπείας που του προτείνει ο ψυχοθεραπευτής του όπου μέσα από την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους . Αυτό το δεύτερο επίπεδο αφήγησης θα δώσει στο Φιάλομ τη δυνατότητα να περιγράψει τη διαδικασία μιας ομαδικής ψυχοθεραπείας καθώς και την αλληλεπίδραση που μπορεί να έχει στα μέλη αυτής.
Θα κλείσω αφήνοντας σας μερικά αποσπάσματα που μου άρεσαν πολύ. Αν πρέπει να βρω μια κοινη συνισταμένη σε αυτά τότε ο καθένας πολύ εύκολα μπορεί να τα χαρατκηρίσει ως πώς να το πω ίσως απαισιόδοξα θεωρώ όμως ότι βασικό νόημα του βιβλίου ήταν ακριβώς η αποδοχή της ζωής ακόμα και τις στιγμές που δε βρίσκουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε.

«Η ζωή μπορεί να συγκριθεί μ΄ ένα κομμάτι κεντητό ύφασμα, που στο πρώτο μισό ο άνθρωπος το βλέπει από την καλή του μεριά και στο δεύτερο μισό από την ανάποδη. Η δεύτερη μεριά δεν είναι τόσο ωραία, αλλά είναι πιο εποικοδομητική, γιατί βοηθάει τον άνθρωπο να δει πώς συνδέονται μεταξύ τους τα νήματα

«Κάθε ανάσα που παίρνουμε απωθεί τον θάνατο που συνεχώς μας πολιορκεί. .. Στο τέλος ο θάνατος πρέπει να θριαμβεύσει, γιατί ορίστηκε για μας από τη γέννησή μας και παίζει με το θύμα του μόνο για λίγο, πριν το καταβροχθίσει. Κι όμως, συνεχίζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και με πολλή φροντίδα τη ζωή μας για όσο μεγαλύτερο διάστημα γίνεται, όπως θα φτιάχναμε μια σαπουνόφουσκα, όσο μεγαλύτερη μπορούμε, παρά την απόλυτη βεβαιότητά μας πως στο τέλος θα σκάσει »

«Πρώτα απ�� όλα ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος αλλά σπαταλάει ολόκληρη τη ζωή του παλεύοντας για κάτι, το οποίο νομίζει ότι θα τον κάνει να ευτυχήσει. Σπάνια πετυχαίνει τον στόχο του, κι όταν το κάνει, τελικά πάλι απογοητεύεται: στο τέλος συνήθως έχει τόσο θαλασσοδαρθεί, που φτάνει στο λιμάνι χωρίς πανιά και ξάρτια. Και τότε το ίδιο κάνει αν έζησε ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Γιατί η ζωή του δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια παρούσα στιγμή, που πάντα χανόταν και τώρα τελείωσε»

«Επομένως τι άλλο είναι η ανθρώπινη ζωή παρά ένας ατελείωτος κύκλος επιθυμίας, ικανοποίησης, πλήξης και πάλι επιθυμίας; Ισχύει άραγε αυτός για όλες τις μορφές ζωής; Για τους ανθρώπους είναι χειρότερο, λέει ο Σοπενάουερ, γιατί όσο αυξάνεται η ευφυία, τόσο αυξάνεται και η ένταση της δυστυχίας»