ŷ������

زندگی همین است،انسان در جستجوی حقیقت،دو قدم رو به جلو برمیدارد و یک قدم به عقب بازمیگردد.زجرها،خطاها،و یکنواختی زندگی او را به عقب پرت میکند،اما تشنه ی حقیقت همین طور میرود و میرود و میرود و ادامه میدهد.و خدا را چه دیدی؟شاید راهش را به سمت حقیقت بیابد.


آقای چخوف لازم میبینم یک بار دیگر به احترام شما از جایم برخواسته و کلاهم را بردارم.

اکنون که کتاب را تمام کرده ام به جای آنکه به کتاب و پیامی که به من داد فکر کنم بیشتر به معنی یک واژه فکر کردم،"نبوغ"
به راستی که آقای چخوف نابغه است و حقیقتا خداوندگار داستان کوتاه
فقط اوست که میتواند از دل یک داستان ساده و پیش پا افتاده چنین اثری بیرون بیاورد،فقط اوست که میتواند وادارت کند که یک روزه کتاب را بخوانی و در پی سرنوشت" لاوکسی" باشی
این بار با مفاهیمی چون حقیقت،قضاوت،نفرت،شرافت و غرور طرف هستیم و تعاریف چخوف از این کلمات از زبان کاراکترهای داستان شنیدنی ست.چخوف با ریزبینی هرچه تمام تر جامعه ی روسیه را ترسیم میکند،جامعه ای سردرگم و خرافاتی و فاقد ارزش های راستین
مردمانی متظاهر و ریاکار و آرمانگرا
مردمانی که همانند ربات اسیر عادات تکراری خود هستند و تنها در تخیلاتشان رو به جلو حرکت میکنند.مردمانی منفعل و غرق در رویا و آرزو
و نهایتا دوئل
مبارزه ای دو طرفه برای اعاده ی حیثیت و باز پس گرفتن غرور
به گمانم هرکدام از ما دست کم یک بار دوئل را تجربه کرده ایم،شاید با خانواده یا جامعه یا حتی خود زندگی و سرنوشت،نه لزوما با اسلحه
ما بارها برای باز پس گرفتن غرور خود و به کرسی نشاندن حرف ها یا ثابت کردن عقایدمان دست به دوئل و مبارزه میزنیم.
ولی آیا دوئل دائما�� لازم است؟آیا لازم است چیزی به کسی ثابت شود؟
کسی چه میداند،شاید همین دوئل با زندگی و اطرافیان است که ادامه زندگی را برای ما ممکن میسازد.
گاه باید زندگی و سرنوشت را در آغوش کشید و تسلیم شد و گاه باید آن را به چالش و دوئل دعوت کرد.

راجع به ترجمه:
ترجمه خانم فرشته افسری به معنای واقعی کلمه افتضاح بود،تنها علاقه به چخوف مجابم کرد تا آخر داستان رو بخونم،اگر ترجمه ی دیگری خوانده اید معرفی کنید لطفا.