ŷ������

به نام او

سالها بود که میخواستم سووشون را بخوانم ولی شرایط مهیا نمیشد تا اینکه تصمیم گرفتم اولین کتابی که درسال 98 میخوانم سووشون باشد
بعد از خواندن پی بردم که گویا من منتظر بودم سال 98 شود و در سالگرد پنجاه سالگی انتشار این رمان ان را بخوانم :)
به هر جهت سخن بیشتر دوستان علاقمند به ادبیاتم بیراه نبود که سووشون را یکی از بهترین رمانهای فارسی میدانستند (برخی که میگفتند بهترین) واقعا این صحبتها اغراق نیست حداقل میتوانم بگویم در شخصیت پردازی کسی نمیتواند با سیمین همآوردی کند. خصوصا شخصیتهای زنی که خلق میکند نظیر ندارند: عزت الدوله، عمه فاطمه، فردوس و مهمتر از همه زری
در همین رابطه باید بگم فصل ششم و بیست و یکم بی نظیر است ارزش این را دارد که جداگانه بارها خوانده شود
البته به نظرم پاشنه آشیل رمان شخصیت یوسفه که آنچنان که باید پرداخت درستی ندارد
بگذریم
رمان هم شروع خوبی دارد و هم پایان شکوهمندی فقط در این میانه مرض زیاده گویی و توصیف بیش از حد که در میان بیشتر رمانهای ایرانی شایع است گریبانگیر این رمان هم شده
در آخر اینکه سووشون و جای خالی سلوچ بهترین رمانمهای ایرانی هستند که تا به اینجای کار خوانده ام