ŷ������

عشق را ای کاش زبان سخن بود

به نظرم ، دومین�� بهترین فیلم وودی آلنه. شخصاً رو بیشتر دوست دارم؛ خصوصاً خط داستانی کاراکترِ خود وودی آلن رو. منتها آنی هال هم فیلم محشریه. پره از خلاقیت‌ها�� فرمی که آدم کِیف می‌کن�� از دیدنش. داستان غیرخطی، حرف زدن با دوربین، نمایش و ترکیب چند زمان و چند مکان در یک پلان و کلی حرکت جذاب فرمی دیگه.
وودی آلن هر کاری دلش خواسته کرده تو این فیلم. خودش در مصاحبه‌ا�� که آخر همین کتاب چاپ شده می‌گ��: «برایم مهم نبود که تماشاگر خوشش بیاید یا نه، فقط می‌خواست�� کاری را که دوست داشتم، بکنم.» و فکر می‌کن�� رمز موفقیت در فیلم‌ها�� این‌چنین�� همین باشه؛ کاری رو بکنی که دوست داری و عموماً موردپسند مخاطب هم قرار می‌گیر��.

(view spoiler)[حرف مختصری با الوی سینگر
کاش اون‌موق�� که آنی ساعت سۀ شب زنگ زد بیای خونه‌�� و براش عنکبوت توی حموم رو بکُشی، می‌فهمید�� چرا به «تو» زنگ زده که بیای. یا نه مثلاً به اون آدمی که بُرده بودش کنسرت راک. با این‌ک�� می‌دونس�� تو خودت خیلی آدم شجاع و نترسی نیستی. قضیۀ خرچنگ‌ه�� رو که یادته! ما هم دیدیم... به زور می‌خواس�� ازت موقع درگیری با خرچنگ‌ه�� عکس بگیره و تو عینِ چی دست و پات رو گم کرده بودی. با این وجود، می‌خواس�� «تو» عنکبوت توی حموم رو بکُشی.
این آدم همونی بود که چند سال بعد، فهمیدی با همۀ آدم‌ه�� و قرارهات فرق داره. پا شدی سه هزار مایل فاصله رو طی کردی، کلی چیزهایی که ازشون متنفر بودی رو تحمل کردی، که بهش بگی می‌خوا�� برگرده. اما دیگه فایده‌ا�� نداشت. دیر شده بود.
»ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگ��ان
چقدر زود
دیر می‌شود�� (hide spoiler)]