ŷ������

"زندگی یک رشته لامپ نیست که به ترتیب ردیف شده باشد,بلکه پرتوی نورانی است,پوششی نیمه شفاف که ما را از زمان شروع ضمیر ناخوداگاه تا پایان در خود گرفته است."

لکه روی دیوار شاهکار ویرجینیا وولف است,نوشته ای که از زمان میگذرد..نوشته که زمان هرگز نخواهد توانست بر ان غلبه کند.

زمانی که این نوشته ها را میخوانم مرا به سال ها پیش باز میگرداند..به لحظاتی که بر فراز تپه هایی سبز در نزدیکی شهر زادگاهم می ایستادم..گرمای خورشید چون اغوش مادرم مرا در برمیگرفت...و باد...که عاشقانه دست سرشار از لطافتش را بر چهره ام میکشید..و پرواز پرندگان که افکارم را سوار بر بال های زنده و گرمشان به اسمان میبرد..آسمان آبی..شفاف و پاک..که افکارم در آن همیشه به مقصد می رسیدند..
دی ماه 98.

"زندگی همانی ست که شما در چشم های مردم میبینید؛زندگی همانی است که انها می اموزندو پس از انکه اموختند,گرچه می کوشند که پنهانش کنند,هرگز نمی توانند انکارش کنند.."