ŷ������

احساس می کردم داشتم در سلول فلزی ام و رویایی از خونریزی و میگساری می مردم.بدون این که هیچ فضایی برای بی گناهی یا آزادی وجود داشته باشد!وقتی یک انسان حتی اجازه نفس کشیدن نداشته باشد،زندان یعنی مرگ یا جنون؛آن جا جز کشتن و تصرف کردن چه می توان کرد؟....."
نه!خود را به نفهمی نمی زنم،ولی درچشم من خوشبختی فرازمینی بی معناست.همین قدر می دانم که این آسمان از من جاودانه تر و ماندگار تر خواهد بود.جز ان چه پس از مرگ من همچنان خواهد بود،چرا ابدیت بنامم؟مقصودم از این سخن ،احساس رضایت از این شرایط نیست.حرف من چیز دیگریست.انسان بودن همیشه آسان نیست و دشوارتر از آن،انسان راست بودن است.راست بودن یعنی باز یافتن سرای آرامش که در آن خویشاوندی جهان و انسان احساس شود،جایی که درآن نبض انسان وابسته به تابش سوزان آفتاب ساعت دو بعد از ظهر باشد."
یکی دیگر از آثار کامو،در راستای همان اندیشه ناب و درخشان او ... همان استغنای او از امید و ،شوری که زاده ی این تهی بودن معنای امید است.و در تک تک کتاب هایش، رساله هایش..... این شور تو را در بر می گیرد.... این عشق بی نظیر به زندگی که من نمی دانم چطور در میان فارسی زبانان چنین تعبیر عجیبی از ان میشود! تعبیر به نا امیدی! تعبیر به سیاهی!!کامو باور مند ترین مردمِ روزگار ماست .او که از قعر تاریکی های زمان خود عشق به زندگی را چنین بی پروا فریاد میزند.کامو در چهل وپنج سالگی از جهانی که چنین ستایش اش میکرد، رفت.... ولی هنوز غریو فریادهای وجد آور او از میان خرابه های ایدولوژیک و بحران زده،قرن پر آشوبی که پشت سر نهادیم ؛ بر جانمان می نشیند.... کامو از زندگی گفت ...و شاید به همین خاطر هیچ گاه کهنه نمی شود!هر طوری می توانیم ،هر گونه که قادریم سرباز و مدافع اصل زندگی باشیم!!!! همچون او!!!!دریای نزدیک شالوده عشق کامو به الجزیره و دریاست ؛نمی دانم چرا،شاید چون چنین خلاصه و مختصر در آن تمام تفکری را که پشت بیگانه ،سوء تفاهم و .... بوده فریاد زده کمی مرا بر آن داشت که نقادانه در اثرنظر کنم. ... کامو را در هر شکلی بخوانید چه مختصر و چه مفصل!این توصیه و وصیت من است... وصیتم !!! بر سنگ گورم بنویسید کامو خوانی کوچک در شهری غریب!!!!!